پرسش :
آيا براي دفاع از ولايت فقيه يا وليّ فقيه، مي‌توان از طريق غير قانوني عمل كرد؟ چگونه مي‌توان از ولايت فقيه دفاع نمود؟
پاسخ :
1ـ دفع تعدّي يا دفاع از حق و حريم مورد تهاجم، نبايد از قانون عقلي يا دليل نقلي خارج شود؛ زيرا براي هر دفع يا دفاعي، مرز مشخصي است كه تجاوز از آن، به نوبه خود، تعدي محسوب مي‌شود. 2ـ گاهي تزاحمِ «حُكم» اهم با «حُكم» مهم است كه مثلا ً، امر داير است ميان دو كار لازم كه هر دو موافق قانونند ولي يكي اهم است و ديگري مهم؛ در اين مورد، به اهم عمل مي‌شود و آنكه مهم است، ترك مي‌شود. اگر امر دائر است ميان دو كار كه هر دو مخالف قانونند و يكي فاسد است و ديگري اَفسد، به حكم عقل، بايد اَفسد را ترك كرد و به ناچار و براي ترك اَفسد، مرتكب امرِ فاسد شد. 3ـ دفاع از ولايت فقيه، همانند دفاع از ساير حقوق اسلامي، داراي مراتبي است: اولا ً تبيين معناي آن و تحليل حدود و رسوم آن. ثانياً تعليل مبادي تصديقي آن به طوري كه راه اثبات آن روشن شود و اگر نقدي متوجه آن گردد، از راه مبادي خاص او باشد و مدار پاسخ از آن نقد نيز معلوم باشد. ثالثاً دفاع علمي از حريم آن؛ به نقدِ وسيله ايراد بر آن و پاسخ به سؤال منتقدانه از آن و دفع شبهه و ساير شؤون علميِ دفاع از آن. رابعاً حفظ حريم آن از تهاجم عملي بيگانگان و صيانت محدوده آن از تجاوز آشكار مهاجمان به فرهنگ و مليت و تمدن يك امت كه «تدين» او عين «تمدّن» اوست؛ همانند ساير اقسام دفاع از اصول ارزشي ديگرِ نظام اسلامي؛ تا زمينه فساد و هرج و مرج پديد نيايد. 4ـ از آنچه گفته شد، روشن مي‌شود كه دفع يا دفاع از ولايت فقيه، حتماً بايد در راستاي حفظ نظم و سلامت جامعه باشد. به هر تقدير، آسيب دوست نادان در تعصّب جاهلي، همانند آسيب دشمن دانا و زيرك، زيانبار است و افراط و تفريط، همانند فَرْث و دَمِ آلوده‌اند كه بايد لَبَنِ خالصِ دفاع علمي و عقلي، از ميان آنها استنباط گردد.
مأخذ: ( آیةالله جوادی آملی ، ولايت فقيه ، ص 510)
1ـ دفع تعدّي يا دفاع از حق و حريم مورد تهاجم، نبايد از قانون عقلي يا دليل نقلي خارج شود؛ زيرا براي هر دفع يا دفاعي، مرز مشخصي است كه تجاوز از آن، به نوبه خود، تعدي محسوب مي‌شود. 2ـ گاهي تزاحمِ «حُكم» اهم با «حُكم» مهم است كه مثلا ً، امر داير است ميان دو كار لازم كه هر دو موافق قانونند ولي يكي اهم است و ديگري مهم؛ در اين مورد، به اهم عمل مي‌شود و آنكه مهم است، ترك مي‌شود. اگر امر دائر است ميان دو كار كه هر دو مخالف قانونند و يكي فاسد است و ديگري اَفسد، به حكم عقل، بايد اَفسد را ترك كرد و به ناچار و براي ترك اَفسد، مرتكب امرِ فاسد شد. 3ـ دفاع از ولايت فقيه، همانند دفاع از ساير حقوق اسلامي، داراي مراتبي است: اولا ً تبيين معناي آن و تحليل حدود و رسوم آن. ثانياً تعليل مبادي تصديقي آن به طوري كه راه اثبات آن روشن شود و اگر نقدي متوجه آن گردد، از راه مبادي خاص او باشد و مدار پاسخ از آن نقد نيز معلوم باشد. ثالثاً دفاع علمي از حريم آن؛ به نقدِ وسيله ايراد بر آن و پاسخ به سؤال منتقدانه از آن و دفع شبهه و ساير شؤون علميِ دفاع از آن. رابعاً حفظ حريم آن از تهاجم عملي بيگانگان و صيانت محدوده آن از تجاوز آشكار مهاجمان به فرهنگ و مليت و تمدن يك امت كه «تدين» او عين «تمدّن» اوست؛ همانند ساير اقسام دفاع از اصول ارزشي ديگرِ نظام اسلامي؛ تا زمينه فساد و هرج و مرج پديد نيايد. 4ـ از آنچه گفته شد، روشن مي‌شود كه دفع يا دفاع از ولايت فقيه، حتماً بايد در راستاي حفظ نظم و سلامت جامعه باشد. به هر تقدير، آسيب دوست نادان در تعصّب جاهلي، همانند آسيب دشمن دانا و زيرك، زيانبار است و افراط و تفريط، همانند فَرْث و دَمِ آلوده‌اند كه بايد لَبَنِ خالصِ دفاع علمي و عقلي، از ميان آنها استنباط گردد.
مأخذ: ( آیةالله جوادی آملی ، ولايت فقيه ، ص 510)
