پژوهشگر: آی سان نوروزی
تزریق پول و حرفه ای شدن، رقابت باشگاهی و چندین و چند دلیل مهم دیگر وجود دارد که جنبه های پهلوانی و فرهنگی ورزش کشتی را تحت تأثیر مستقیم قرار داده اند و احتمالاً برخی ورزشکاران را نیز به خروج از جنبه های اخلاقی و فرهنگی این ورزش ملی تشویق کرده اند.با وجود این ورزش کشتی همچنان یکی از سنتی ترین و پرطرفدارترین ورزشهایی است که ارتباط های ریشه دار و سنتی اش با گذشته ایران را حفظ کرده و می تواند در کنار ورزشهای باستانی و زورخانه ای به عنوان ورزش ملی مورد توجه قرار بگیرد.
افزون بر مسابقات لیگ کشتی که با معیارهای جهانی انطباق پیدا کرده و شکل و حالت اصیل خود را در میان شیوه و قواعد و قوانین جدید دچار تغییر دیده، در بخشی از مناطق ایران انواع دیگری از مسابقات کشتی برگزار می شوند که بسیار نزدیکتر به ریشه ها هستند. مسابقات کشتی چوخه افزون بر برگزاری به صورت رسمی و ملی در برخی استانها مثل خراسان و کردستان به صورت محلی و در کنار انواع ورزشهای سنتی برگزار می شوند و در مناطق مختلف کشور محبوبیت زیادی هم دارند.در واقع رشد صنعتی و پیشرفتهای روز باعث شده که ورزشهایی از این دست بیشتر در مناطق و شهرهای کوچک به صورتی بسیار محدودتر نسبت به سالهای دور برگزار شوند.
البته ورزشهای خاص دیگری هم هستند که به صورت محدودتر در خراسان شمالی، آذربایجان، کردستان، مازندران و برخی دیگر از مناطق کشور به صورت غیررسمی و در میان اقوام مختلف ایرانی رواج دارند و هنوز اصالت و ارزشهایشان را حفظ کرده اند.
اگرچه تعداد آنها در مقایسه با علاقه مندان سایر ورزشها زیاد نیست، اما هنوز هم خیلی از جوانان جذب ورزشهای ایرانی می شوند.اما مسأله مهم تر این است که چه میزان حمایت و پشتیبانی برای حضور و مهم تر از آن حفظ حضور جوانان در ورزشهای ایرانی انجام می گیرد. شاید ایجاد انگیزه و نشاط و تأکید بر اهمیت فرهنگ ورزشی برای حضور ماندگار جوانان حتی بسیار مهم تر از تعداد آنها در فعالیتهای ورزشی و فرهنگی باشد.دکتر محسن نصیرایی سالهای سال در ورزشهای پهلوانی و زورخانه ای حضور داشته و در رشته هنرهای فردی صاحب ۳ مدال قهرمانی کشور و چندین مدال استانی و منطقه ای است.
وی بی مهری مسؤولان ورزشی در مورد ورزش های سنتی را مهم ترین دلیل بی انگیزه شدن ورزشکاران و قهرمانان این رشته می داند و معتقد است عدم حمایتهای مسؤولان و وجود اختلافهای زیاد بین کمیته فراملی شدن ورزش باستانی و فدراسیون ورزشهای پهلوانی و زورخانه ای مهم ترین دلیلی است که باعث بی انگیزگی خودش و بسیاری از ورزشکاران این رشته شده است. نصیرایی که چند سالی است ورزش باستانی را ترک کرده و به صورت فردی ورزش می کند در این باره می گوید: زمانی که کارم را در رشته ورزش باستانی شروع کردم انگیزه های بسیار زیادی در این رشته داشتم، اما پس از چندین بار قهرمانی و عضویت در باشگاه، آن قدر بی مهری و بدقولی دیدم و آن قدر شاهد اختلاف نظرها و مناسبات غیرفرهنگی بودم که تصمیم گرفتم، وجهه حرفه ای و مادی قضیه را به طور کامل رها کنم و به صورت فردی با جسم و روح خودم با این ورزش درگیر باشم.وی می گوید: پیش از قهرمانی ها در کشور تمام مسؤولان استان قولهای کوچک و بزرگ می دادند و با وعده و وعید بدرقه ام کردند، اما پس از قهرمانی حتی کوچکترین ارزشی برای من و ورزشم قائل نشدند و این مسأله خیلی دل آزرده ام کرد.
واقعیت دیگر این است که ورزشکاران رشته های سنتی و باستانی در شرایط اجتماعی امروز به سختی می توانند همه کارهایشان را روی ورزش و رشته ورزشی شان متمرکز کنند و متأسفانه همه اینها در حالی است که ورزشهایی مثل فوتبال با همه حاشیه ها و مشکلات فرهنگی و اخلاقی که در جامعه ایجاد کرده اند به راحتی زندگی نسلهای بعدی ورزشکارانشان را هم تأمین می کنند.وی از مسؤولان ورزشی کشور به خاطر بها ندادن به ورزشهای باستانی گلایه می کند و می افزاید: شاید اگر مسؤولان ورزشی طی این سالها حتی یک دهم فوتبال و والیبال و... به ورزشهای باستانی اهمیت می دادند و رشته و زندگی ورزشکاران باستانی تنها اندکی برایشان اهمیت داشت امروز علاقه مندی و محبوبیت این ورزش زنده و فرهنگی تا این اندازه به فراموشی نزدیک نمی شد.
