پرسش :
آيا فرزندان خود را از كودكي مجبور به پذيرش دين اسلام كنيم و يا خود در سن بلوغ تصميم بگيرند؟
پاسخ :
از آنجا كه بر اساس آيه شريفه لا اكراه في الدين اصل پذيرش دين به تصريح قرآن براي هيچكس اجباري نيست، ميتوان گفت اصل فوق در مورد كودك هم جاري است. اجبار به عنوان تنها شيوه تقويت گرايش ديني در كودكان، قطعامشمول آيه فوق هم ميباشد.
2) با وجود پذيرش اصل عدم اتكاء به اجبار به عنوان تنها راهكار تربيت ديني كودكان، اصل فوق به هيچ وجه به معني بي تفاوتي و بيبرنامگي در اين موضوع نيست. وقتي حتي يك گل براي خوب بارآمدن نياز به مراقبت دارد، مراقبت دائم از كودك به ويژه در حوزهموضوع با اهميتي چون القاء انديشه ديني، يك ضرورت اجتنابناپذير عقلي خواهد بود.
3) تربيت فرزند، يك جريان مستمري است كه حتي قبل از تولّد، آغاز ميگردد. نوع تغذيه پدر و مادر، تغذيه خاص مادر در زمان بارداري و حالات روحي و رواني او، و... همه و همه مؤلّفههائي هستند كه متخصصان علوم تربيتي و به ويژه دين جامع اسلام، بدان پرداخته ورهنمودهاي فراواني را درباره آن توصيه كرده است.
4) آشنائي و عمل به راهكارهاي دين پس از تولد بچّه نيز يكي از عوامل ايجاد و تقويت روحيه ديني در اوست.
نجوا كردن كلمه توحيد و اذان در گوش بچه پس از تولد، گوشزد كردن مستمر موضوعات ديني در سنين مختلف مانند اصل توحيد، معاد، هدف خلقت، اسرار آفرينش موجودات و انسان، ارشادات اخلاقي از قبيل تحليل ابعاد منفي كينهورزي، حسادت، دروغ، حيله و...، معرفييا در اختيار گذاشتن كتابهاي ديني با توجه به مقاطع خاص سني، تعميق روح صداقت، اسلامگرائي، گرايش به انديشههاي سياسي اسلام، و... همه مجموعه تلاشهائي است كه پدر و مادر به عنوان يك وظيفه تربيت ديني كودكان بايد در بستر آن گام بگذارند و جدّيت كنند. اسلام به فرزندصالح آن قدر اهميت داده است كه از زبان پيامبر اكرم دو جمله ذكر ميشود: الولد الصالح ريحانة من الله ، (ميزانالحكمه، ج 14، ص 7084) الولد الصالح ميراثالله . نيز امام صادق(ع) ميفرمايد: و ان الله عزوجل ليرحم الرّجل لشدّة حبّه لولده ؛ انسان بخاطر شدت علاقه به فرزندش، مورد رحمتالهي قرار ميگيرد{M، (ميزانالحكمه، ج 14، ص 7082) . آيا تلاش برنامهريزي شده و مستمر، نهايت ابراز علاقه به فرزند نيست. چرا كه ثمره اين تلاش، علاوه بر سامان دادن به امور دنيائي، زندگي جاودان موفقيتآميزپس از مرگ را هم برايش به رقم خواهد زد. خلاصه سخن آن كه اجبار، راه درمان نيست اما هيچ گونه بي تفاوتي نيز پذيرفته نيست زيرا از وظايف حتمي پدر و مادر است.
www.eporsesh.com
از آنجا كه بر اساس آيه شريفه لا اكراه في الدين اصل پذيرش دين به تصريح قرآن براي هيچكس اجباري نيست، ميتوان گفت اصل فوق در مورد كودك هم جاري است. اجبار به عنوان تنها شيوه تقويت گرايش ديني در كودكان، قطعامشمول آيه فوق هم ميباشد.
2) با وجود پذيرش اصل عدم اتكاء به اجبار به عنوان تنها راهكار تربيت ديني كودكان، اصل فوق به هيچ وجه به معني بي تفاوتي و بيبرنامگي در اين موضوع نيست. وقتي حتي يك گل براي خوب بارآمدن نياز به مراقبت دارد، مراقبت دائم از كودك به ويژه در حوزهموضوع با اهميتي چون القاء انديشه ديني، يك ضرورت اجتنابناپذير عقلي خواهد بود.
3) تربيت فرزند، يك جريان مستمري است كه حتي قبل از تولّد، آغاز ميگردد. نوع تغذيه پدر و مادر، تغذيه خاص مادر در زمان بارداري و حالات روحي و رواني او، و... همه و همه مؤلّفههائي هستند كه متخصصان علوم تربيتي و به ويژه دين جامع اسلام، بدان پرداخته ورهنمودهاي فراواني را درباره آن توصيه كرده است.
4) آشنائي و عمل به راهكارهاي دين پس از تولد بچّه نيز يكي از عوامل ايجاد و تقويت روحيه ديني در اوست.
نجوا كردن كلمه توحيد و اذان در گوش بچه پس از تولد، گوشزد كردن مستمر موضوعات ديني در سنين مختلف مانند اصل توحيد، معاد، هدف خلقت، اسرار آفرينش موجودات و انسان، ارشادات اخلاقي از قبيل تحليل ابعاد منفي كينهورزي، حسادت، دروغ، حيله و...، معرفييا در اختيار گذاشتن كتابهاي ديني با توجه به مقاطع خاص سني، تعميق روح صداقت، اسلامگرائي، گرايش به انديشههاي سياسي اسلام، و... همه مجموعه تلاشهائي است كه پدر و مادر به عنوان يك وظيفه تربيت ديني كودكان بايد در بستر آن گام بگذارند و جدّيت كنند. اسلام به فرزندصالح آن قدر اهميت داده است كه از زبان پيامبر اكرم دو جمله ذكر ميشود: الولد الصالح ريحانة من الله ، (ميزانالحكمه، ج 14، ص 7084) الولد الصالح ميراثالله . نيز امام صادق(ع) ميفرمايد: و ان الله عزوجل ليرحم الرّجل لشدّة حبّه لولده ؛ انسان بخاطر شدت علاقه به فرزندش، مورد رحمتالهي قرار ميگيرد{M، (ميزانالحكمه، ج 14، ص 7082) . آيا تلاش برنامهريزي شده و مستمر، نهايت ابراز علاقه به فرزند نيست. چرا كه ثمره اين تلاش، علاوه بر سامان دادن به امور دنيائي، زندگي جاودان موفقيتآميزپس از مرگ را هم برايش به رقم خواهد زد. خلاصه سخن آن كه اجبار، راه درمان نيست اما هيچ گونه بي تفاوتي نيز پذيرفته نيست زيرا از وظايف حتمي پدر و مادر است.
www.eporsesh.com
