پرسش :
سستى اراده چگونه بر طرف مى شود؟
پاسخ :
اين پرسش مى تواند از دو ديدگاه پاسخ بگيرد. اگر منظور روش هاى روانشناسانه باشد بايد به كتابهايى در باره تقويت اراده رجوع كرد.
اما در بينش دينى چنين مسيرى فهرست شده است.
على ((عليه السلام)) مى فرمايد: ضادوا التوانى بالعزم;(1) سستى را با عزم مداوا كنيد.
زمينه عزم و قدرت اراده چيست؟
آن گرامى مى فرمايد: اصل العزم الحزم;(2) ريشه اراده در دورانديشى است. انسانى كه سست اراده است درباره سود و زيان خويش هنوز به احساس نزديكى نرسيده والا چرا براى گرسنگى و تشنگى خود اقدام مى كند و اراده را به كار مى اندازد. بايد نسبت به سرنوشت خويش و آن موضوع كه اراده را به كار مى اندازد. انديشيد و عواقب آن را سنجيد. انسان زمانى حركت مى كند كه بين آنچه كه هست و آنچه مى تواند باشد، فاصله را احساس كند.
نااميدي هاى كاذب و خيالى از نرسيدن اراده را سست مى كند بايد كارهاى كوچكى را تجربه كرد و شيرينى موفقيت را چشيد آنگاه كارهاى بزرگ را انتخاب كرد.
نيايش بسيار مؤثر است در دعاى امام سجاد((عليه السلام)) آمده است: و اعنى بعزم الاراده; خدايا مرا به تصميمى كه محرك اراده باشد يارى كن.
پی نوشتها:
1- و 2 ـ ميزان الحكمه، ج 5، ص 1969.
منبع:سایت انوار طاها
اين پرسش مى تواند از دو ديدگاه پاسخ بگيرد. اگر منظور روش هاى روانشناسانه باشد بايد به كتابهايى در باره تقويت اراده رجوع كرد.
اما در بينش دينى چنين مسيرى فهرست شده است.
على ((عليه السلام)) مى فرمايد: ضادوا التوانى بالعزم;(1) سستى را با عزم مداوا كنيد.
زمينه عزم و قدرت اراده چيست؟
آن گرامى مى فرمايد: اصل العزم الحزم;(2) ريشه اراده در دورانديشى است. انسانى كه سست اراده است درباره سود و زيان خويش هنوز به احساس نزديكى نرسيده والا چرا براى گرسنگى و تشنگى خود اقدام مى كند و اراده را به كار مى اندازد. بايد نسبت به سرنوشت خويش و آن موضوع كه اراده را به كار مى اندازد. انديشيد و عواقب آن را سنجيد. انسان زمانى حركت مى كند كه بين آنچه كه هست و آنچه مى تواند باشد، فاصله را احساس كند.
نااميدي هاى كاذب و خيالى از نرسيدن اراده را سست مى كند بايد كارهاى كوچكى را تجربه كرد و شيرينى موفقيت را چشيد آنگاه كارهاى بزرگ را انتخاب كرد.
نيايش بسيار مؤثر است در دعاى امام سجاد((عليه السلام)) آمده است: و اعنى بعزم الاراده; خدايا مرا به تصميمى كه محرك اراده باشد يارى كن.
پی نوشتها:
1- و 2 ـ ميزان الحكمه، ج 5، ص 1969.
منبع:سایت انوار طاها