پرسش :
لطف کنید توضیحی در مورد پاک سازی کلی برای یک جوان قبل از حج واجب یا عمره بدهید.
پاسخ :
از آن جا که حج یا عمره یکی از کارهای بسیار مهم است و انسان می خواهد در این سفرهای معنوی بهره های فراوانی به دست آورد، لازم است قبل از ورود به آن، خود را آماده کند و شرایط خاصی را در خود فراهم نماید که در زیر به پاره ای از آنها اشاره می شود:
اوٌل: نیٌت خود را برای خدا خالص کنید به شکلی که هیچ غرضی از اغراض دنیایی؛ مثل ریا، پرهیز از مذمٌت مردم به سبب نرفتن به حجٌ و یا قصد تجارت و... در خفایای دل نباشد؛ زیرا همۀ اینها، عمل را از قربت و اخلاص خالی می کند و مانع از رسیدن به ثواب موعود می گردد.
دوم: از گناهانی که انجام داده توبه خالص نمایید؛ یعنی از انجام آنها پیشیمان باشید و تصمیم جدی بگیرید که هیچ گاه آنها را انجام ندهید و گذشته را جبران کنید و در همه حال از خداوند طلب عفو و بخشش کنید. حق و حقوق مالی و مادی دیگران را که به ناحق تصاحب نموده و یا از بین برده (خودِ آن مال یا عوض آن را) به صاحبانش برگردانید و نسبت به حق و حقوق معنوی و غیر مادی مردم؛ مثل تهمت، غیبت، هتک حرمت از آنها حلالیت بخواهید و اگر مفسده ای در طرح اینها وجود دارد به نوعی جبران نمایید؛ مثلا خوبی های او را در میان مردم بیان و از خداوند برای آنها طلب مغفرت کنید و در مورد آن حقوق و تکالیف الاهی که از طریق کفاره و قضا قابل جبران است تصمیم داشته باشید که جبران نمایید.
برای اطلاع از نحوۀ از بین بردن آثار تخریبی گناهان بر روی روح و روان به کتاب های اخلاقی؛ مانند کتاب معراج السعاده مرحوم نراقی و امثال آن مراجعه فرمایید.
سوم: اگر تا به حال خمس مال خود را پرداخت نکرده و سال خمسی نداشته اید، برای خود سال خمسی قرار دهید و خمس مال را پرداخت نمایید.
چهارم: بعد از ورود به سرزمین وحی و قبل از انجام اعمال، سعی کنید از اموری که موجب دل مشغولی و مانع توجه به امور معنوی است اجتناب کنید؛ مثلا کمتر به بازار جهت خرید و... مراجعه کنید.
پنجم: توشه سفر و خرجی راه خود را از راه حلال تهیه نمایید و در آن سخاوت، گشاده دستی داشته باشید و بخل نورزید.
ششم: با دوستان و اهل سفر خوش خلقی نمایید و گشاده رو و شیرین کلام باشید و تواضع را پیشۀ خود سازید و از کج خلقی، سخن لغو و درشت گویی اجتناب نمایید و سخنی که رضای خدا در آن نیست نگویید و با کسی جدال و خصومت نکنید.
هفتم: بر توان و نیروی خود اعتماد و تکیه نداشته باشید، بلکه فقط بر خداوند توکل کنید و فقط از او یاری بخواهید تا بتوانید همراه با عمره یا حجٌی مقبول و سعیی مبرور به وطن خود برگردید.[1]
پی نوشت:
[1] نک: مجلسی، بحار الانوار، ج 96، ص 124- 126، چاپ بيروت، دارالوفاء، 1404هـ .
http://farsi.islamquest.net
از آن جا که حج یا عمره یکی از کارهای بسیار مهم است و انسان می خواهد در این سفرهای معنوی بهره های فراوانی به دست آورد، لازم است قبل از ورود به آن، خود را آماده کند و شرایط خاصی را در خود فراهم نماید که در زیر به پاره ای از آنها اشاره می شود:
اوٌل: نیٌت خود را برای خدا خالص کنید به شکلی که هیچ غرضی از اغراض دنیایی؛ مثل ریا، پرهیز از مذمٌت مردم به سبب نرفتن به حجٌ و یا قصد تجارت و... در خفایای دل نباشد؛ زیرا همۀ اینها، عمل را از قربت و اخلاص خالی می کند و مانع از رسیدن به ثواب موعود می گردد.
دوم: از گناهانی که انجام داده توبه خالص نمایید؛ یعنی از انجام آنها پیشیمان باشید و تصمیم جدی بگیرید که هیچ گاه آنها را انجام ندهید و گذشته را جبران کنید و در همه حال از خداوند طلب عفو و بخشش کنید. حق و حقوق مالی و مادی دیگران را که به ناحق تصاحب نموده و یا از بین برده (خودِ آن مال یا عوض آن را) به صاحبانش برگردانید و نسبت به حق و حقوق معنوی و غیر مادی مردم؛ مثل تهمت، غیبت، هتک حرمت از آنها حلالیت بخواهید و اگر مفسده ای در طرح اینها وجود دارد به نوعی جبران نمایید؛ مثلا خوبی های او را در میان مردم بیان و از خداوند برای آنها طلب مغفرت کنید و در مورد آن حقوق و تکالیف الاهی که از طریق کفاره و قضا قابل جبران است تصمیم داشته باشید که جبران نمایید.
برای اطلاع از نحوۀ از بین بردن آثار تخریبی گناهان بر روی روح و روان به کتاب های اخلاقی؛ مانند کتاب معراج السعاده مرحوم نراقی و امثال آن مراجعه فرمایید.
سوم: اگر تا به حال خمس مال خود را پرداخت نکرده و سال خمسی نداشته اید، برای خود سال خمسی قرار دهید و خمس مال را پرداخت نمایید.
چهارم: بعد از ورود به سرزمین وحی و قبل از انجام اعمال، سعی کنید از اموری که موجب دل مشغولی و مانع توجه به امور معنوی است اجتناب کنید؛ مثلا کمتر به بازار جهت خرید و... مراجعه کنید.
پنجم: توشه سفر و خرجی راه خود را از راه حلال تهیه نمایید و در آن سخاوت، گشاده دستی داشته باشید و بخل نورزید.
ششم: با دوستان و اهل سفر خوش خلقی نمایید و گشاده رو و شیرین کلام باشید و تواضع را پیشۀ خود سازید و از کج خلقی، سخن لغو و درشت گویی اجتناب نمایید و سخنی که رضای خدا در آن نیست نگویید و با کسی جدال و خصومت نکنید.
هفتم: بر توان و نیروی خود اعتماد و تکیه نداشته باشید، بلکه فقط بر خداوند توکل کنید و فقط از او یاری بخواهید تا بتوانید همراه با عمره یا حجٌی مقبول و سعیی مبرور به وطن خود برگردید.[1]
پی نوشت:
[1] نک: مجلسی، بحار الانوار، ج 96، ص 124- 126، چاپ بيروت، دارالوفاء، 1404هـ .
http://farsi.islamquest.net
