ابـن شعـبه حرّانى مى‏گوید: امام رضا علیه‏ السلام هروقت که مى‏خواستند نیازمندى‏ هایشان را یادداشت کنند، این چنین مى‏نوشتند:
بِسْمِ اللّه‏ِ الرَّحْمنِ الرِّحیمِ، أذْکُرُ إِنْ شاءَ اللّه‏ُ، ثُمَّ یَکْتُبُ مایُریدُ.

از محمد بن جهم نقل شده که گفته است:
کانَ الرِّضا علیه‏ السلام یُعْجِبُهُ الْعِنَبُ.

یونس بن عبدالرحمان مى‏گوید: از امام رضا علیه‏ السلام نقش‏ نگین انگشتر خود و پدرش را پرسیدم؟ امام علیه‏ السلام فرمودند:
نَقْشُ خاتَمى «ما شاء اللّه‏ُ لا قُوَّةَ إلاّ باللّه‏ِ » وَ نَقْشُ خاتَمِ أَبى «حَسْبِىَ اللّه‏ُ » وَ هُوَ الَّذى کُنْتُ أَخْتِمُ بِهِ.

ابن شهر آشوب مى‏گوید: سفیان ثورى امام رضا علیه‏ السلام را در لباس خز مشاهده کرد، گفت اى فرزند پیامبر! اگر لباسى بى‏ارزشتر از این مى‏پوشیدید[بهتر بود]، امام رضا علیه‏ السلام فرمودند:
هاتِ یَدَکَ. فَأَخَذَ بِیَدِهِ وَ أَدْخَلَ کُمَّهُ فَإِذاً تَحْتَ ذلِکَ مِسْحٌ، فَقالَ علیه‏ السلام: یا سُفْیانُ! أَلْخَزُّ لِلْخَلْقِ وَالْمِسْحُ لِلْحَقِّ.

از ابى عباد نقل شده که گفت:
کانَ جُلُوسُ الرِّضا علیه‏ السلام فى الصَّیْفِ عَلى حَصیرٍ وَ فى الشِّتاءِ عَلى مِسْحٍ، وَ لَبْسُهُ الْغَلیظُ مِنَ الثِّیابِ حَتّى إِذا بَرَزَ للِنّاسِ تَزَیّنَ لَهُمْ.

ابن ابى الحدید معتزلى یکى از علماى بزرگ اهل سنت مى‏گوید:
عَلِیُّ بْنُ مُوسى کانَ أَعْلَمَ النّاسِ، وَ أَسْمَى النّاسِ، وَ أَکْرَمَ النّاسِ أَخْلاقا.

ابراهیم بن عباس مى‏گوید:
وَ لا رَأیْتُهُ [اَبَاالحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام] شَتَمَ أَحَدا مِنْ مَوالیهِ وَ مَمالیکهِ قَطُّ، وَ لا رَأَیـْتـُهُ تـَفَـلَ قَـطُّ وَ لا رَأَیْتُهُ یُقَهْقِهُ فى‏ضِحْکِهِ بَلْ کانَ ضِحْـکُهُ التَّبسُّمَ …

رجاء بن ابى ضحّاک مى‏گوید: دعاى‏ قنوت‏ امام ‏رضا علیه‏ السلام در همه ‏نمازهایشان این گونه بود:
رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ تَجاوَزْ عَمّا تَعْلَمُ إنَّکَ أَنْتَ الْأَعَزُّ الْأَجَلُّ الْأَکْرَمُ.

رجاء بن الضحاک مى‏ گوید:
کانَ الرِّضا علیه‏ السلام إِذا قَرَأَ «قُلْ هُو اللّه‏ُ أَحَدٌ» قالَ سِرّا: «أللّه‏ُ أَحَدٌ» فَإِذا فَرَغَ مِنْها قالَ: «کَذلِکَ اللّه‏ُ رَبُّنا» ثَلاثا.

على بن ابراهیم بن هـاشم مى‏گوید: یـاسر براى ما نقـل کرد و گفـت: امام رضا علیه‏ السلام هنگامی که از نماز [پشت سر مأمون در خراسان] به خانه بر مى‏گشت، در حالی که عرق و غبار صورتش را گرفته بود، دستهایشان را بلند مى‏کردند و مى‏فرمودند:
أَللّهُمَّ إِنْ کانَ فَرَجى مِمّا أَنَا فیه بِالْمَوْتِ فَعَجِّلْهُ إِلىَّ السّاعَةَ وَ لْمَ یَزَلْ مَغْمُوما مَکْروُبا، إِلى أَنْ قُبِضَ علیه‏ السلام!