پرسش :
براي افزايش معنويت در خانواده چه بايد کرد؟
پاسخ :
دوست عزيز، بچه هاي ما آنطوري مي شوند که هستيم. آنطور نمي شوند که مي خواهيم. يعني بچه ها هماني مي شوند که والدين هستند. اينکه ما در سر خود چه آمال و آرزوئي براي بچه ها داريم، تضميني براي محقق شدن اين آرزو نيست. تا وقتي بچه ها به سن 12 سالگي نرسيده اند و تفکر انتزاعي پيدا نکرده اند و برهان و استدلال نمي دانند براي موضوعات مختلف به صورت عيني به نتيجه مي رسند يعني در مورد آنچه مي بينند قضاوت مي کنند و از آن تقليد مي نمايند. پس تا سن 12 سالگي مهمترين عامل يادگيري فرزندان و الگوي تربيتي آن ها کساني هستند که در اطراف او زندگي مي کنند. فرزند شما تا قبل از 12 سالگي رفتارهاي اطرافيان خود را ضبط مي کند، الگوبرداري مي کند و از آنچه مي بيند تقليد مي نمايد. و تمام افراد دور و اطراف او بر شکل گيري شخصيتش مؤثر هستند. والدين برايش منبع عاطفي و قدرت هستند. او عملکرد شما، پدرش و اطرافيانش را عيناً تقليد خواهد کرد. چون شما را منبع علم، قدرت و عاطفه و احساس مي داند. در اين سنين عملکرد والدين و اطرافيان فرزند را دين دار يا بي دين مي کند. پس در درجه ي اول بايد دينداري را در خودتان تقويت کنيد. دين را از عمق و باطنش بفهميد. البته منظور اين نيست که بايد در حد يک عالم يا عارف، دين را درک کنيد بلکه همان قدر که با دين درگير هستيد اين درگيري و انس با دين را در رفتارتان متجلي کنيد و آن را خوب بفهميد. هوشيار باشيد. فهم نادرست شما از دين بسيار خطرناک است. اگر بچه ها ببينند والدين بد عمل مي کنند و رفتارهاي ناجوري دارند و هر دم صحبت از دين، خدا و قرآن مي کنند، دين در نگاه آن ها خراب و ويران مي شود. اگر درست عمل نکنيد بدترين ضربه را به دينداري فرزند خود مي زنيد. پدرهائي که با تعصب (که هيچ خواستگاه ديني ندارد) با فرزندان خود رفتار مي کنند. فرزندانشان را از خدا و دين دور مي کنند. پس درک خود را از امور ديني بالا ببريد. کتاب هاي خوب را مطالعه کنيد. در جلسات ديني و اعتقادي شرکت نمائيد. البته بايد از کارشناسي که در خصوص مسائل مذهبي صحبت مي کند مطمئن باشيد. سپس آنچه از دين فهميديد خيلي ظريف و با انعطاف اما قاطعانه در زندگي پياده کنيد. عملکرد والدين در خصوص دينداري و وظايف ديني فرزندان 2 گونه است. برخي در مقابل کوتاهي فرزند خود در خصوص نماز بي تفاوت هستند و يا هيچ واکنشي در قبال دروغگويي فرزند خود نشان نمي دهند اما برخي با يک بار قضاشدن يا خواب ماندن فرزند براي نماز صبح او را کتک مي زنند. دين به هيچ وجه اين دو واکنش را نمي پسندد. آنچه مهم است، اين است که شما رفتاري مابين اين دو حالت را داشته باشيد و قاطعانه عمل کنيد. قاطعانه يعني اين که اگر قانوني در خانواده وجود دارد اين قانون بايد با جديت پي گيري شود. اما در پي گيري و اجراي اين قانون بايد با گذشت، ايثار و مهرباني و ظرافت رفتار نمود. فرزند شما وقتي نماز خوان مي شود که با چشم خود مي بيند مادر يا پدرش، سر ظهر يا سر اذان وضو مي گيرد، آرامش دارد، سجاده اي زيبا پهن مي کند، با شور و اشتياق بر سر سجاده مي نشيند، عطر مي زند، لباس خوب مي پوشد، خودش را مي آرايد و مسواک مي زند و با حالي خوش و با شوق و ذوق نماز مي خواند. ديدن اين حالات او را به نماز مشتاق مي کند. اما اگر والدينش را هنگام نماز عصبي، مضطرب، آشفته و ناراحت ببيند با خودش فکر مي کند که نماز چه کار بدي است که اينقدر مادرم يا پدرم را ناراحت کرده. اگر شما مي خواهيد فرزندتان دروغگو نشود، غيبت ديگران را نکند، و عيب جوي ديگران نباشد؛ نبايد در مقابل او دروغ بگوئيد، يا غيبت کنيد و بدگوئي ديگران را بنمائيد.
اگر مي خواهيد فرزندتان مؤدب شود بايد خودتان در مقابل او مؤدب باشيد و با پدرش مؤدبانه صحبت کنيد. چه ايرادي دارد وقتي پدرش به منزل مي آيد در مقابل فرزندان شوهر خود را در آغوش بگيريد و يکديگر را ببوسيد. (البته آغوش يا بوسه نبايد جنبه ي تحريک آميز و شهواني داشته باشد بلکه بايد جنبه ي عاطفي داشته باشد)
فرزند خودتان را نوازش کنيد و در آغوش بکشيد. با اين کار عشق و عاطفه و مهارت ابراز آن را به فرزند خود ياد مي دهيد. فرزند شما اين گونه تعاملات را مي فهمد و درک مي کند و رفتارهاي اين چنيني الگوهاي ثابت رفتاريش مي شود. رزق حلال، استفاده از نمادهاي ديني نظير قاب عکس با محتواي مذهبي، خواندن شعر و قصه ي ديني، تلاوت قرآن همه و همه اموري است که در ناخودآگاه فرزندتان ضبط مي شود. کتب مفيد تربيت کودک را بخوانيد. و نقش هاي پدري و مادري خود را درست ايفا کنيد. به پرسش ها و سؤالات او در حد خودش جواب دهيد.
کتب به بچه ها گفتن و از بچه ها شنيدن (جلد اول)، آموزش مفاهيم اخلاقي به کودکان از آقاي دکتر جان بزرگي و عشق برتر از آقاي محدثي را بخوانيد.
www.porsesh.ir
دوست عزيز، بچه هاي ما آنطوري مي شوند که هستيم. آنطور نمي شوند که مي خواهيم. يعني بچه ها هماني مي شوند که والدين هستند. اينکه ما در سر خود چه آمال و آرزوئي براي بچه ها داريم، تضميني براي محقق شدن اين آرزو نيست. تا وقتي بچه ها به سن 12 سالگي نرسيده اند و تفکر انتزاعي پيدا نکرده اند و برهان و استدلال نمي دانند براي موضوعات مختلف به صورت عيني به نتيجه مي رسند يعني در مورد آنچه مي بينند قضاوت مي کنند و از آن تقليد مي نمايند. پس تا سن 12 سالگي مهمترين عامل يادگيري فرزندان و الگوي تربيتي آن ها کساني هستند که در اطراف او زندگي مي کنند. فرزند شما تا قبل از 12 سالگي رفتارهاي اطرافيان خود را ضبط مي کند، الگوبرداري مي کند و از آنچه مي بيند تقليد مي نمايد. و تمام افراد دور و اطراف او بر شکل گيري شخصيتش مؤثر هستند. والدين برايش منبع عاطفي و قدرت هستند. او عملکرد شما، پدرش و اطرافيانش را عيناً تقليد خواهد کرد. چون شما را منبع علم، قدرت و عاطفه و احساس مي داند. در اين سنين عملکرد والدين و اطرافيان فرزند را دين دار يا بي دين مي کند. پس در درجه ي اول بايد دينداري را در خودتان تقويت کنيد. دين را از عمق و باطنش بفهميد. البته منظور اين نيست که بايد در حد يک عالم يا عارف، دين را درک کنيد بلکه همان قدر که با دين درگير هستيد اين درگيري و انس با دين را در رفتارتان متجلي کنيد و آن را خوب بفهميد. هوشيار باشيد. فهم نادرست شما از دين بسيار خطرناک است. اگر بچه ها ببينند والدين بد عمل مي کنند و رفتارهاي ناجوري دارند و هر دم صحبت از دين، خدا و قرآن مي کنند، دين در نگاه آن ها خراب و ويران مي شود. اگر درست عمل نکنيد بدترين ضربه را به دينداري فرزند خود مي زنيد. پدرهائي که با تعصب (که هيچ خواستگاه ديني ندارد) با فرزندان خود رفتار مي کنند. فرزندانشان را از خدا و دين دور مي کنند. پس درک خود را از امور ديني بالا ببريد. کتاب هاي خوب را مطالعه کنيد. در جلسات ديني و اعتقادي شرکت نمائيد. البته بايد از کارشناسي که در خصوص مسائل مذهبي صحبت مي کند مطمئن باشيد. سپس آنچه از دين فهميديد خيلي ظريف و با انعطاف اما قاطعانه در زندگي پياده کنيد. عملکرد والدين در خصوص دينداري و وظايف ديني فرزندان 2 گونه است. برخي در مقابل کوتاهي فرزند خود در خصوص نماز بي تفاوت هستند و يا هيچ واکنشي در قبال دروغگويي فرزند خود نشان نمي دهند اما برخي با يک بار قضاشدن يا خواب ماندن فرزند براي نماز صبح او را کتک مي زنند. دين به هيچ وجه اين دو واکنش را نمي پسندد. آنچه مهم است، اين است که شما رفتاري مابين اين دو حالت را داشته باشيد و قاطعانه عمل کنيد. قاطعانه يعني اين که اگر قانوني در خانواده وجود دارد اين قانون بايد با جديت پي گيري شود. اما در پي گيري و اجراي اين قانون بايد با گذشت، ايثار و مهرباني و ظرافت رفتار نمود. فرزند شما وقتي نماز خوان مي شود که با چشم خود مي بيند مادر يا پدرش، سر ظهر يا سر اذان وضو مي گيرد، آرامش دارد، سجاده اي زيبا پهن مي کند، با شور و اشتياق بر سر سجاده مي نشيند، عطر مي زند، لباس خوب مي پوشد، خودش را مي آرايد و مسواک مي زند و با حالي خوش و با شوق و ذوق نماز مي خواند. ديدن اين حالات او را به نماز مشتاق مي کند. اما اگر والدينش را هنگام نماز عصبي، مضطرب، آشفته و ناراحت ببيند با خودش فکر مي کند که نماز چه کار بدي است که اينقدر مادرم يا پدرم را ناراحت کرده. اگر شما مي خواهيد فرزندتان دروغگو نشود، غيبت ديگران را نکند، و عيب جوي ديگران نباشد؛ نبايد در مقابل او دروغ بگوئيد، يا غيبت کنيد و بدگوئي ديگران را بنمائيد.
اگر مي خواهيد فرزندتان مؤدب شود بايد خودتان در مقابل او مؤدب باشيد و با پدرش مؤدبانه صحبت کنيد. چه ايرادي دارد وقتي پدرش به منزل مي آيد در مقابل فرزندان شوهر خود را در آغوش بگيريد و يکديگر را ببوسيد. (البته آغوش يا بوسه نبايد جنبه ي تحريک آميز و شهواني داشته باشد بلکه بايد جنبه ي عاطفي داشته باشد)
فرزند خودتان را نوازش کنيد و در آغوش بکشيد. با اين کار عشق و عاطفه و مهارت ابراز آن را به فرزند خود ياد مي دهيد. فرزند شما اين گونه تعاملات را مي فهمد و درک مي کند و رفتارهاي اين چنيني الگوهاي ثابت رفتاريش مي شود. رزق حلال، استفاده از نمادهاي ديني نظير قاب عکس با محتواي مذهبي، خواندن شعر و قصه ي ديني، تلاوت قرآن همه و همه اموري است که در ناخودآگاه فرزندتان ضبط مي شود. کتب مفيد تربيت کودک را بخوانيد. و نقش هاي پدري و مادري خود را درست ايفا کنيد. به پرسش ها و سؤالات او در حد خودش جواب دهيد.
کتب به بچه ها گفتن و از بچه ها شنيدن (جلد اول)، آموزش مفاهيم اخلاقي به کودکان از آقاي دکتر جان بزرگي و عشق برتر از آقاي محدثي را بخوانيد.
www.porsesh.ir
