پرسش :

با اينكه مرگ براي مومن رحمت است چرا از شب اول قبر به سختي ياد مي كنند.

پاسخ :
اگر انسان، مؤمن و با تقوا باشد و ره توشه آخرت را برگيرد، نه جان دادن هولي دارد و نه شب اول قبر هراسي و نه قيامت نگراني دارد؛ از امام حسن(ع) پرسيدند: مرگ چيست كه نسبت بدان نادانند؟ فرمود(ع): «اعظم سرور يرد علي المؤمنين»؛ «بزرگترين شادماني كه بر مومنان وارد مي‏شود...» (بحارالانوار، ج 6، ص 153).
خرم آن روز كزين منزل ويران بروم‏ راحت جان طلبم از پي جانان بروم‏
بر هواي لب او ذره صفت رقص كنان‏ تا لب چشمه خورشيد درخشان بروم‏
همچنين امام صادق(ع) فرمودند: «القيامة عرس المتقين»؛ «قيامت زفاف و عروسي اهل تقوا است» (همان، ج 7، ص 176.)
امام صادق(ع) فرمودند: «اذا مات المومن، شيعه سبعون الف ملك الي قبره فاذا ادخل قبره، اتاه منكر و نكر، فيقعدانه و يقولان له: من ربك؟ و ما دينك؟ و من نبيك؟ فيقول: ربي الله و محمد نبي و الاسلام ديني. فيفسحان له في قبره مدبصره و ياتيانه بالطعام من الجنة، و يدخلان عليه الروح والريحان و ذلك قوله عزوجل: «فاما ان كان من المقربين فروح و ريحان» يعني، في قبره «و جنة نعيم» يعني في الاخره»؛ «هرگاه مؤمن بميرد، هفتادهزار فرشته؛ او را تا قبرش تشييع مي‏كنند؛ سپس وقتي در قبر داخل مي‏شود، نكير و منكر به سراغش آمده، در كنارش نشسته و به او مي‏گويند: پروردگارت كيست؟ و دينت چيست؟ و پيغمبرت كيست؟ جواب مي دهد: پروردگارم خدا و محمد(ص) پيغمبرم و اسلام دينم است. [پس آن گاه ]قبرش را برايش به وسعت شعاع بصرش مي‏گشايند و به سويش از بهشت طعام مي‏آورند و روح و ريحان بر او وارد مي‏سازند و آن همان قول خداوند عزوجل است كه در قرآن كريم فرمود: «اما اگر از مقربان باشد روح و ريحان برايش مي‏باشد»، يعني، در قبرش چنين چيزي است. اما در آخرت او داخل در «بهشت هميشه پرنعمت» است». (همان، ج 6، ص 222، روايت 22.)
بنابراين، كسي كه قبرش روح و ريحان و آخرتش رضوان پر نعمت فراوان است، نه هولي دارد و نه هراسي. آري اگر نگراني و ترس از لحظه جان دادن و بعد از آن باعث تلاش و جديت در جهاد با نفس و ترك گناه و تحصيل ايمان و تقوا و تقرب شود و انسان را تحريك به عمل صالح كند، بسيار ترس خوبي است. همان گونه كه در جبهه و مقابله با دشمن قدار، رزمنده واقعي، آمادگي رزمي كافي فراهم مي‏سازد؛ مومن واقعي نيز براي قبر و قيامت خود، توشه فراهم مي‏كند.
ناگفته نماند كه منظور از «مرگ» رهايي از دنياست و پيوستن به نظام پس از مرگ است كه تمامي دوران برزخ و قيامت را شامل مي شود كه در مجموع مؤمن با ارواح مؤمنان هم نشين مي شود و به بهشت جاويدان راه مي يابد. اما منافات ندارد كه در آستانه مرگ و در مدتي پس از مرگ جهت تسويه و پاكي از برخي لغزش ها، مكافات عمل را نبيند. علاوه بر اين كه گذر از يك مرحله به مرحله جديد براي همگان داراي سختي است هر چند هيچ گونه گناهي هم نداشته باشد چنان كه خارج شدن بچه از جنين و پا گذاشتن به دنيا همراه با فشار و سختي مي باشد.
www.eporsesh.com