بالکان انبار باروت اروپا

کشورهایی که بالکان را تشکیل می دهند، یونان، آلبانی، مقدونیه، بلغارستان، صربستان، مونته نگرو، و بوسنی هرزگوین هستند. گاهی اوقات بخشی از کرواسی، و اسلوونی و رومانی نیز متعلق به بالکان محسوب می‌شوند.

زمین، آب و هوا و پوشش گیاهی

بالکان یک منطقه کوهستانی است. رشته کوه دینار، منطقه کوهستانی اصلی منطقه، از کرواسی به یونان در امتداد دریای آدریاتیک می رسد. کوه های بالکان تا حدی کوتاهترند و از سواحل شرقی صربستان به بلغارستان گسترش دارند. بخش جنوبی کوه های کارپات به رومانی و صربستان می رسد. دانوب، راه آبی اصلی این منطقه، از طریق بسیاری از کشورهای بالکان به دریای سیاه جریان دارد. دشت‌های وسیع منطقه مزارع حاصلخیزی برای کشاورزی فراهم می‌کنند.

اکثر بالکان دارای آب و هوای خشن، قاره ای با تابستان های گرم و خشک و زمستان‌های سرد است. مناطق ساحلی تحت تاثیر دریای مدیترانه قرار دارند. شبه جزیره زمانی با انبوهی از جنگل‌ها پوشیده شده بود. با این حال، در طول قرن‌ها، آن‌ها برای تهیه جا برای محل سکونت و کشاورزی بریده شدند.

مردم

بیشتر 80 میلیون نفر جمعیت منطقه، اسلاو هستند که به گروه های قومی مختلف تقسیم می شوند. آنها در بلغارستان، صربستان، اسلوونی، کرواسی، بوسنی و هرزگوین، مقدونیه و مونته نگرو زندگی می‌کنند. آلبانی‌ها، یونانی‌ها و رومانی‌ها متعلق به جمعیت اسلاوی نیستند.
سه گروه بزرگ - صرب ها، کروات ها و بوسنی ها - سال ها پس از فروپاشی یوگسلاوی سابق با یکدیگر مبارزه می کردند.
بالکان همچنین محل تقاطع ادیان بزرگ است.
کاتولیکهای روم در اسلوونی و کرواسی زندگی می کنند. مسیحیان ارتدوکس جمعیت صربستان، بلغارستان، مقدونیه، مونته نگرو و رومانی را تشکیل می دهند. مسلمانان در مناطق بزرگ بوسنی و هرزگوین و آلبانی زندگی می کنند. گروه‌های کوچکتر، از جمله Romaniها، در سراسر بالکان گسترش می‌یابند.

اقتصاد

بالکان به مناطق فقیرتر اروپا تعلق دارند. فقط رومانی، با ذخایر زیادی از نفت و گاز و مواد اولیه کشور مهّمی‌ست. بخش بزرگی از مردم زندگی خود را از طریق کشاورزی و پرورش حیوانات انجام می دهند. از آنجا که بخش بزرگی از بالکان تحت کنترل کمونیستی برای چندین دهه بوده است، صنایع به اندازه کشورهای اروپای غربی و مرکزی توسعه نیافته اند. گردشگری نقش عمده ای در سواحل دریای آدریاتیک ایفا می کند.

تاریخ

بالکان سابقه تاریخی طولانی دارد. در قرن ششم، اسلاوها از شمال شرقی به منطقه منتقل شدند. امپراتوری عثمانی در قسمت دوم قرون وسطی پایه قدرت را در بالکان ایجاد کرده و اسلام را به جنوب شرقی اروپا گسترش داد.
در قرن نوزدهم، کشور ها شروع به شکست دادن امپراتوری عثمانی کردند که شروع به از دست دادن نفوذ خود در منطقه کرد. یونان، صربستان، مونته نگرو و همچنین بلغارستان و رومانی اولین کشورهایی بودند که مستقل شدند. جنگ بین کشورهای بالکان و عثمانی ها به دنبال آن آمد.

بسیاری از مناطق بالکان جزء اتریش – مجارستان بود. هنگامی که در سال 1914، به دوک بزرگ اتریشی، فردیناند، در خیابانهای سارایووا شلیک شد، جنگ جهانی اول شروع شد. پس از جنگ یک کشور جدید، یوگسلاوی، به عنوان یک کشور متحد اسلاوها ظاهر شد. در طول جنگ جهانی دوم، بسیاری از کشورهای بالکان تحت اشغال آلمان و ایتالیا بودند.
بعد از سال 1945 اکثر کشورهای بالکان به جز یونان و ترکیه به کشورهای کمونیستی تبدیل شدند. آنها، به ویژه رومانی و بلغارستان، نزدیکی بسیاری با اتحاد جماهیر شوروی داشتند. مارشال تیتو چندین دهه بر یوگوسلاوی حکمرانی می‌کرد. او به مسکو اجازه نفوذ به کشورش را نداد.
فروپاشی یوگسلاوی پس از مرگ تیتو در سال 1980 آغاز شد. جنبش‌های ملّی در سراسر کشور، از اسلوونی در شمال تا مونته نگرو در جنوب، گسترش یافته بود. اسلوبودان میلوشویچ، رهبر صرب، خواستار نقش رهبری یوگسلاوی شد و خواست رهبر تمام کشورهای اسلاوی باشد. در سال 1991، اسلوونی، کرواسی، بوسنی و هرزگوین و مقدونیه - همه یوگسلاوی ها – همه از فروپاشی این ملت چند قومی پدیدار شدند. دهه 1990 تحت سلطه جنگ های کرواسی، بوسنی و هرزگوین، کوزوو، و سپس بخشی از صربستان و مقدونیه بود. در سال 1999 حملات هوایی ناتو به حملات کوزوو منجر شد، در حالی که آلبانی های قومی می خواستند از صربستان جدا شوند. در آغاز هزاره جدید صربستان تمام قدرت خود را در منطقه از دست داد. در سال 2003 یوگسلاوی رسما به صربستان و مونته نگرو تبدیل شد، یک اتحاد از دو کشور که در سال 2006 جدا شدند. دو سال بعد کوزوو استقلال خود را اعلام کرد.