پرسش :
آیا بر اساس 6 قطعنامه‌ی پیش از قطعنامه‌ی 2231 (1)، ایران تحت فصل 7 منشور ملل متحد (2) بوده است؟
پاسخ :
خیر. قطعنامه‌های قبلی فقط تحت ماده‌ی 40 (3) (برای الزام) و یا ماده‌ی 41 (4) (برای وادار سازی) بوده است، زیرا شورای امنیت «عدم تعلیق غنی‌سازی» توسط ایران را تهدید و یا نقض صلح و امنیت بین‌الملل نشناخته بود و لذا قطعنامه‌ها علیه ایران را تحت فصل 7 منشور ملل متحد صادر نکرده بود. تنها و تنها برای این که ایران را ملزم به تعلیق نماید، در قطعنامه‌ی 1696 به «ماده‌ی 40 از فصل هفتم منشور ملل متحد» (5) استناد نموده و سپس برای مجازات و وادارسازی ایران به تعلیق در قطعنامه‌های 1835،1803،1747،1737 و 1929 به «ماده‌ی 41 از فصل هفتم منشور ملل متحد» (6) که تحریم را در بردارد، استناد کرده بود.
پی‌نوشت‌ها:
1- منظور از قطعنامه‌های شش‌گانه، شماره‌ی 1835،1803،1747،1737،1696 و 1929 است.
2- فصل هفتم منشور ملل متحد در برگیرنده‌ی ماده‌های 39 تا 51 این منشور است.
3- ماده‌ی 40 منشور ملل متحد عبارت است از: «به منظور جلوگیری از وخامت وضعیت، شورای امنیت می‌تواند پیش از آن که بر طبق ماده‌ی 39 توصیه‌هایی بنماید یا درباره‌ی اقداماتی که باید معمول گردد، تصمیم بگیرد، از طرف‌های ذی نفع بخواهد اقدامات موقتی را که شورای امنیت ضروری یا مطلوب تشخیص می‌دهد، انجام دهند. اقدامات موقتی مذکور به حقوق یا ادعاها یا موقعیت طرف‌های ذی‌نفع لطمه‌ای وارد نخواهد کرد. شورای امنیت تخلف در اجرای موقتی را چنان که باید و شاید در نظر خواهد گرفت.»
4- ماده‌ی 41 از منشور ملل متحد عبارت است از: «شورای امنیت می‌تواند تصمیم بگیرد که برای اجرای تصمیمات آن شورا مبادرت به چه اقداماتی که متضمن به کارگیری نیروی مسلح نباشد، لازم است و می‌تواند از اعضای ملل متحد بخواهد که به این قبیل اقدامات مبادرت ورزند. این اقدامات ممکن است شامل متوقف ساختن تمام یا قسمتی از روابط اقتصادی و ارتباطات راهآهن، دریایی، هوایی، پستی، تلگرافی، رادیویی و سایر وسایل ارتباطی و قطع روابط سیاسی باشد.»
5- Acting under Article 40 of chapter VII of the Charter of the United Nations.
16- Acting under Article 41 of Chapter VII of the Charter of the United Nations.
خیر. قطعنامه‌های قبلی فقط تحت ماده‌ی 40 (3) (برای الزام) و یا ماده‌ی 41 (4) (برای وادار سازی) بوده است، زیرا شورای امنیت «عدم تعلیق غنی‌سازی» توسط ایران را تهدید و یا نقض صلح و امنیت بین‌الملل نشناخته بود و لذا قطعنامه‌ها علیه ایران را تحت فصل 7 منشور ملل متحد صادر نکرده بود. تنها و تنها برای این که ایران را ملزم به تعلیق نماید، در قطعنامه‌ی 1696 به «ماده‌ی 40 از فصل هفتم منشور ملل متحد» (5) استناد نموده و سپس برای مجازات و وادارسازی ایران به تعلیق در قطعنامه‌های 1835،1803،1747،1737 و 1929 به «ماده‌ی 41 از فصل هفتم منشور ملل متحد» (6) که تحریم را در بردارد، استناد کرده بود.
پی‌نوشت‌ها:
1- منظور از قطعنامه‌های شش‌گانه، شماره‌ی 1835،1803،1747،1737،1696 و 1929 است.
2- فصل هفتم منشور ملل متحد در برگیرنده‌ی ماده‌های 39 تا 51 این منشور است.
3- ماده‌ی 40 منشور ملل متحد عبارت است از: «به منظور جلوگیری از وخامت وضعیت، شورای امنیت می‌تواند پیش از آن که بر طبق ماده‌ی 39 توصیه‌هایی بنماید یا درباره‌ی اقداماتی که باید معمول گردد، تصمیم بگیرد، از طرف‌های ذی نفع بخواهد اقدامات موقتی را که شورای امنیت ضروری یا مطلوب تشخیص می‌دهد، انجام دهند. اقدامات موقتی مذکور به حقوق یا ادعاها یا موقعیت طرف‌های ذی‌نفع لطمه‌ای وارد نخواهد کرد. شورای امنیت تخلف در اجرای موقتی را چنان که باید و شاید در نظر خواهد گرفت.»
4- ماده‌ی 41 از منشور ملل متحد عبارت است از: «شورای امنیت می‌تواند تصمیم بگیرد که برای اجرای تصمیمات آن شورا مبادرت به چه اقداماتی که متضمن به کارگیری نیروی مسلح نباشد، لازم است و می‌تواند از اعضای ملل متحد بخواهد که به این قبیل اقدامات مبادرت ورزند. این اقدامات ممکن است شامل متوقف ساختن تمام یا قسمتی از روابط اقتصادی و ارتباطات راهآهن، دریایی، هوایی، پستی، تلگرافی، رادیویی و سایر وسایل ارتباطی و قطع روابط سیاسی باشد.»
5- Acting under Article 40 of chapter VII of the Charter of the United Nations.
16- Acting under Article 41 of Chapter VII of the Charter of the United Nations.
