در صدر تاریخ شیعه نمونه‌های بسیاری از این پاسداران عقیده شیعه یافت می‌شوند. ابن ندیم که به روش متکلمین و با روش‌های عقلی و نظری با مخالفان استدلال می‌کرد، ابوالحسن علی بن اسماعیل از متکلمین طبقه اول شیعه که کتاب‌هایی هم در اثبات شیعه مانند «الامامه» و «الاستحقاق» دارد، و به‌ویژه هشام به حکم که در مناظرات مربوط به امامت تخصص کامل داشت. از هشام مناظره‌های بسیاری باقی مانده که در کتب روایی و تاریخی آمده است. ابوجعفر محمد بن نعمان مشهور به «مومن الطاق» هم از نخستین متکلمان شیعی و اهل مناظره بوده که از او نیز کتبی در اثبات وصایت امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) در کتب رجالی نام برده شده است. یونس بن عبدالرحمان قمی، ابوالحسن کوفی، زرارة بن اعین، ابان بن تغلب، ابوالصباح عبدی، ابوابراهیم ثقفی صاحب الغارات، فضل بن شاذان، فرزدق، کمیت بن زیاد، دعبل و عده‌ای دیگر که در زمره فلاسفه، راویان حدیث، متکلمان و شاعران شیعه می‌باشند هم در پاسداری از مبانی تشیع اقدامات بزرگی کرده‌اند. به مناسبت وفات آیت‌الله سید مرتضی عسکری، در ادامه به ذکر زندگی و آثار برخی از مهمترین علمای شیعه که بخش اعظمی از فعالیتشان مربوط به حراست از عقاید تشیع بوده است اشاره می‌کنیم:
* شیخ مفید
تا «قبل از شیخ مفید، بزرگان مذهب تا می‌توانستند از نصوص و منقولات، پا فراتر نمی‌نهادند و علمای شیعه در اصول و فروع، به کلام خدا و سنت نبوی بیشتر استناد می‌جستند تا به مبانی عقلی و فلسفی» [1] اما در این دوره و به‌ویژه با ظهور شیخ مفید، به«عقل‌گرایی» گسترده‌تر از گذشته توجه شد. شیخ مفید هم مناظره می‌کرد و هم کتاب منتشر می‌ساخت.از این رو، شیخ مفید در طول حیات خود مناظرات گوناگونی کرد که از جمله آن‌ها می‌توان به مناظره با قاضی عبدالجبار معتزلی، قاضی ابوبکر اشعری باقلانی، علی بن عیسی رمانی و دیگر علمای جماعت اشاره کرد. همچنین کتاب‌هایی مانند «تصحیح الاعتقادات» ، «الجمل» ، «الاختصاص» و «اوائل المقالات» شیخ، مطالب عمده‌ای را درباره دفاع از اعتقادات شیعی و محاجه با مخالفان در بر می‌گیرد.
شیخ مفید افزون بر حراست علمی از تشیع، رهبر شیعیان هم بود. «در عصر شیخ مفید که خود عرب بود، شیعیان از آزادی و احترام بیشتری برخوردار گردیدند. وجود فقیه عالی‌مقامی چون شیخ مفید در میان آنان، اعتبار آن‌ها را بالا برد و بیش از پیش نزد دوست و دشمن، بر احترام آنان افزود. شیخ مفید شیعیان را از پراکندگی نجات داد و اوضاع اسف‌بار آن‌ها را سامان بخشید تا آن جا که به اوج عزت رسیدند.» [2]
* علامه ابن مطهر حلی
عالم جلیل‌القدر دیگری که در پاسداری از حریم عقاید شیعه، یگانه دوران خود بود، علامه ابن مطهر حلی است. او چند نسل پس از شیخ مفید متولد شد و آثار متعددی در شرح و اثبات اصل امامت از خود به یادگار گذاشت. کتاب‌هایی مانند «نهج الحق و کشف الصدق»، «الفین»، «الباب الحادی عشر»، «منهاج الکرامه» و تعداد دیگری از مصنفات علامه که درباره مسائل عقیدتی شیعه و پاسخ به شبهات مخالفان نوشته شده است. علمای شیعه بارها بر این کتاب‌های ارزشمند علامه، شرح و تعیلقه نوشته‌اند و هنوز هم برای دانشجویان عقیده شیعه مرجع مهم و قابل تاملی به شمار می‌آیند.
تاثیر علامه حلی در فضای علمی زمانه‌اش به‌گونه‌ای بود که ابن تیمیه، عالم شاذ حنبلی را بر آن داشت که ردیه‌ای بر منهاج الکرامه بنویسد. او در این ردیه که حاصلش کتاب «منهاج السنه» شد و امروز از کتب مقدس وهابیت عربستان به شمار می‌آید، از توهین به علامه هم فروگذار نکرد که علمای اهل سنت را نیز به اعتراض واداشت. [3] همچنین علامه حلی در صورت لزوم به مناظره با علمای جماعت هم می‌پرداخت و در این مناظرات همانند آثار قلمی‌اش، پوشیده در نزاکت و منطق به بحث می‌نشست.
* قاضی نورالله شوشتری
قاضی در سال 596 هجری قمری در شوشتر خوزستان دبده به جهان گشود. او با بیست و چهار واسطه به امام سجاد (علیه‌السلام) می‌رسید و از طرف مادر به سادات مرعشی منسوب بود. علامه نورالله در خانواده‌ای اهل علم پرورش یافت. علوم اولیه را در میهن خود آموخت و سپس دانش خود را در مشهد تکمیل کرد. در سال 993 هجری قمری به درجه اجتهاد نائل شد.
علامه نورالله شوشتری در سال 993 برای ترویج و تبلیغ مذهب شیعه به هندوستان مهاجرت کرد. در آنجا، قاضی به تایید کتاب تفسیر اهل سنت و حاکم سنی لاهور پرداخت تا فضای لازم برای تبلیغ و کار خود را فراهم کند. سلطان جلال‌الدین اکبرشاه تیموری، سلطان حکومت گورکانی که از مراتب فضل نورالله شوشتری آگاه شد او ر به مقام قضاوت نصب کرد. با این وجود برخی متعصبین جماعت همیشه در پی ضربه زدن به او بودند. یکبار حتی به خاطر ذکر لفظ «علیه الصلاة و السلام» پس از نام امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) بر قتل وی اجماع کنند. با این حال قاضی تا پایان حکومت اکبر گورکانی در امان بود.
* سلطان الواعظین
آیت‌الله سید محمد شیرازی ملقب به سلطان‌الواعظین در ذی‌قعده 1314 هجری قمری متولد شد. این عالم بزرگ پس از گذراندن تحصیلات در حوزه‌های علیمه تهران، قم و کربلا در محضر استادانی مانند آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی و مرحوم آیة‌الله حائری یزدی، مشغول تالیف و تبلیغ شد. آیت‌الله شیرازی به کشورهای متعددی سفر کرد و با علمای ادیان به مناظره پرداخت. در یکی از این مناظره‌ها در هند، گویا گاندی هم حضور داشته است. [6]
* علامه محمدرضا مظفر
شیخ محمدرضا مظفر در پنج شعبان سال 1322 قمرى در محله «براق» نجف اشرف به دنیا آمد. نامش را به خاطر پدرش که پیش از تولد او درگذشته بود «محمدرضا» گذاشتند. محمدرضا مظفر با سرپرستى برادر بزرگترش شیخ عبدالنبى رشد و نمو یافت. خاندان او، «آل مظفر»، از دودمان‌های وجیه و شهره به علم و دانش در نجف بودند. پس از درگذشت شیخ عبدالنبى، برادر دیگرش، شیخ محمدحسن مظفر سرپرستى خانواده را به عهده گرفت.
* علامه محمدحسین آل کاشف‌الغطاء
شيخ محمد حسين كاشفالغطاء، در سال 1294 هجری قمری در محله عماره نجف ديده به جهان گشود. جد او آيت‌الله شيخ جعفر كاشفالغطاء سرشناسترين و پرآوازهترين فرد اين خاندان است و فرزندان و نوادگان وی از دانشمندان و مجتهدان بزرگ عراق بودند. این عالم ارجمند افزون بر رهبری جمع کثیری از شیعیان و نمایندگی شیعه در مجالس متعدد، آثار گرانسنگی هم در دفاع از حریم شیعه تالیف کرد. آن دوران زمانی بود که بسیاری از علمای معاصر شیعه، به تالیف کتاب‌هایی پرداختند که ماهیت و حقیقت تشیع و اصول اعتقادی آن را به‌ویژه به پیروان دیگر مذاهب معرفی کند. اما در این میان، کتاب «اصل‌الشیعة و اصولها» (آیین شیعه و اصول اعتقادی آن)، به قلم آیت‌الله محمدحسین الکاشف‌الغطاء تاثیر عجیبی بر جهان اسلام گذاشت.
* علامه عبدالحسین امینی
علامه شیخ عبدالحسین امینی در سال 1320 هجری قمری در تبریز زاده شد. تحصلات خود را از مدرسه طالبیه، کانون علمی و معرفتی تبریز آغاز کرد و از استادان آن دیار، دروس مقدماتی علم دین را آموخت. طبق رسم آن دوران، برای تکمیل اندوخته‌های علمی خود راهی حوزه پررونق نجف اشرف شد. آیات عظام شیخ عبدالکریم یزدی، سید ابوالحسن اصفهانی، محمدحسین آل کاشف‌الغطاء و کمپانی، از استادان او در حوزه نجف بودند. علامه را به زهد و تقوا و پشتکار عظیمش ستوده‌اند و همه این‌ها را می‌توان در تالیف شاهکار عظیم حوزه‌های شیعه، مجموعه «الغدیر» مشاهده کرد.
* علامه شرف‌الدین عاملی
علامه شرف‌الدین متولد 1290 هجری قمری در کاظمین عراق است. این عالم جلیل القدر در هشت سالگی به همراه پدر راهی لبنان شد و همان جا تحصیل دروس حوزوی را آغاز کرد. در هفده سالگی با دخترعموی خود ازدواج کرد و برای تکمیل تحصیلات به عراق رفت. پس از دریافت اجازه اجتهاد در سی و دو سالگی به لبنان بازگشت و در آنجا حوزه علمیه‌ای تاسیس کرد. مدتی نگذشت که مردم لبنان دریافتند دارای رهبری واقعی و راهنمایی حقیقی شده‌اند.
* آیت‌الله سید مرتضی عسکری
علامه آیت‌اللّه سید مرتضی عسكری، در سال 1293 هجری خورشیدی در شهر سامرا پای به عرصه هستی نهاد. خانواده او، روحانی و ایرانی الاصل و اهل ساوه بودند اما، دست تقدیر، والدین‌اش را به این شهر كشانده بود تا در جوار قدسی امام هادی و امام عسكری(علیهماالسلام) سكنا گزیند. علامه خیلی زود از نعمت پدر و مادر محروم شد. از ده سالگی، به امید روزی كه خوشه‌چین دامن معرفت مكتب امامت گردد و جهان اسلام از كام زلال او بهره‌ور شود، تحصیل علوم دینی را آغاز کرد.
* آیت‌الله سید کمال حیدری
آیت‌الله سید کمال حیدری در سال 1335 هجری شمسی در کربلاى معلا دیده به جهان گشود. از دوران نوجوانی در کنار تحصیل دروس رسمی به دروس حوزوی علاقه‌مند شد و در نتیجه وارد حوزه علمیه شد. ایشان در عراق نزد علمایی مانند شهید صدر و آیت‌الله خویی و نیز در قم به درس آیات عظام جواد تبریزی، وحید خراسانی، جوادی و حسن زاده آملی رفت و فقه و اصول و فلسفه و عرفان نظری را فراگرفت. در زمینه اجتماعی و سیاسی نیز فعالیت‌هایی داشت كه از سوی رژیم بعث تحت پیگرد قرار گرفت و سرانجام به ایران هجرت کرد. علامه حیدری برادر سه شهید هستند که به دست رژیم ظالم بعث به مقام شهادت نائل گشتند.
اما آنچه بیش از همه نظر عموم را به‌ویژه در کشورهای عربی به علامه جلب کرد مناظره‌ها و مباحث دقیق علمی، معارفی و اعتقادی بود که در دفاع از تشیع و اسلام حقیقی انجام شد. علامه با حضور در برنامه‌های رادیویی و تلويزيونى عرب زبان است به مدت بیش از یک دهه در تبیین معارف حقه مکتب اهل بیت (علیهم السلام) و پاسخ به اندیشه‌های انحرافی جریان سلفی-وهابی کوشش کرد. این امر تا بدان جا پیش رفت که مراکز عمده سلفی‌گری و وهابی‌گری به تکاپو افتاده و جوایز هنگفتی را برای رد و پاسخ دادن به سوالات ایشان تعیین کردند. [8] کتاب مشهور ایشان به نام «معالم الاسلام الاموی» و مجموعه مباحث ایشان در برنامه‌های شبکه الکوثر مجموعه شگفت انگیزی از پاسخ‌های دقیق اعتقادی را فراهم کرده است. آیت‌الله حیدری نه تنها از احادیث صحیح جماعت برای اثبات سخنان خود استفاده می‌کند بلکه می‌کوشد با برقراری وحدت میان شیعه و سنی، دشمن اصلی را وهابیت عالَم‌سوز معرفی کند.
منابع تحقيق :
1. محمود یزدی مطلق، مجموعه مقالات کنگره شیخ مفید، شماره 5
2. علی دوانی، مجموعه مقالات کنگره شیخ مفید، شماره 29
3. رحیم ابوالحسنی، اندیشه تقریب، تابستان 1386، شماره 11
4. دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، زمستان 1378، شماره 152
5. تاریخ اسلام، فروردین 1350، شماره 30 و 31
6. حسن اردشیری، مبلغان 1385، شماره 87
7. نشریه پاسدار اسلام، 1382 شماره 255 و 256
8. http://alhaydari.com/fa/about
و سایت وارثون
منبع مقاله : مشرق نیوز
/ج
