عوامل وحدت و آسيب هاي آن(3)

عامل وحدت
 

مسلمانان همه با همديگر برادرند و هيچ فرقي با يکديگر ندارند زيرا دين مبين اسلام آنها را در ريسمان وحدت برادري و اتحاد رديف کرده است. حضرت پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «المؤمنون کرجل واحد ان استکي عينه استکي کله و ان اشتکي رأسه اشتکي کله»(1)
همه مؤمنان همانند شخص واحد هستند اگر در چشم او مشکلي پيش بيايد، همه بدن او درد مي کند و اگر در سر او مشکلي پيش بيايد، همه بدن او درد مي کند.
در حديث ديگري هست: «المؤمن للمؤمن کالبنيان يشدّ بعضه بعضاً»(2)
مؤمن در مؤمن همانند ساختماني است که قسمتي از آن، قسمتي ديگر را محکم مي سازد.
ببينيد چگونه دين مبين اسلام بين مسلمانان اتحاد ايجاد کرده است که همه آنها را يک بدن و يک ساختمان قرار داده است همان گونه کار در ساختماني با آجرهاي پايين آجرهاي قسمت بالا محکم با هم متصل اند به همين نحو با آجرهاي بالا، آجرهاي پايين هم با يکديگر متصل مي باشند. هنگامي که مسلمانان بدين گونه اند چگونه اذيت و آزار و خسارت وارد نمودن به او جايز خواهد بود.
از ابوهريره روايت است که حضرت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «المسلم اخو المسلم لا يظلمه و لايخذله و لايحقره و التقوي ههنا و يشير الي صدره ثلث مرار بحسب امره من الشر ان يحقّر اخاه المسلم کل المسلم علي المسلم حرام دمه و ماله و عرضه»(3)
مسلمان برادر مسلمان است به او ظلم نمي کند و نه او را رسوا مي کند و نه او را تحقير مي نمايد. تقوي اينجاست اينجا است به طرف قلب سه بار اشاره مي کند براي بد بودن شخصي اين کافي است که برادر مسلمان خود را تحقير نمايد. بر هر مسلماني احترام مسلمان فرض است و ريختن او و خوردن مال او و بردن آبروي او، بر او حرام است.
در حديث ديگري آمده است: «معلون من ضار مؤمناً او مکر به»(4) کسي که مؤمني را خسارت و فريب بدهد ملعون است.

حقوق مسلمان
 

از ابوهريره روايت است که حضرت پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «للمؤمن علي المؤمن ست خصال يعوده اذا مرض و يشهد اذا مات و يجيبه اذا دعاه و يسلم عليه اذا لقيه و يشمته اذا عطش و ينصح له اذغاب او شهد» مؤمني بر مؤمني ديگر شش حقوق دارد:
1.زماني که مريض شود او را عيادت کند، 2.وقتي که بميرد در تشييع جنازه اش شرکت نمايد، 3.هنگامي که او را دعوت کرد، دعوت او را بپذيرد، 4.زماني که او عطسه زد، جواب او را بدهد، 5.به او نصيحت کند چه حاضر باشد چه غايب.
در حديث مزبور حقوق مسلمان ذکر شده است که يکي از آنها عبارت است از «ينصح له اذا غاب لو شهد» که مسلمان، برادر مسلمان خود را چه حاضر باشد چه غايب، نصيحت کند و در هر شرايطي در جهت منفعت او گام بردارد زيرا به هيچ وجه اذيت او جايز نمي باشد اما متأسفانه امروزه مشاهده مي شود که برخي از مسلمانان نه تنها آماده ظلم، خيانت و زورگيري اموال برادر مسلمان خود مي باشند بلکه تشنه ريختن خون او نيز هستند. اگر از فرامين روشن قرآن و حديث پيروي مي کردند امروزه نه تنها نسبت به همديگر احساس يکپارچگي و برادري مي نمودند بلکه در مقابل دشمنان نيز همانند ديوار آهنين مي ايستادند.

آفت طمع
 

حرص بدست آوردن مال، انسان را به کجا کشانده است؟ اين قابل تأمل است که مسلمان براي به دست آوردن مال فرق بين حلال و حرام نمي گذارد و از ظلم، زورگيري و رشوه دريغ نمي ورزد. اين سبک و روش مسلمان نبوده و نيست زيرا او با توجه به اينکه به قيامت، حساب و کتاب، عذاب و ثواب اعتقاد دارد، از کسب مال حرام اجتناب کرده و با به دست آوردن مال حلال امرار معاش مي نمايد اما متأسفانه امروزه بازار سرقت به گونه اي گرم است که هر کس فرصت بيابد از کارخانه، مغازه و ...سرقت مي کند اصلاً به فکر پاسخ گويي در روز قيامت نيست.

غاصب، سارق و خائن مسلمان (واقعي) نيستند
 

عن ابي هريره قال رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم لايزني الزاني حين يزني و هو مؤمن و لايسرق السارق ين يسرق و هو مؤمن و لايشرب الخمر حين يشربها و هو مؤمن و لا ينتهب نهبة يرفع الناس اليها ابصارهم حين ينتهبها و هو مؤمن و لايغل احدکم حين يغل و مؤمن فاياکم اياکم»(5)
از ابوهريره روايت است که حضرت پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: زاني هنگام زنا کردن مسلمان نيست شرابخوار هنگام شراب خوردن مؤمن نيست و کسي که در حال غصب مال ديگري هست ولي در عين همه به او چشم دوخته اند، مسلمان نيست و فردي که در حال خيانت کردن در مال غنيمت مي باشد، مسلمان نيست لذا از اين گناهان اجتناب کنيد از اين گناهان بپرهيزيد.
از انس روايت است که حضرت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «من انتهب فليس منا»(6) کسي که مال ديگري را با زور ببرد از ما نيست. از عبدالله ابن عباس روايت است که حضرت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرموده: «ليس منا من انتهب اسلب او اشار بالسلب» کسي که مال ديگري را خودش با زور ببرد يا ديگري را دستور دهد از ما نيست.
دقت کنيد که درباره غاصب، حضرت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم مي فرمايد: او از ما نيست اگر چه مال دنيا خيلي شيرين و دوست داشتني است اما او اصلاً فکر نمي کند که حضرت پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم او را از امت اسلامي اخراج کرده است.

گروگان گرفتن و تاوان خواستن حرام است
 

يکي از روش هاي سرقت و غصب اين است که کسي را يا فرزند شخصي را يا دوست کسي را گروگان مي گيرند سپس اطلاع رساني مي کنند که اگر اين مبلغ به ما پرداخت شود ما گروگان را آزاد مي کنيم طرف مقابل هم ناخواسته و از روي اکراه مبلغ مورد نظر را مي پردازد و بدين گونه گروگان آزاد مي شود با اين روش کسب در آمد حرام است زيرا حضرت پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «ملعون من ضار مؤمناً او مکر به»(7) کسي که مؤمني را ضرر برساند يا او را فريب بدهد، ملعون است.
به نظر مي رسد بزعم گروگان گيران با اين روش پول خواستن جايزه و حلال است زيرا گمان مي کنند ظاهراً طرف مقابل با رضايت خود تاوان پرداخته و گروگان خويش را آزاد مي نمايد اما آنها بايد بدانند اين طرز تفکر احمقانه و صدرصد غلط است چرا که زماني مال کسي حلال مي شود که او کاملاً با رضايت خود آن را بدهد در اين زمينه حضرت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «الا لا تظلموا الا لايحل مال امرء الا بطيب نفس منه»(8) آگاه باشيد ظلم نکنيد آگاه باشيد حلال نمي شود مال کسي مگر با رضايت خاطر او هر فرد متيني مي داند که گروگان (يا فاميل او) براي آزادي فرزند خود به گروگان گيران باج مي دهد، هيچ گاه آن را با رضايت خود نمي دهد بلکه به علت فشار روحي و رواني آن را مي پردازد و چنين کاري از ديدگاه دين مبين اسلام حرام مي باشد.

پاداش درآمد حرام
 

از عبدالله بن مسعود روايت است که حضرت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «لا يکسب عبد مال حرام فيتصدق منه فيقبل منه و لاينفق منه فيبارک له فيه و لايترکه خلف ظهره الا کان زاده الي النار»(9)
هر کس که مال از طريق حرام کسب نموده و آن را در راه خدا صدقه نمايد، در درگاه احديت مورد پذيرش واقع نمي شود و اگر آن را براي خانواده اش خرج کند، برکت نخواهد داشت و اگر آن را به عنوان ترکه براي بازماندگان بجا بگذارد، آن سبب رفتن او به آتش جهنم خواهد بود.
از جابر روايت است که حضرت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «لا يدخل الجنة لحم نبت من السحت و کل لحم نبت من السحت کانت النار اولي به» گوشتي که از مال حرام تغذيه شده است در بهشت نمي رود و هر گوشتي که از مال حرام پرورش يابد، براي آن، آتش جهنم بهتر است.
از ابوبکر روايت است که حضرت پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «لا يدخل الجنة جسد غذي بالحرام» بدني که از مال حرام تغذيه شده است به بهشت نمي رود. از عبدالله ابن عمر روايت است که حضرت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «من اشتري ثوباً بعشرة دراهم و فيه درهم حرام لم يتقبل الله له صلاة مادام عليه»(10)
کسي که پارچه اي به درهم بخرد و در آن يک درهم از طريق حرام بدست آمده است تا زماني که از آن استفاده مي کند، نماز او مورد قبول خداوند متعال نمي شود.

گرفتن و دادن رشوه موجب نفرين مي شود
 

امروزه گرفتن و دادن رشوه به گونه اي رواج يافته است که هيچ مسلماني بدون اخذ رشوه کار کسي را به راه نمي اندازد. گرفتن رشوه حرام است زيرا مسلمان در آن ضرر مي بيند و نيز حضرت رسول خدا به گيرنده و دهنده آن لعنت فرستاده است. از ثوبان روايت است که کسي که در ميان آنها دلالي و واسطه گري کند نيز ملعون است.(11)
کساني که از طريق خيانت، سرقت، زورگيري، رشوه و گروگان گيري و از راه هاي نامشروع ديگر امرار معاش مي کنند بايد در اين زمينه تدبر نمايند؛ چه اينکه آنها اموال را به عنوان ترکه براي بازماندگان رها مي کنند اما خودشان در جهنم مي روند و اين کار چقدر احمقانه است.

علت بي برکتي در جامعه اسلامي
 

در سوره اعراف آمده است: (ولو ان اهل القري امنوا و اتقوا لفتحنا عليهم برکاة من السماء و الارض و لکن کذبوا فاخذناهم بما کانو يکسبون)(12) و چنانچه مردم شهر و ديار همه ايمان آورده و پرهيزگار مي شدند همانا ما درهاي برکات آسمان و زمين را بر روي آنها مي گشوديم و ليکن چون (آيات و پيغمبران ما را) تکذيب کردند ما هم آنان را سخت به کيفر کردار زشتشان رسانيديم. لذا اگر مسلمانان طبق قوانين اسلامي عمل نمايند همانگونه که خداوند متعال وعده داده است از آسمان و زمين برکات به روي مسلمانان مي آيد اما متأسفانه آنها ادعاي اسلام و مسلماني را دارند ولي براي اجراي احکام اسلامي مشکلاتي به وجود آورده و مخالفت به عمل مي آوردند و حدود شرعي و قصاص را ظالمانه تلقي مي کنند، نمي دانند که با زير پاگذاشتن موازين اسلامي نه تنها برکت از اموال آنها از بين مي رود بلکه با قرار دادن حدود شرعي و قصاص در رديف ظلم، کافر هم مي شوند ضمن اين که حضرت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است اقامه کردن يکي از حدود شرعي در شهري بهتر از باريدن چهل روز باريدن در آن مي باشد.

گمراهي عجيب
 

در اکثر مردم عادي اين روش رواج يافته است که هر کس ادعاي رهبري يک منش و ايده را آغاز نمايد، آنها از آن پيروي مي کنند در صورتي که همه مي دانند بزرگ ترين رهبر حضرت خاتم النبيين سيد الانبياء و المرسلين حضرت محمد صلي الله عليه و آله و سلم است. هر مسلماني بايد از وي اطاعت و پيروي نمايد و هر کس که براي اطاعت به فرامين وي دعوت دهد، در واقع جانشين وي مي باشد. و استحقاق و صلاحيت رهبري دارد زيرا او نه تنها طبق فرامين قرآن و احاديث عمل مي کند بلکه همه امت را از پيروي هواي نفس و بدعت باز مي دارد اما متأسفانه امروزه مشاهده مي شود که هر کس ادعاي رهبري ايده اي را آغاز کند، مردم بدون تحقيق و بررسي دانش و عملکرد او، از او پيروي مي کنند و حتي از کساني که قائل به تحريف قرآن هستند و اصحاب حضرت پيامبر اسلام را کافر قرار مي دهند نيز پيروي مي کنند.(13) علاوه بر آن از کساني که به طور آشکارا عليه مفاهيم صريح احکام اسلامي نظريه پردازي مي کنند ولي فقط کلمه اسلام را بر روي آن مي چسبانند نيز پيروي مي نمايند. موضوع تعصب هم از آن مستثني نيست.

آيا ما مسلمان هستيم؟
 

امروزه مسلمانان شرايط عجيبي دارند اگر مخالف موازين اسلامي باشند يا اجراي حدود شرعي و قصاص را ظلم قرار دهند يا عليه مفاهيم قرآني نظريه پردازي نمايند، باز هم خودشان را مسلمان تلقي مي کنند. دموکراسي غربي را بر نظام اسلامي ترجيح دهند و از نظر لباس پوشيدن با کافران مشابهت دارند باز هم خودشان را مسلمان مي پندارند روش و منش و سنت هاي حضرت پيامبر اسلام مسخره نمايند باز هم خودشان را مسلمان گمان مي کنند. آنان بايستي عملکرد خويش را از روزن فرامين صريح قرآن و حديث بسنجند زيرا دين اسلام دين نژاد نيست که کسي به خاطر آباء و اجداد مسلمان شود بلکه مسلمان کسي است که ايده اش طبق فرامين قرآن و حديث گردد. مسلمان هنگامي که به اسم مسلمان هست و از نظر اعتقادي کافر باشد، به بهشت نمي رود.

پي‌نوشت‌ها:
 

1.مشكوة، ص 422.
2.صحيح بخاري، ‌ج 1، ‌ص 123؛ صحيح مسلم ج 8، ص 20.
3.صحيح مسلم، ‌ج 8، ص 11.
4.سنن ترمذي، ج 3، ص 223.
5.صحيح بخاري، ج 3، ص 107؛ صحيح مسلم، ج 1، ص 54.
6.مسند احمد، ج 3، ص 312.
7.تمهيد عبدالبر‌، ج 20، ص 162.
8.مسند احمد، ج 5، ص 72.
9.سنن دارمي، ‌ج 2، ص 318.
10.مجمع الزوائد ،‌ج 10، ص 293.
11.مسند احمد، ج 2، ص 190.
12.اعراف، 96.
13.لازم به يادآوري است كه علما و محققان شيعه و اهل سنّت بر حفظ قرآن از تحريف معتقدند و همواره در كتاب هاي خود بشدت با آن مبارزه كرده اند و نظريه را مطرود مي دانند و اصحاب پيامبر را جز كساني كه به ظاهر اسلام آورده اند و از طريق نفاق نفوذ كرده اند، مسلمان مي دانند.(مترجم)
 

منبع: نشريه فكر و نظر شماره 10-11