پرسش :
معنای کلمه «اختیال» که در روایات «مَنْ مَشَى فِی الْأَرْضِ اخْتِیالاً» آمده، چیست؟
پاسخ :
شرح پرسش:
با توجه به روایات زیر، معنای اختیال چیست؟ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَکلِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یحْیى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ مُوسَى بْنِ عُمَرَ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) مَنْ مَشَى علی الْأَرْضِ اخْتِیالًا لَعَنَتْهُ الْأَرْضُ وَ مَنْ تَحْتَهَا وَ مَنْ فَوْقَهَا. عَنْ سَعْدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ(ع) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَیلٌ لِمَنْ یخْتَالُ فِی الْأَرْضِ یعَانِدُ جَبَّارَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ.
پاسخ :
در روایات مورد پرسش می‌خوانیم:
امام صادق(ع) به نقل از پیامبر خدا(ص) فرمود: «هر که با خودبزرگ‌بینی و تکبّر بر روى زمین راه رود، زمین و آنچه در زیر آن و در بالاى آن است، او را لعنت کنند».[1]
امام باقر(ع) روایت نموده که پیامبر خدا(ص) فرمود: «واى بر آن‌کس که در زمین خودبزرگ‌بینی و تکبّر کند که این شخص با آفریدگار قاهر آسمان‌ها و زمین مخالفت ورزیده است».[2]
چند نکته درباره این دو روایت بیان می‌شود:
یک. این روایات بیانگر کیفر کسانی هستند که با خود بزرگ‌بینی و گردن افرازى بر زمین راه می‌روند.
دو. «اختیال» و «خُیَلاء» از ریشه خیل به معنای خود بزرگ‌بینی[3] و تکبّر[4] است. و اسلام، تکبّر را مورد سرزنش و نکوهش قرار داده، پیروانش را از آن بر حذر می‌دارد؛[5] قرآن کریم می‌فرماید: «من آنهایى را که در روى زمین به ناحق ادّعاى بزرگى می‌کنند، از آیات رحمتم روی‌گردان خواهم ساخت».[6] و در جاى دیگر می‌فرماید: «خداوند متکبّران را دوست نمی‌دارد».[7]
روحیه «خود بزرگ‌بینى» گاه انسان را در برابر خدا و پیامبر به تمرّد و سرکشى می‌کشاند وگاه او را در میان همنوعان به برتری جویى و استکبار وا می‌دارد.[8]
پی نوشت:
[1]. شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 275، دار الشریف الرضی للنشر، قم، چاپ دوم، 1406ق.
[2]. همان.
[3]. بستانی، فؤاد افرام، مهیار، رضا، فرهنگ ابجدی عربی- فارسی، ص 27، انتشارات اسلامی، تهران، چاپ دوم، 1375ش.
[4]. طریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، تحقیق: حسینی، سید احمد، ج 5، ص 367، کتابفروشی مرتضوی، تهران، چاپ سوم، 1375ش؛ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق: داودی، صفوان عدنان، ص 304، دارالعلم، الدار الشامیة، دمشق، بیروت، چاپ اول، 1412ق.
[5]. http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa24545
؛ http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa21540
؛ http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa24500.
[6]. اعراف، 146.
[7]. نحل، 23.
[8]. ر.ک: نراقى، ملا احمد، معراج السعادة، ص 290 – 292، هجرت، قم، چاپ پنجم، 1377ش.
شرح پرسش:
با توجه به روایات زیر، معنای اختیال چیست؟ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَکلِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یحْیى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ مُوسَى بْنِ عُمَرَ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) مَنْ مَشَى علی الْأَرْضِ اخْتِیالًا لَعَنَتْهُ الْأَرْضُ وَ مَنْ تَحْتَهَا وَ مَنْ فَوْقَهَا. عَنْ سَعْدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ(ع) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَیلٌ لِمَنْ یخْتَالُ فِی الْأَرْضِ یعَانِدُ جَبَّارَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ.
پاسخ :
در روایات مورد پرسش می‌خوانیم:
امام صادق(ع) به نقل از پیامبر خدا(ص) فرمود: «هر که با خودبزرگ‌بینی و تکبّر بر روى زمین راه رود، زمین و آنچه در زیر آن و در بالاى آن است، او را لعنت کنند».[1]
امام باقر(ع) روایت نموده که پیامبر خدا(ص) فرمود: «واى بر آن‌کس که در زمین خودبزرگ‌بینی و تکبّر کند که این شخص با آفریدگار قاهر آسمان‌ها و زمین مخالفت ورزیده است».[2]
چند نکته درباره این دو روایت بیان می‌شود:
یک. این روایات بیانگر کیفر کسانی هستند که با خود بزرگ‌بینی و گردن افرازى بر زمین راه می‌روند.
دو. «اختیال» و «خُیَلاء» از ریشه خیل به معنای خود بزرگ‌بینی[3] و تکبّر[4] است. و اسلام، تکبّر را مورد سرزنش و نکوهش قرار داده، پیروانش را از آن بر حذر می‌دارد؛[5] قرآن کریم می‌فرماید: «من آنهایى را که در روى زمین به ناحق ادّعاى بزرگى می‌کنند، از آیات رحمتم روی‌گردان خواهم ساخت».[6] و در جاى دیگر می‌فرماید: «خداوند متکبّران را دوست نمی‌دارد».[7]
روحیه «خود بزرگ‌بینى» گاه انسان را در برابر خدا و پیامبر به تمرّد و سرکشى می‌کشاند وگاه او را در میان همنوعان به برتری جویى و استکبار وا می‌دارد.[8]
پی نوشت:
[1]. شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 275، دار الشریف الرضی للنشر، قم، چاپ دوم، 1406ق.
[2]. همان.
[3]. بستانی، فؤاد افرام، مهیار، رضا، فرهنگ ابجدی عربی- فارسی، ص 27، انتشارات اسلامی، تهران، چاپ دوم، 1375ش.
[4]. طریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، تحقیق: حسینی، سید احمد، ج 5، ص 367، کتابفروشی مرتضوی، تهران، چاپ سوم، 1375ش؛ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق: داودی، صفوان عدنان، ص 304، دارالعلم، الدار الشامیة، دمشق، بیروت، چاپ اول، 1412ق.
[5]. http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa24545
؛ http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa21540
؛ http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa24500.
[6]. اعراف، 146.
[7]. نحل، 23.
[8]. ر.ک: نراقى، ملا احمد، معراج السعادة، ص 290 – 292، هجرت، قم، چاپ پنجم، 1377ش.
