شهيد آیت الله صدوقي و ولايت فقيه (1)
گفتگو با محمدرضا اعتماديان
در همين اثنا بود كه من به تهران مراجعت كردم، اما خوشبختانه ارتباطم را با آيت الله صدوقي قطع نكردم، به طوري كه هر وقت به يزد مي رفتم، مقيد بودم كه ايشان را زيارت كنم و هرگاه ايشان به تهران تشريف مي آوردند، در منزل مرحوم حاج محمدجعفر كوچك زاده و مرحوم حاج مهدي كوچك زاده كه از بستگان ما بودند، اقامت مي كردند و من نيز مشتاقانه به ديدار ايشان مي رفتم. ارتباطمان همچنان برقرار بود تا اينكه يك سري مسائل از جمله اتفاقات سال 1342 و همچنين مسئله تبعيد امام پيش آمد و در نتيجه ما مخفيانه دست به يك سري اقدامات سياسي زديم. در حين انجام اين فعاليت هاي سياسي، آيت الله يزدي در تهران و آيت الله صدوقي در يزد ما را راهنمائي و ارشاد مي كردند. اين دو بزرگوار خود از مبارزان بودند. البته چون ما به آيت الله يزدي در تهران بيشتر دسترسي داشتيم، مسلماً بيشتر مي توانستيم از راهنمائي هاي ايشان استفاده كنيم.
در آن جلسه براي مؤسسه عنوان «مؤسسه خيريه حضرت رضا(عليه السلام) انتخاب شد و اين مؤسسه تا به امروز هم فعال است. دكتر بقائي نيز به عنوان يكي از اعضاي هيئت مديره انتخاب شد. همه ما بسيار ناراحت بوديم از اينكه دكتر بقائي توانسته بود در اين امر وارد شود. بعد از جلسه به آيت الله صدوقي گفتيم: «چرا حرفي به دكتر بقائي نزديد و تكليفمان چيست؟» ايشان فرمودند: «اين جلسه را فراموش كنيد و منتظر بمانيد تا خبرتان كنم.» چند ماهي از اين ماجرا گذشت و من چون آن زمان ساكن تهران بودم و دكتر بقائي نيز در تهران اقامت داشت، در مورد جلسات از طريق آقاي احمديان كه دانشجوي وي بود، از من سئوال مي كرد و من هم جواب هاي سربالا به ايشان مي دادم. پنج شش ماه به اين منوال گذشت تا بالاخره آيت الله صدوقي تماس گرفتند و براي تشكيل جلسه اي از ما دعوت كردند. در آن جمع ايشان فرمودند: «به خاطر دكتر بقائي كار ما چند ماهي عقب افتاد، در حالي كه نمي دانم او چگونه از تشكيل چنين مؤسسه اي با خبر شده بود.»
در آن جلسه اساسنامه اي نوشته شد، مديران انتخاب شدند و كار مؤسسه به طور جدي آغاز شد. در آن زمان مؤسسه خاصي وجود نداشت تا به نيازمندان رسيدگي كند و اگر خانواده اي بي سرپرست مي شد، گاهي اوقات براي امرار معاش، مجبور به تكدي گري مي شد، ولي بحمدالله امروزه كميته امداد و ساير مؤسسات مربوطه، پشتوانه بزرگي براي نيازمندان هستند.
آيت الله صدوقي در مؤسسه خيريه امام رضا(عليه السلام) براي نيازمندان، پرونده اي تشكيل مي دادند و بر حسب تعداد عائله و وضع زندگي آنها، مواد غذائي، پوشاك و پول به آنها مي دادند. اين مؤسسه دومين مكان رسمي بود كه ما با آيت الله صدوقي همكاري مي كرديم.
چند ماهي از اين وقايع گذشته بود كه آيت الله صدوقي سفري به تهران داشتند. يك روز ايشان قصد داشتند از منزل آقازاده شان به منزل همشيره زاده شان كه در جاي ديگري، فكر مي كنم تهرانپارس بود، بروند و قرار بر اين شد كه من ايشان را برسانم.
آن زمان بر زبان آوردن اسم امام به دليل شرايط خاص مشكل بود. در طول مسير از ايشان سئوال كردم كه: «حاج آقا ما بالاخره از چه كسي تقليد كنيم؟» شهيد صدوقي نيز با همان لهجه شيرين فرمودند: «از همان كسي كه تقليد مي كنيد، خوب است.» ايشان نمي خواستند نام امام را مستقيماً بگويند، چون جو به گونه اي بود كه ممكن بود از جانب اشخاص ديگري كه در ماشين بودند، مشكل به وجود آيد.
شهيد پاك نژاد اقدامات مفيدي انجام دادند. شخصيت فوق العاده اي داشتند و به حق شايسته مقام شهادت بودند. به ياد دارم آن روز حوالي ساعت 11/5 بود كه حكومت نظامي اعلام كردند. مأمورين اعلام كردند كه اگر يك نفر را در خيابان ببينيم، به او تيراندازي مي كنيم. من به يكي دوستانم گفتم: «بلند شو برويم.» از خانه بيرون آمديم و به نزديكي مسجد حظيره رسيديم و مشاهده كرديم كه مردم پراكنده شده اند و هيچ كس در آنجا رفت و آمد نمي كند. در پياده رو راه مي رفتيم كه ناگهان ماشين گشتي آمد، يك نفر از درون ماشين، سر اسلحه را بيرون گرفته بود. وقتي ما را ديدند گفتند: «كجا مي رويد؟ زودتر گم شويد، در غير اين صورت تيراندازي مي كنيم.» من خودم را به سادگي زدم و طوري برخورد كردم كه انگار از هيچ چيز خبر ندارم. از آنجا تا نزديكي هاي اميرچخماق رفتيم. در طول مسير كلاً 10 نفر را ديديم. همه مردم به منازلشان رفته بودند. اگر مردم متفرق نمي شدند، عده زيادي در اين حادثه شهيد مي شدند، چون مأمورين تصميم به كشتار مردم داشتند. در حقيقت اگر درايت و راهنمائي هاي شهيد صدوقي نبود، ده ها نفر در آن حادثه به شهادت مي رسيدند. بعد از اين حادثه به تهران آمدم، ولي ارتباط من با شهيد صدوقي برقرار بود.
را آيت الله صدوقي را اقامه كرده اند، فرمودند كه نماز عشا را هم ايشان بخوانند و بعد زا اقامه نماز نزد من بيايند. بعد از نماز، وقتي قرار شد كه آيت الله صدوقي نزد امام بروند، از ايشان تقاضا كرديم كه اگر امكان دارد ما نيز همراهشان برويم. ايشان موافقت كردند. علت اصلي اصرار ما اين بود كه مشتاق بوديم ببينيم اين دو عالم عاشق پس از چهارده سال دوري، در لحظه ديدار چه حسي دارند. امام را بعدا هم مي شد ديد، ولي بيشتر مشتاق بوديم كه آن لحظه راببينيم. من نمي توانم آن صحنه را توصيف كنم، همين اندازه بگويم كه اين دو بزرگوار وقتي همديگر را ديدند، مصافحه اي عاشقانه كردند. ما كنار ديوار ايستاده بوديم و گريه مي كرديم. پس از آنكه احوالپرسي كردند، ما نيز جلو رفتيم و دست امام را بوسيديم.
زماني كه خواستيم دراتاق بنشينيم فكر كرديم شايد به ما بگويند كه بيرون برويم، در نتيجه از آيت الله صدوقي خواستيم تا به ما اجازه بدهند كه بنشينيم. ايشان هم اجازه دادند. آقاي شيخ محمد علي صدوقي هم همراه ما بود. امام در ابتدا احوال پرسي كردند واز وضعيت مردم ايران پرسيدند. به خاطر دارم آن زمان به مدت سه چهار روز درايران اعتصاب ها اوج گرفته بود. البته تمامي اين اعتصاب ها و اعتراضات به فرمان امام كه از پاريس صادر مي شد انجام مي گرفت. امام خميني بعد از نماز مغرب و عشا سخنراني مي كردند و در خلال سخنراني هايشان به مردم ايران سفارش مي كردند كه چه كارهائي انجام دهند. گاهي اوقات اطلاعيه صادر مي كردند.
اعتصاب را ادامه دهند، مردم گوش به فرمان شما خواهند بود.» امام فرمودند: 4-5 روز است كه اعتصاب كرده ايم، اگر مردم لطمه مي بينند، بهتر است اعتصاب را يكي دو روز ديگر ادامه بدهند بعد در روز جمعه برخورد مي كنيم. شنبه دوباره مغازه ها را باز كنند.اين لطمه بزرگي به رژيم مي زند.» آيت الله صدوقي گفتند: «فكر خوبي است. مردم آمادگي دارند.» خلاصه اطلاعيه همان جا نوشته شد و ما هم بسيار خوشحال شديم. فوراً از اتاق بيرون آمديم و قبل از اينكه اطلاعيه امام به ايرن برسد، با ايران تماس گرفتيم و خبر را به آنها داديم و گفتيم كه فردا يا پس فردا اطلاعيه به تهران خواهد رسيد. ما بعد از يك ربع نشستن از اتاق بيرون آمديم؛ اما آيت الله صدوقي پيش امام ماندند و شام را با امام خوردند. وقتي آيت الله صدوقي از اتاق بيرون آمدند، ما به شوخي گفتيم: «الحمدالله شام خوبي هم خدمت ميل كرديد.» شهيد صدوقي گفتند: «بله، اما نمي دانم اين سيد چرا چيزي نمي خورند. ايشان يك ظرف آبگوشت آوردند و چند لقمه نان داخل آب زدند و خوردند. خلاصه چند روز در پاريس مانديم و شب ها و صبح نماز را به امام اقتدا مي كرديم. سپس با آيت الله صدوقي در مورد اتفاقاتي كه در يزد مي افتاد، صحبت مي كرديم و در جريان مسائل يزد قرار مي گرفتيم.
منبع:ماهنامه شاهد یاران، شماره 34
درآمد
شروع آشنائي شما با آيت الله صدوقي از كجا بود؟
در همين اثنا بود كه من به تهران مراجعت كردم، اما خوشبختانه ارتباطم را با آيت الله صدوقي قطع نكردم، به طوري كه هر وقت به يزد مي رفتم، مقيد بودم كه ايشان را زيارت كنم و هرگاه ايشان به تهران تشريف مي آوردند، در منزل مرحوم حاج محمدجعفر كوچك زاده و مرحوم حاج مهدي كوچك زاده كه از بستگان ما بودند، اقامت مي كردند و من نيز مشتاقانه به ديدار ايشان مي رفتم. ارتباطمان همچنان برقرار بود تا اينكه يك سري مسائل از جمله اتفاقات سال 1342 و همچنين مسئله تبعيد امام پيش آمد و در نتيجه ما مخفيانه دست به يك سري اقدامات سياسي زديم. در حين انجام اين فعاليت هاي سياسي، آيت الله يزدي در تهران و آيت الله صدوقي در يزد ما را راهنمائي و ارشاد مي كردند. اين دو بزرگوار خود از مبارزان بودند. البته چون ما به آيت الله يزدي در تهران بيشتر دسترسي داشتيم، مسلماً بيشتر مي توانستيم از راهنمائي هاي ايشان استفاده كنيم.
نخستين همكاري جدي شما با شهيد صدوقي از كجا آغاز شد؟
در آن جلسه براي مؤسسه عنوان «مؤسسه خيريه حضرت رضا(عليه السلام) انتخاب شد و اين مؤسسه تا به امروز هم فعال است. دكتر بقائي نيز به عنوان يكي از اعضاي هيئت مديره انتخاب شد. همه ما بسيار ناراحت بوديم از اينكه دكتر بقائي توانسته بود در اين امر وارد شود. بعد از جلسه به آيت الله صدوقي گفتيم: «چرا حرفي به دكتر بقائي نزديد و تكليفمان چيست؟» ايشان فرمودند: «اين جلسه را فراموش كنيد و منتظر بمانيد تا خبرتان كنم.» چند ماهي از اين ماجرا گذشت و من چون آن زمان ساكن تهران بودم و دكتر بقائي نيز در تهران اقامت داشت، در مورد جلسات از طريق آقاي احمديان كه دانشجوي وي بود، از من سئوال مي كرد و من هم جواب هاي سربالا به ايشان مي دادم. پنج شش ماه به اين منوال گذشت تا بالاخره آيت الله صدوقي تماس گرفتند و براي تشكيل جلسه اي از ما دعوت كردند. در آن جمع ايشان فرمودند: «به خاطر دكتر بقائي كار ما چند ماهي عقب افتاد، در حالي كه نمي دانم او چگونه از تشكيل چنين مؤسسه اي با خبر شده بود.»
در آن جلسه اساسنامه اي نوشته شد، مديران انتخاب شدند و كار مؤسسه به طور جدي آغاز شد. در آن زمان مؤسسه خاصي وجود نداشت تا به نيازمندان رسيدگي كند و اگر خانواده اي بي سرپرست مي شد، گاهي اوقات براي امرار معاش، مجبور به تكدي گري مي شد، ولي بحمدالله امروزه كميته امداد و ساير مؤسسات مربوطه، پشتوانه بزرگي براي نيازمندان هستند.
آيت الله صدوقي در مؤسسه خيريه امام رضا(عليه السلام) براي نيازمندان، پرونده اي تشكيل مي دادند و بر حسب تعداد عائله و وضع زندگي آنها، مواد غذائي، پوشاك و پول به آنها مي دادند. اين مؤسسه دومين مكان رسمي بود كه ما با آيت الله صدوقي همكاري مي كرديم.
دكتر بقائي پس از آن ماجرا مزاحمتي ايجاد نكرد؟
نظر ايشان در باب مرجعيت امام خمینی(ره) را از كداميك از برخوردهاي ايشان مي فهميديد؟
چند ماهي از اين وقايع گذشته بود كه آيت الله صدوقي سفري به تهران داشتند. يك روز ايشان قصد داشتند از منزل آقازاده شان به منزل همشيره زاده شان كه در جاي ديگري، فكر مي كنم تهرانپارس بود، بروند و قرار بر اين شد كه من ايشان را برسانم.
آن زمان بر زبان آوردن اسم امام به دليل شرايط خاص مشكل بود. در طول مسير از ايشان سئوال كردم كه: «حاج آقا ما بالاخره از چه كسي تقليد كنيم؟» شهيد صدوقي نيز با همان لهجه شيرين فرمودند: «از همان كسي كه تقليد مي كنيد، خوب است.» ايشان نمي خواستند نام امام را مستقيماً بگويند، چون جو به گونه اي بود كه ممكن بود از جانب اشخاص ديگري كه در ماشين بودند، مشكل به وجود آيد.
از ارتباط خود با شهيد صدوقي در جريان مبارزات خاطراتي را نقل كنيد.
در درگيري 10 فروردين در شهر يزد، آيت الله صدوقي تلاش كردند تا به درگيري خاتمه دهند و آرامش را به جمعيت باز گردانند. در اين باره توضيح دهيد.
شهيد پاك نژاد اقدامات مفيدي انجام دادند. شخصيت فوق العاده اي داشتند و به حق شايسته مقام شهادت بودند. به ياد دارم آن روز حوالي ساعت 11/5 بود كه حكومت نظامي اعلام كردند. مأمورين اعلام كردند كه اگر يك نفر را در خيابان ببينيم، به او تيراندازي مي كنيم. من به يكي دوستانم گفتم: «بلند شو برويم.» از خانه بيرون آمديم و به نزديكي مسجد حظيره رسيديم و مشاهده كرديم كه مردم پراكنده شده اند و هيچ كس در آنجا رفت و آمد نمي كند. در پياده رو راه مي رفتيم كه ناگهان ماشين گشتي آمد، يك نفر از درون ماشين، سر اسلحه را بيرون گرفته بود. وقتي ما را ديدند گفتند: «كجا مي رويد؟ زودتر گم شويد، در غير اين صورت تيراندازي مي كنيم.» من خودم را به سادگي زدم و طوري برخورد كردم كه انگار از هيچ چيز خبر ندارم. از آنجا تا نزديكي هاي اميرچخماق رفتيم. در طول مسير كلاً 10 نفر را ديديم. همه مردم به منازلشان رفته بودند. اگر مردم متفرق نمي شدند، عده زيادي در اين حادثه شهيد مي شدند، چون مأمورين تصميم به كشتار مردم داشتند. در حقيقت اگر درايت و راهنمائي هاي شهيد صدوقي نبود، ده ها نفر در آن حادثه به شهادت مي رسيدند. بعد از اين حادثه به تهران آمدم، ولي ارتباط من با شهيد صدوقي برقرار بود.
چه نوع مسئوليت هائي را به عهده شما مي گذاشتند؟
آيا در جريان بوديد كه اين پول ها به چه دليل مبادله مي شد؟
آيا شما از ارتباط آيت الله صدوقي با گروه هاي مبارز اطلاع داشتيد؟
شما از ارتباط آيت الله صدوقي با امام مطلع بوديد؟
در طول اين سفرها پيامي هم مبادله كرديد؟
از هجرت امام به پاريس و سپس مسافرت شهيد صدوقي به آنجا خاطراتي را نقل كنيد.
در پاريس چه ديديد؟
را آيت الله صدوقي را اقامه كرده اند، فرمودند كه نماز عشا را هم ايشان بخوانند و بعد زا اقامه نماز نزد من بيايند. بعد از نماز، وقتي قرار شد كه آيت الله صدوقي نزد امام بروند، از ايشان تقاضا كرديم كه اگر امكان دارد ما نيز همراهشان برويم. ايشان موافقت كردند. علت اصلي اصرار ما اين بود كه مشتاق بوديم ببينيم اين دو عالم عاشق پس از چهارده سال دوري، در لحظه ديدار چه حسي دارند. امام را بعدا هم مي شد ديد، ولي بيشتر مشتاق بوديم كه آن لحظه راببينيم. من نمي توانم آن صحنه را توصيف كنم، همين اندازه بگويم كه اين دو بزرگوار وقتي همديگر را ديدند، مصافحه اي عاشقانه كردند. ما كنار ديوار ايستاده بوديم و گريه مي كرديم. پس از آنكه احوالپرسي كردند، ما نيز جلو رفتيم و دست امام را بوسيديم.
زماني كه خواستيم دراتاق بنشينيم فكر كرديم شايد به ما بگويند كه بيرون برويم، در نتيجه از آيت الله صدوقي خواستيم تا به ما اجازه بدهند كه بنشينيم. ايشان هم اجازه دادند. آقاي شيخ محمد علي صدوقي هم همراه ما بود. امام در ابتدا احوال پرسي كردند واز وضعيت مردم ايران پرسيدند. به خاطر دارم آن زمان به مدت سه چهار روز درايران اعتصاب ها اوج گرفته بود. البته تمامي اين اعتصاب ها و اعتراضات به فرمان امام كه از پاريس صادر مي شد انجام مي گرفت. امام خميني بعد از نماز مغرب و عشا سخنراني مي كردند و در خلال سخنراني هايشان به مردم ايران سفارش مي كردند كه چه كارهائي انجام دهند. گاهي اوقات اطلاعيه صادر مي كردند.
اعلاميه هاي امام به چه شكل تكثير و پخش مي شدند؟
صحبت به آنجا رسيد كه آيت الله صدوقي و امام بعد از نماز يكديگر را ملاقات كردند. در اين باره توضيح بيشتري دهيد.
اعتصاب را ادامه دهند، مردم گوش به فرمان شما خواهند بود.» امام فرمودند: 4-5 روز است كه اعتصاب كرده ايم، اگر مردم لطمه مي بينند، بهتر است اعتصاب را يكي دو روز ديگر ادامه بدهند بعد در روز جمعه برخورد مي كنيم. شنبه دوباره مغازه ها را باز كنند.اين لطمه بزرگي به رژيم مي زند.» آيت الله صدوقي گفتند: «فكر خوبي است. مردم آمادگي دارند.» خلاصه اطلاعيه همان جا نوشته شد و ما هم بسيار خوشحال شديم. فوراً از اتاق بيرون آمديم و قبل از اينكه اطلاعيه امام به ايرن برسد، با ايران تماس گرفتيم و خبر را به آنها داديم و گفتيم كه فردا يا پس فردا اطلاعيه به تهران خواهد رسيد. ما بعد از يك ربع نشستن از اتاق بيرون آمديم؛ اما آيت الله صدوقي پيش امام ماندند و شام را با امام خوردند. وقتي آيت الله صدوقي از اتاق بيرون آمدند، ما به شوخي گفتيم: «الحمدالله شام خوبي هم خدمت ميل كرديد.» شهيد صدوقي گفتند: «بله، اما نمي دانم اين سيد چرا چيزي نمي خورند. ايشان يك ظرف آبگوشت آوردند و چند لقمه نان داخل آب زدند و خوردند. خلاصه چند روز در پاريس مانديم و شب ها و صبح نماز را به امام اقتدا مي كرديم. سپس با آيت الله صدوقي در مورد اتفاقاتي كه در يزد مي افتاد، صحبت مي كرديم و در جريان مسائل يزد قرار مي گرفتيم.
منبع:ماهنامه شاهد یاران، شماره 34
/ج
