پرسش :
پسر 10 ساله ام از اين که با همسالان درگير شود، به شدت هراس دارد و اين مسأله باعث شده تا نتواند از حق خود دفاع کند. لطفاً راهنمايي ام کنيد.
پاسخ :
اين که فرزند شما با همسالان درگير نشود، مطلوب است؛ ولي اگر از درگيري هاي احتمالي مي هراسد يا توسري خور شده، خوب نيست. علل اين روحيه از اين قرار است:
1. واکنش شديد والدين به درگيري کودک: احتمال اين که از همان دوران خردسالي به درگيري هاي او با همسالان واکنش شديد نشان مي داده ايد، وجود دارد؛ به گونه اي که اين رفتار براي او خلاف و گناهي بزرگ جلوه کرده است. از اين پس به درگيري هاي او کمتر واکنش نشان دهيد.
2. نصيحت فراوان براي ترک درگيري: نصيحت ها و تذکرهاي فراوان شما براي عدم درگيري با ديگران، اين ترس را در او ايجاد کرده است. اگر او را در اين زمينه نصيحت مي کنيد، تا مدتي اين کار را متوقف سازيد. نصيحت، آن هم با رعايت شرايط( ر.ک: ص 27-29) براي زماني لازم است که او آغاز کننده درگيري ها باشد.
3. مراقبت شديد: اگر تک فرزند است و از او به شدت مراقبت مي کنيد، از مراقبت ها بکاهيد. مراقبت شديد والدين، بر ترس عمومي او مي افزايد و بر اين رفتار نيز اثر مي گذارد.
4. ضعف اعتماد به نفس: با اعطاي مسؤوليت، مهرباني و عطوفت، مشورت با او، آزادي بيشتر و استقلال در امور شخصي، اعتماد به نفس او را افزايش دهيد.
چند توصيه
أ. از تمسخر و سرزنش او براي اين ترس بپرهيزيد.
ب. شجاعت ديگران، به ويژه کودکان سنين پايين تر را به رخ او نکشيد.
ج. هنگام درگيري او با ديگران از دخالت بپرهيزيد، مگر اين که احتمال صدمه جدي( به کلمه جدي توجه کنيد) وجود داشته باشد که در اين صورت، به شکل فيزيکي و بدون کلام و به آرامي( بدون وحشت و هيجان) آن ها را از هم جدا کنيد.
د. هنگام درگيري او با همسالان، پشتيبانش نباشيد و اجازه دهيد خود براي مشکلش راه حلي بيابد.
هـ. با استفاده از تلقين به نفس، شجاعت را به او تلقين کنيد.
و. از طريق هديه کتاب هاي مناسب، به طور غيرمستقيم، شجاعت را در او تقويت کنيد.
ز. در صورت مشاهده نمونه هايي از شهامت در او، از تشويق و تحسين غافل نشويد.
منبع: کتاب نسیم مهر(2)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
اين که فرزند شما با همسالان درگير نشود، مطلوب است؛ ولي اگر از درگيري هاي احتمالي مي هراسد يا توسري خور شده، خوب نيست. علل اين روحيه از اين قرار است:
1. واکنش شديد والدين به درگيري کودک: احتمال اين که از همان دوران خردسالي به درگيري هاي او با همسالان واکنش شديد نشان مي داده ايد، وجود دارد؛ به گونه اي که اين رفتار براي او خلاف و گناهي بزرگ جلوه کرده است. از اين پس به درگيري هاي او کمتر واکنش نشان دهيد.
2. نصيحت فراوان براي ترک درگيري: نصيحت ها و تذکرهاي فراوان شما براي عدم درگيري با ديگران، اين ترس را در او ايجاد کرده است. اگر او را در اين زمينه نصيحت مي کنيد، تا مدتي اين کار را متوقف سازيد. نصيحت، آن هم با رعايت شرايط( ر.ک: ص 27-29) براي زماني لازم است که او آغاز کننده درگيري ها باشد.
3. مراقبت شديد: اگر تک فرزند است و از او به شدت مراقبت مي کنيد، از مراقبت ها بکاهيد. مراقبت شديد والدين، بر ترس عمومي او مي افزايد و بر اين رفتار نيز اثر مي گذارد.
4. ضعف اعتماد به نفس: با اعطاي مسؤوليت، مهرباني و عطوفت، مشورت با او، آزادي بيشتر و استقلال در امور شخصي، اعتماد به نفس او را افزايش دهيد.
چند توصيه
أ. از تمسخر و سرزنش او براي اين ترس بپرهيزيد.
ب. شجاعت ديگران، به ويژه کودکان سنين پايين تر را به رخ او نکشيد.
ج. هنگام درگيري او با ديگران از دخالت بپرهيزيد، مگر اين که احتمال صدمه جدي( به کلمه جدي توجه کنيد) وجود داشته باشد که در اين صورت، به شکل فيزيکي و بدون کلام و به آرامي( بدون وحشت و هيجان) آن ها را از هم جدا کنيد.
د. هنگام درگيري او با همسالان، پشتيبانش نباشيد و اجازه دهيد خود براي مشکلش راه حلي بيابد.
هـ. با استفاده از تلقين به نفس، شجاعت را به او تلقين کنيد.
و. از طريق هديه کتاب هاي مناسب، به طور غيرمستقيم، شجاعت را در او تقويت کنيد.
ز. در صورت مشاهده نمونه هايي از شهامت در او، از تشويق و تحسين غافل نشويد.
منبع: کتاب نسیم مهر(2)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
