انصاف، اختلافات را از بين مى برد و باعث الفت و همبستگى مى شود.

امام على علیه السّلام فرمودند:
اَلاْنْصافُ يَرْفَعُ الْخِلافَ وَ يوجِبُ الاْيتِلافَ؛

هيچ گاه به سوء هاضمه مبتلا نشدم». پرسيدند: چرا؟ فرمودند: «زيرا هيچ لقمه اى به سوى دهان نبردم، مگر اين كه نام خدا را بر آن، ياد

امام على علیه السّلام فرمودند:
مَا اتَّخَمْتُ قَطُّ. فَقيلَ لَهُ: وَ لِمَ يا وَلىَّ اللّه ؟ قالَ: ما رَفَعْتُ لُقْمَةً اِلى فَمىاِلاّ ذَكَرْتُ اِسْمَ اللّه سُبحانَهُ عَلَيْها؛

گريه چشم ها و ترس دل ها ، از رحمت خداوند بلند نام است. بنابراين ، هر گاه اينها رادر خود يافتيد ، دعا كردن را غنيمت شماريد . اگر

امام على علیه السّلام فرمودند:
بُكاءُ الْعُيونِ وَ خَشْيَةُ الْقُلوبِ مِنْ رَحْمَةِ اللّه تَعالى ذِكْرُهُ ، فَاِذاوَجَدْتُموها فَاغْتَنِمُوا الدُّعاءَ وَ لَو اَنَّ عَبْدا بَكى فى اُمَّةٍ لَرَحِمَ اللّه تَعالى تِلْكَ الاُمَّةَ لِبُكاءِذالِكَ الْعَبْدِ ؛

به خدا سوگند، هرگز نعمت گروهى كه از زندگىِ خوش بهره مندند، از بين نمى رود، جز به وسيله گناهانى كه مرتكب مى شوند؛ چرا كه خداوند

امام على علیه السّلام فرمودند:
وَ ايمُ اللّه ، مَا كانَ قَوْمٌ قَطُّ فِى غَضِّ نِعْمَةٍ مِنْ عَيْشٍ فَزالَ عَنْهُمْ اِلاَّبِذُنُوبٍ اِجتَرَحوها لاَنَّ اللّهَ لَيْسَ بِظَـلاّمٍ لِلْعَبيدِ؛

[خداوند] روزى همگان را تعيين كرد و آن را زياد و كم نمود و در آن تنگى و گشايش قرار داد و عدالت ورزيد تا با آسانى و سختى آن، هركس

امام على علیه السّلام فرمودند:
وَ قَدَّرَ الاَرزاقَ فَكَثَّرَها وَ قَـلَّـلَها ، وَ قَسَّمَها عَلَى الضّيقِ وَ السَّعَةِ ، فَعَدَلَفيها لِيَبْتَلىَ مَنْ اَرادَ بِمَيْسورِها وَ مَعسورِها ، وَ لِيَخْتَبِرَ بِذلِكَ الشُّكْرَ وَ الصَّبْرَ مِنْ غَنيِّهاوَ فَقيرِها ؛

اگر در امور زندگى خود انديشيده و خود را شناخته اى، پس از دنيا روى بگردان و ازآن دل بِكَن، زيرا دنيا سراى بدبختان است نه سراى خو

امام على علیه السّلام فرمودند:
إنْ عَقَلْتَ أمرَكَ وَأصَبتَ مَعرِفَةَ نَفسِكَ فَأَعرِض عَنِ الدُّنيا وَ ازْهَد فيهافَاِنَّها دارُ الأْشقياءِ و لَيسَت بِدارِ السُّعَداءِ؛

مرگ آسايش خوشبختان و دنيا خواهش بدبختان است.

امام على علیه السّلام فرمودند:
فِى الْمَوتِ راحَةُ السُّعَداءِ، فِى الدُّنيا رَغبَةُ الأْشقياء؛

خوشبخت كسى است كه زير دستانش به واسطه او خوشبخت شوند و بدبخت كسى است كه زيردستانش به واسطه او بدبخت شوند.

امام على علیه السّلام فرمودند:
اَلسَّعيدُ مَن سَعِدَتْ بِهِ رَعيَّتُهُ وَالشَّقىُّ مَن شَقيَتْ بِهِ رَعيَّتُهُ؛

هرگاه مال اندوختى، تو در آن نماينده كس ديگرى هستى كه او با آن خوشبخت مى شود و تو بدبخت مى گردى.

امام على علیه السّلام فرمودند:
إذا جَمَعْتَ الْمالَ فَأنت فيهِ وَكيلٌ لِغَيرِكَ يَسْعَدُ بِهِ وَ تَشقى أنتَ؛

خوشبخت كسى است كه از (سرنوشت) ديگران پند بگيرد و بدبخت كسى است كه فريب هوا و هوس خود را بخورد.

امام على علیه السّلام فرمودند:
اَلسَّعيدُ مَن وُعِظَ بِغَيرِهِ وَ الشَّقىُّ مَنِ انْخَدَعَ لِهَواهُ؛