پرسش :
آيا آرزوانديشى پيامبراکرم(صلى الله عليه وآله) و مردم نسبت به باغ و بستان نشانه تأثير پذيرى از جغرافياى جزيرة العرب نيست؟
پاسخ :
بعضى ها براى اين كه بفهمانند قرآن از فرهنگ اعراب متأثر است، به مسئله جغرافياى كشور عربستان استدلال كرده و گفته اند:
كشور عربستان در خط استوا، واقع گرديده و گرماى زياد، موجب كويرى شدن بخش بزرگى از آن سرزمين شده است و زمانى كه پيامبراسلام(صلى الله عليه وآله)در آن سرزمين خشك كه مردم از نعمت سرسبزى و درخت و نهرهاى زيبا... محروم بودند، به پيامبرى رسيد؛ خودش و مردم، آرزوى چنين نعمت ها و باغ و بستان ها را داشتند، از اين رو، در سخنانش، به بهشت و باغ و بستان... بشارت مى داد و همه اين ها از اين رو بود كه آرزوى آن ها را با عمل كردن احكام اسلام، برآورده كند. اگر پيامبر(صلى الله عليه وآله)در سرزمين سبز و خرّم، مبعوث مى شد، چنين وعده هاى نمى دادند.[1]
بررسى و نقد شبهه
الف. بى گمان هر انسانى از سبزه و آب، باغ و بستان و شادابى و زيبايى خشنود مى شود و جذب آن مى گردد و از آتش و عذاب و شكنجه گريزان است. شاهد بر مدعا اين است كه در عصر رسالت مردمانى از مناطق ديگر مانند ايران و شامات به حجاز مى آمدند و شنيدن اين آيات براى آن ها همان جاذبه و طراوتى را داشت كه براى حجازى داشت، افزون بر اين، تعبيرات خلود و جاودانگى (نحل، 31)، سايه پايدار(رعد، 35) غذاهاى هميشگى (رعد، 35) و... از ويژگى هايى است كه هر چه بگوييم در دنيا يافت نمى شود.[2]
ب. داشتن آرزو، با گفتار قرآن هيچ منافاتى ندارد؛ چون زيباپسندى و آرزوى سر سبزى و خّرمى از تراوش هاى فطرى آدمى است و قرآن نيز به زبان فطرت سخن گفته است. واقعيت و سر سبزى بهشت را به خّرمى دنيوى تشبيه كرده، تا بفهماند، باغ و بستان دنيا، براى شما آرزويى است بس بزرگ و بهشت و نعمت هاى آن كه قابل توصيف نيست، با اعمال خودتان، دست يافتنى است.
ج. اگر پيامبر(صلى الله عليه وآله) چنين جايى را آرزو داشت، خود مشركان، اين آرزوها را برآورده مى كردند؛ از همسر زيبا تا باغ ها و بستان هاى خرّم و ثروت و مكنت و...؛ امّا پيامبر(صلى الله عليه وآله) نپذيرفت؛ بنابراين، چنين ادّعايى برخلاف واقعيت هاى تاريخى و مطالب قرآنى است. شهر طايف را كه سرسبزترين شهرهاى حجاز بوده است، به پيامبر(صلى الله عليه وآله)وعده مى دادند، ديگر لزومى نداشت آرزوى باغ و بستان كند!
در نتيجه آنچه در قرآن از باغ و بستان بهشتى سخن گفته، مقايسه ى با باغ هاى دنيوى نيست و هر شنونده اى را به خود جذب مى كند.
پی نوشتها:
[1]. بيّنات، ش5، ص 91، بهار 74. (با اختصار و توضيح)
[2]. محمدعلى ايازى، قرآن و فرهنگ زمانه، ص 52.
منبع: بررسى شبهات قرآن و فرهنگ زمانه، حسن رضا رضايى، نشر انتشارات مركز مديريت حوزه علميه (1382).
بعضى ها براى اين كه بفهمانند قرآن از فرهنگ اعراب متأثر است، به مسئله جغرافياى كشور عربستان استدلال كرده و گفته اند:
كشور عربستان در خط استوا، واقع گرديده و گرماى زياد، موجب كويرى شدن بخش بزرگى از آن سرزمين شده است و زمانى كه پيامبراسلام(صلى الله عليه وآله)در آن سرزمين خشك كه مردم از نعمت سرسبزى و درخت و نهرهاى زيبا... محروم بودند، به پيامبرى رسيد؛ خودش و مردم، آرزوى چنين نعمت ها و باغ و بستان ها را داشتند، از اين رو، در سخنانش، به بهشت و باغ و بستان... بشارت مى داد و همه اين ها از اين رو بود كه آرزوى آن ها را با عمل كردن احكام اسلام، برآورده كند. اگر پيامبر(صلى الله عليه وآله)در سرزمين سبز و خرّم، مبعوث مى شد، چنين وعده هاى نمى دادند.[1]
بررسى و نقد شبهه
الف. بى گمان هر انسانى از سبزه و آب، باغ و بستان و شادابى و زيبايى خشنود مى شود و جذب آن مى گردد و از آتش و عذاب و شكنجه گريزان است. شاهد بر مدعا اين است كه در عصر رسالت مردمانى از مناطق ديگر مانند ايران و شامات به حجاز مى آمدند و شنيدن اين آيات براى آن ها همان جاذبه و طراوتى را داشت كه براى حجازى داشت، افزون بر اين، تعبيرات خلود و جاودانگى (نحل، 31)، سايه پايدار(رعد، 35) غذاهاى هميشگى (رعد، 35) و... از ويژگى هايى است كه هر چه بگوييم در دنيا يافت نمى شود.[2]
ب. داشتن آرزو، با گفتار قرآن هيچ منافاتى ندارد؛ چون زيباپسندى و آرزوى سر سبزى و خّرمى از تراوش هاى فطرى آدمى است و قرآن نيز به زبان فطرت سخن گفته است. واقعيت و سر سبزى بهشت را به خّرمى دنيوى تشبيه كرده، تا بفهماند، باغ و بستان دنيا، براى شما آرزويى است بس بزرگ و بهشت و نعمت هاى آن كه قابل توصيف نيست، با اعمال خودتان، دست يافتنى است.
ج. اگر پيامبر(صلى الله عليه وآله) چنين جايى را آرزو داشت، خود مشركان، اين آرزوها را برآورده مى كردند؛ از همسر زيبا تا باغ ها و بستان هاى خرّم و ثروت و مكنت و...؛ امّا پيامبر(صلى الله عليه وآله) نپذيرفت؛ بنابراين، چنين ادّعايى برخلاف واقعيت هاى تاريخى و مطالب قرآنى است. شهر طايف را كه سرسبزترين شهرهاى حجاز بوده است، به پيامبر(صلى الله عليه وآله)وعده مى دادند، ديگر لزومى نداشت آرزوى باغ و بستان كند!
در نتيجه آنچه در قرآن از باغ و بستان بهشتى سخن گفته، مقايسه ى با باغ هاى دنيوى نيست و هر شنونده اى را به خود جذب مى كند.
پی نوشتها:
[1]. بيّنات، ش5، ص 91، بهار 74. (با اختصار و توضيح)
[2]. محمدعلى ايازى، قرآن و فرهنگ زمانه، ص 52.
منبع: بررسى شبهات قرآن و فرهنگ زمانه، حسن رضا رضايى، نشر انتشارات مركز مديريت حوزه علميه (1382).
