پرسش :
ديدگاه قرآن در سوره ضحي پيرامون دوران کودکي حضرت محمّد (ص) چيست؟
پاسخ :
در آيه 6 و 7 و 26 سوره ضُحي مي خوانيم: «اَلَمْ يَجِدْكَ يَتيماً فَآوي ـ وَوَجَدَكَ ضالاً فَهَدي ـ وَوَجدَكَ عائِلاً فَاغْني؛ آيا خداوند تو را يتيم نيافت و سپس پناه داد ـ و تو را گمشده يافت و هدايت كرد ـ و تو را فقير يافت و بي نياز نمود». در آيه نخست اشاره به يتيمي پيامبر (ص) شده كه در تاريخ نيز آمده است، در آن هنگام كه در شكم مادر بود، پدرش «عبدالله» را از دست داد و شش ساله بود كه مادرش نيز از دنيا رفت و خداوند او را در آغوش جدش «عبدالمطلب» و در هشت سالگي كه جدش از دنيا رفت، در دامان عمويش «ابوطالب» پناه داد كه او را همچون جان شيرين دربر مي گرفت و محافظت مي كرد. و در آيه سوم، اشاره به تهيدستي پيامبر (ص) در آغاز عمر كرده كه سپس خداوند مهر او را در قلب «خديجه» (س) انداخت و با او ازدواج كرد و ثروت سرشارش را در پاي او ريخت. و اما در آيه دوم مي فرمايد: تو را گمشده يافت و هدايت كرد، بعضي از مفسران، «ضالاً» را به معني عدم شناخت حق تفسير كرده، و گفته اند مفهوم آيه اين است كه تو گمراه بودي و حق را نمي شناختي و ما تو را به سوي حق هدايت كرديم، در حالي كه بعضي ديگر آن را به معني «غافل» مي دانند، يعني تو از اين احكام و كتاب آسماني، غافل بودي، ولي بعضي مي گويند مراد، ضلالت ظاهري است، يعني در طفوليت، يك يا چند بار، در درّه هاي مكه يا نقاط ديگر، گم شدي و خداوند تو را هدايت كرد و به آغوش پر مهر «عبدالمطلب» و «ابوطالب» و «حليمه سعديه» مادر رضاعيت بازگردانيد.
منبع: پيام قرآن ج 8، حضرت آيت الله مكارم شيرازي و ساير همكاران
در آيه 6 و 7 و 26 سوره ضُحي مي خوانيم: «اَلَمْ يَجِدْكَ يَتيماً فَآوي ـ وَوَجَدَكَ ضالاً فَهَدي ـ وَوَجدَكَ عائِلاً فَاغْني؛ آيا خداوند تو را يتيم نيافت و سپس پناه داد ـ و تو را گمشده يافت و هدايت كرد ـ و تو را فقير يافت و بي نياز نمود». در آيه نخست اشاره به يتيمي پيامبر (ص) شده كه در تاريخ نيز آمده است، در آن هنگام كه در شكم مادر بود، پدرش «عبدالله» را از دست داد و شش ساله بود كه مادرش نيز از دنيا رفت و خداوند او را در آغوش جدش «عبدالمطلب» و در هشت سالگي كه جدش از دنيا رفت، در دامان عمويش «ابوطالب» پناه داد كه او را همچون جان شيرين دربر مي گرفت و محافظت مي كرد. و در آيه سوم، اشاره به تهيدستي پيامبر (ص) در آغاز عمر كرده كه سپس خداوند مهر او را در قلب «خديجه» (س) انداخت و با او ازدواج كرد و ثروت سرشارش را در پاي او ريخت. و اما در آيه دوم مي فرمايد: تو را گمشده يافت و هدايت كرد، بعضي از مفسران، «ضالاً» را به معني عدم شناخت حق تفسير كرده، و گفته اند مفهوم آيه اين است كه تو گمراه بودي و حق را نمي شناختي و ما تو را به سوي حق هدايت كرديم، در حالي كه بعضي ديگر آن را به معني «غافل» مي دانند، يعني تو از اين احكام و كتاب آسماني، غافل بودي، ولي بعضي مي گويند مراد، ضلالت ظاهري است، يعني در طفوليت، يك يا چند بار، در درّه هاي مكه يا نقاط ديگر، گم شدي و خداوند تو را هدايت كرد و به آغوش پر مهر «عبدالمطلب» و «ابوطالب» و «حليمه سعديه» مادر رضاعيت بازگردانيد.
منبع: پيام قرآن ج 8، حضرت آيت الله مكارم شيرازي و ساير همكاران
