مدیریت سکوت و کناره‏ گیری شوهر

هنگام عقب نشینی مرد، زمان مناسبی برای گفت­وگو یا نزدیک شدن به او نیست.
 

چکیده : مردان به طور غریزی در طول زندگی، برای مدتی به همسر خود عشق می­ ورزند و به او توجه کامل می­ کنند و برای مدتی هم از او فاصله می ­گیرند و به گلدان تنهایی خود می­ روند و همین امر سبب شگفتی همسران آنها می­ شود.

 تعداد کلمات 982 / تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

 

وقتی یک مرد در حصار گلدان تنهایی خویش گرفتار می ­شود، توانایی آن را ندارد که به شریک زندگی خویش به گونه­ ای شایسته توجه کند. کار دشواری است که زن در چنین شرایطی، همسرش را بپذیرد. چون او نمی­ داند که شوهرش چه فشاری را تحمل می­ کند. مرد درباره مسائل کاری­ خود با همسرش صحبت نمی­ کند و زن تصور می­ کند که شوهرش به او بی ­توجه شده است. زن می ­تواند تشخیص دهد که شوهرش ناراحت و آشفته است، اما به اشتباه تصور می­کند که شوهرش به او بی ­توجه شده است؛ چون با او صحبت نمی­ کند.
هر ناله و فریاد که کردم، نشنیدى       پیداست نگارا که بلند است جنابت
 

مردی که قصد کوچ کردن به گلدان تنهایی خود را دارد و در همین زمان، متوجه ناراحتی همسرش می­شود، اگر به خاطر رضایت و خشنودی همسرش از این کوچ موقت خودداری کند، بی ­شک مرتکب اشتباه بزرگی شده است؛ زیرا زمانی که مرد از این دوری گزیدن و فاصله گرفتن موقت خودداری کند، به فردی تندمزاج، بسیار حساس، ضعیف و منفعل تبدیل می­شود و از آنجا که علت این احساس بسیار ناخوش­ آیندش را نمی­داند، اوضاع بدتر می ­شود. اما مرد به جای صرف­ نظر کردن، می­تواند با ایجاد تغییرهای مختصر و جزیی، از مشکل بکاهد و نیازی نیست که خواسته ­های  حقیقی خویش را منکر شود یا ماهیت مردانه خود را فراموش کند.

وقتی مردی سکوت اختیار میکند یا به درون گلدان تنهایی خویش می رود، در واقع، با زبان بی زبانی میگوید: «من باید مدتی به این موضوع فکر کنم، لطفاً در این مدت با من صحبت نکن». اما احتمالاً برداشت زن از رفتار مرد چنین باشد: «من تو را دوست ندارم. تحمل گوش دادن به حرفه ای تو را ندارم. من می روم و هیچ وقت هم برنمی گردم».
 

برای آنکه زن، همسرش را درست درک کند، بهتر است مرد این جمله را به زبان بیاورد که: «پس از مدتی می­ توانی با من صحبت کنی». زن از شوهرش خشنود خواهد بود اگر وی با صدایی بلند بگوید من باید مدتی به این موضوع فکر کنم، بعد می­ توانی با من صحبت کنی، یا مدتی باید تنها باشم، بعد می ­توانی با من صحبت کنی. بسیار هیجان انگیز است که جمله «بعد می ­توانی با من صحبت کنی» چنین تفاوت عمیقی را موجب می­ شود. زنان شنیدن این جمله را نوعی اطمینان خاطر و قوت قلب تلقی می­کنند و آن را ارج می ­نهند. وقتی مرد به اهمیت این جمله در نزد زنان پی می­برد، همواره به یاد می ­سپارد که آن را به کار ببرد.[1]
 

زنی که افکارش را با شوهرش در میان می­ گذارد، به طور طبیعی او را به صحبت کردن تحریک می­کند. اما هنگامی که مرد تصور کند همسرش خواستار صحبت کردن وی است، سعی می­ کند خاموش بماند. او حرفی برای گفتن ندارد. حتی اگر هم بخواهد چیزی بگوید، از آنجا که احساس می­کند همسرش خواستار سخن گفتن اوست، از خود مقاومت نشان می­ دهد.
 

کار دشواری است که وقتی زن خواهان صحبت کردن شوهرش است، مرد بپذیرد. زن با اصرارش برای صحبت کردن، در واقع موجب سردی و خاموشی همسرش می ­شود؛ به ویژه اگر مرد احساس کند که نیازی به صحبت کردن ندارد. اما زن به اشتباه گمان می­ کند که مرد نیاز به صحبت کردن دارد، به همین دلیل باید صحبت کند. او فراموش می­ کند که شوهرش از جنس دیگری است و نیاز و تمایل چندانی به صحبت کردن ندارد.
 

زن حتی به اشتباه تصور می­کند که اگر شوهرش با او صحبت نکند، در واقع او را دوست ندارد. در حالی که، اگر مرد صحبت نمی­ کند، به این دلیل است که حرفی برای گفتن ندارد. زن باید مرد را به همان شکلی که هست، بپذیرد. در این صورت، به تدریج مرد لب به سخن می­ گشاید. وقتی زن از شوهرش می­خواهد که بیشتر صحبت کند و یا مانع عقب نشینی مرد می­ شود، در این حالت، شوهر گمان می کند که مورد پذیرش او واقع نشده است.
هرچه تلاش زن جهت به صحبت واداشتن مرد بیشتر می ­شود، پافشاری و مقاومت مرد هم افزایش می­ یابد. تلاش مستقیم، شیوه مناسبی نیست؛ به ویژه اگر مرد در حال عقب نشینی باشد. در زمانی هم که مرد، آمادگی لازم را برای گفت­وگو دارد، به جای آنکه زن پشت سر هم از او سؤال کند تا او را به صحبت کردن وادارد، بایستی به همسرش نشان دهد که حتی وقتی فقط به حرف­ه ای او گوش می­ کند، از او سپاس­گزار است. در آغاز زن حتی نبایستی مرد را تشویق به حرف زدن کند.
گر چه از کِبر، سخن با منِ درویش نگفت        جان فداى شِکرین‌پستۀ خاموشش باد[2]
 

اگر بدون هیچ تمرین و آموزشی انتظار داشته باشیم که مرد شنونده خوبی باشد، در واقع، انتظار داریم که او هم شبیه زنان شود. خوش­بختانه وقتی مرد به دلیل گوش دادن به سخنان همسرش از سوی همسرش تشویق می­ شود، در حقیقت یاد می­ گیرد که برای صحبت کردن با همسرش ارزش خاصی قایل شود.

بلبل از فیض گل آموخت سخن، ورنه نبود این‌همه قول و غزل تعبیه در منقارش[3]
 
منبع:
کتاب رمز و راز دلبران، علی محمد صالحی
کتاب مردان مریخی زنان ونوسی، جان گری
 

پی نوشت :
[1] . ر.ک: مردان مریخی زنان ونوسی، ص 119.
[2] . «هر چند از روى غرور و خودخواهى با من حرفى نزد، جان من فداى آن دهان لب‌بسته باد». شرح جلالى بر حافظ، ج ‌1، ص 611.
[3] . «بلبل از برکت عشق گل، سخن‌سرایى شیوا را فرا گرفت وگرنه از اوّل، این همه قول و غزل در منقار او پرداخته نشده بود». شرح جلالى بر حافظ، ج ‌3، ص 1465.