پرسش :
چگونه مي‌توان امام زمان(ارواحنا له الفداء) را شناخت؟
پاسخ :
يك شناخت تاريخي داريم و يك شناخت واقعي كه مهم‌تر از اولي است. عمده آن است كه ما حضرت را حقيقتاً بشناسيم و حضرت ما را ببيند نه ما حضرت را ببينيم.
در زمان پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) (كه مقامش بالاتر از همه ائمه است) كم نبودند كساني كه وجود مبارك حضرت را مي‌ديدند، اما خداي سبحان درباره آنها در قرآن فرمود: ”وَتَراهُم يَنْظُروُنَ اِلَيْكَ وَهُمْ لا يُبْصِرُون“(١) آنها را مي‌بيني كه به تو نگاه مي‌كنند ولي تو را نمي‌بينند، اهل نظرند ولي اهل بصيرت نيستند. اگر ما سعي كنيم وجود مبارك امام زمان(عليه السّلام) ما را ببينند، هنر است.
در قرآن كريم آمده است: خدا كه به كُلّ شيءٍ بصير است روز قيامت به يك عده نگاه نمي‌كند، ”وَلا يُكَلّمُهُمُ اللّه ولا يَنْظُرُ اِلَيهِم يَومَ القِيامَةِ ولا يُزَكّيهِم“.(٢) آنگاه تشريفي را نسبت به عده‌اي اعمال نمي‌كند. اگر ما واقعاً در مسير صحيح حركت كنيم، حضرت ما را مي‌بيند، و ديدن و نظر تشريفي ايشان براي ما شرف است و گر نه ديدن فيزيكي خيلي كار ساز نيست. همچنان كه خيلي‌ها پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم)، اميرالمؤمنين(عليه السّلام) و حضرت زهرا(عليها‌السلام) را مي‌ديدند، ولي بصيرت نداشتند. ديدن‌هاي تشريفي مهم است، نه نگاه صوري، البته گاهي همان نگاه صوري هم پديد مي‌آيد و انسان وجود حضرت را از نزديك زيارت مي‌كند و فيضي مي‌برد و مشكل او هم به بركت حضرت از طرف ذات اقدس اله حل مي‌شود. اما مهم همان ديدن از روي بصيرت است.
(١) سوره اعراف، آيه ١٩٨.
(٢) سوره آل‌عمران، آيه ٧٧.
( آیةالله جوادی آملی )
يك شناخت تاريخي داريم و يك شناخت واقعي كه مهم‌تر از اولي است. عمده آن است كه ما حضرت را حقيقتاً بشناسيم و حضرت ما را ببيند نه ما حضرت را ببينيم.
در زمان پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) (كه مقامش بالاتر از همه ائمه است) كم نبودند كساني كه وجود مبارك حضرت را مي‌ديدند، اما خداي سبحان درباره آنها در قرآن فرمود: ”وَتَراهُم يَنْظُروُنَ اِلَيْكَ وَهُمْ لا يُبْصِرُون“(١) آنها را مي‌بيني كه به تو نگاه مي‌كنند ولي تو را نمي‌بينند، اهل نظرند ولي اهل بصيرت نيستند. اگر ما سعي كنيم وجود مبارك امام زمان(عليه السّلام) ما را ببينند، هنر است.
در قرآن كريم آمده است: خدا كه به كُلّ شيءٍ بصير است روز قيامت به يك عده نگاه نمي‌كند، ”وَلا يُكَلّمُهُمُ اللّه ولا يَنْظُرُ اِلَيهِم يَومَ القِيامَةِ ولا يُزَكّيهِم“.(٢) آنگاه تشريفي را نسبت به عده‌اي اعمال نمي‌كند. اگر ما واقعاً در مسير صحيح حركت كنيم، حضرت ما را مي‌بيند، و ديدن و نظر تشريفي ايشان براي ما شرف است و گر نه ديدن فيزيكي خيلي كار ساز نيست. همچنان كه خيلي‌ها پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم)، اميرالمؤمنين(عليه السّلام) و حضرت زهرا(عليها‌السلام) را مي‌ديدند، ولي بصيرت نداشتند. ديدن‌هاي تشريفي مهم است، نه نگاه صوري، البته گاهي همان نگاه صوري هم پديد مي‌آيد و انسان وجود حضرت را از نزديك زيارت مي‌كند و فيضي مي‌برد و مشكل او هم به بركت حضرت از طرف ذات اقدس اله حل مي‌شود. اما مهم همان ديدن از روي بصيرت است.
(١) سوره اعراف، آيه ١٩٨.
(٢) سوره آل‌عمران، آيه ٧٧.
( آیةالله جوادی آملی )
