پرسش :
ایران همواره از آمریکا به عنوان حامى اصلى عراق یاد کرده است، آیا واقعا علت حضور نیروهاى آمریکا در خلیج فارس حمایت از عراق بوده است؟
پاسخ :
آمریکا همیشه مترصد حضور در خلیح فارس بود ولى نحوه حضور این کشور در خلیج فارس بستگى مستقیم به برترى رزمندگان اسلام داشت و در پى هر برترى که نیروهاى خودى کسب مىکردند، آمریکا نیز به نشانه حمایت از صدام، حضور خود را پر رنگتر مىکرد.
حضور نیروهاى آمریکایى در خلیج فارس از سال 1364 روند صعودى گرفت و در سال 1366 به اوج خود رسید و درست یک روز پس از تصویب قطعنامه 598 که در بند پنجم آن سایر کشورها را به خویشتن دارى و بازداشتن از هرگونه اقدام براى گسترش بیشتر مناقشه فراخوانده است، آمریکا به بهانه حمایت از کشتىهاى کویتى ناوگان نظامى خود را به خلیج فارس روانه کرد و در حمایت از عراق و براى جلوگیرى از برترى نسبى ایران در جنگ خلیج فارس، وارد عمل شد.
آمریکایىها هم زمان با سقوط فاو در پایان فروردین 1367، به سکوهاى نفتى ایرن حمله کردند، تا حمایت خود را از عراق به طور سمبلیک به نمایش بگذارند و از همه مهمتر و آشکارتر اینکه در سال 1367 با سرنگون کردن هواپیماى مسافربرى ایران، به جنگ ابعاد فاجعه آمیز دادند.
منبع: جنگ ایران و عراق، پرسشها و پاسخها، فرهاد درویشی، مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ
آمریکا همیشه مترصد حضور در خلیح فارس بود ولى نحوه حضور این کشور در خلیج فارس بستگى مستقیم به برترى رزمندگان اسلام داشت و در پى هر برترى که نیروهاى خودى کسب مىکردند، آمریکا نیز به نشانه حمایت از صدام، حضور خود را پر رنگتر مىکرد.
حضور نیروهاى آمریکایى در خلیج فارس از سال 1364 روند صعودى گرفت و در سال 1366 به اوج خود رسید و درست یک روز پس از تصویب قطعنامه 598 که در بند پنجم آن سایر کشورها را به خویشتن دارى و بازداشتن از هرگونه اقدام براى گسترش بیشتر مناقشه فراخوانده است، آمریکا به بهانه حمایت از کشتىهاى کویتى ناوگان نظامى خود را به خلیج فارس روانه کرد و در حمایت از عراق و براى جلوگیرى از برترى نسبى ایران در جنگ خلیج فارس، وارد عمل شد.
آمریکایىها هم زمان با سقوط فاو در پایان فروردین 1367، به سکوهاى نفتى ایرن حمله کردند، تا حمایت خود را از عراق به طور سمبلیک به نمایش بگذارند و از همه مهمتر و آشکارتر اینکه در سال 1367 با سرنگون کردن هواپیماى مسافربرى ایران، به جنگ ابعاد فاجعه آمیز دادند.
منبع: جنگ ایران و عراق، پرسشها و پاسخها، فرهاد درویشی، مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ