بهداشت و سلامت جنسی در دوران میانسالی -40تا 54 سالگی- (بخش اول)

 دوران میانسالی می تواند آغازی برای ارتباط های جنسی همراه با عاطفه بیشتر باشد.
 

چکیده: برقراری رابطه جنسی در میانسالی حتی می تواند از کلیه زمان ها لذت بخش تر باشد. رسیدن به بلوغ کامل به زوجین اجازه می دهد تا با تجربه بیشتری از روابط عاشقانه خود لذت ببرند. در این دوران معمولاً بچه ها بزرگ شده اند و خانه را ترک کرده اند. برای آشنایی با مسائل جنسی در دوران میانسالی با ما همراه باشید.

تعداد کلمات 967 / تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

 

وظیفه تکاملی در دوران میانسالی زایندگی[1] و باروری در برابر رکود[2] می باشد. (اریکسون). روابط کلیدی میان همسالان در محل کار و خانواده رخ می دهد. انرژی افراد در این سن صرف تولید نسل، کار، خانواده، تفریح، خلاقیت و ایجاد روابط اجتماعی گسترده تر می شود. رکود یا گرفتار شدن در روزمرگی نتیجه در نظر نگرفتن وظایف تکاملی این مرحله می باشد.
 افسردگی یک نشانه جدی در این سن است. پذیرش جنسی خود، به دنبال نسبت دادن فعالیت جنسی به جوانی و زیبایی از طرف جامعه می تواند به طرز منفی تحت تأثیر قرار گیرد. به ویژه مردان در اواسط زندگی مستعد تجربه چنین بحران هایی می باشند.
احتمال و شانس تجربه مشکلات جنسی - روانی، زمانی که مردی شروع به زیر سؤال بردن توانائی های جنسی خود می نماید افزایش می یابد. برای زنان اواسط زندگی اغلب زمان تغییر هویت - به ویژه در صورتی که در حال پرورش فرزند بوده باشند - می باشد. این تغییر می تواند شامل آزاد شدن از درون خود همزمان با رسیدن فرزندان به مرحله استقلال بیشتر باشد.
در حالی که برخی از زنان گرفتار «سندرم آشیانه خالی» می شوند. گروهی دیگر از زنان از این که زمانی برای اختصاص دادن به خود دارند راضی می باشند. مردها نیز مستعد ابتلا به سندرم آشیانه خالی، به ویژه در صورتی که تا این زمان دوستی ها و روابط معناداری را برای خود ایجاد نکرده باشند، می گردند.
در این زمان فرسودگی جنسی می تواند به صورت خستگی حقیقی، دلتنگی و سیر شدن از فعالیت های جنسی یکنواخت و معمول بروز نماید. فرسودگی جنسی می تواند آشکارا خود را به صورت خستگی، فرسودگی جسمانی، خلاء عاطفی و احساس پوچی، برداشت جنسی منفی از خود (عدم پذیرش خود به عنوان یک موجود دارای توانایی جنسی و یا یک همسر خیلی دوست داشتنی) نشان دهد. بروز افکاری مانند عدم توانایی برانگیختن مجدد شور و عشق و لذت می تواند سبب ایجاد احساس ناتوانی و ناامیدی جنسی در زوجین میانسال شود.
 

پاسخ های زیادی به این مشکل وجود دارد، که هریک از آنها می تواند برای زد قبول باشد. این امکان وجود دارد که زوجین تجرد جنسی را انتخاب کرده و از انتخاب خود راضی باشند. در صورتی که آنها دچار عدم رضایت بوده و در غلبه بر این مشکل دچار دشواری و سختی شوند، انجام مشاوره ضرورت می یابد. اغلب زوجین خود به خود بهبود یافته و فعالیت جنسی خود را مجددا گسترش می دهند.
زنان ممکن است درگیر روند بازیابی مجدد جنسی و حتی تجربه ارگاسم برای اولین بار شوند. در این سن فعالیت جنسی می تواند بیشتر جهت برآوردن نیازها صورت گیرد تا تولید مثل و ایجاد رضایت جنسی برای همسر. ممکن است بعد از بچه دار شدن، زنان متوجه افزایش پاسخ دهی جنسی به همراه لوبریکاسیون سریع تر واژن و ارگاسم های متعدد، افزایش میل و علاقه به ایجاد رابطه جنسی و کاهش آستانه ارگاسم شوند. در حوالی ۵۰ سالگی زمانی که زنان در مرحله انتقال از حوالی یائسگی به یائسگی می باشند، کاهش سطح استروژن در گردش می تواند منجر به کاهش لوبریکاسیون واژن، آتروفی پستان ها و دستگاه تناسلی و کاهش شدت ارگاسم شود. با توجه به این که بیشتر تغییرات مرتبط با سن در زنان منشاء روان شناختی داشته و یاد گرفتنی می باشند، بهبود دادن تکنیک های جنسی به همراه تحریک حسی و فعالیت جنسی مداوم، پاسخ دهی جنسی را در زنان در سطح قابل قبول نگه خواهد داشت. مشابه با مردان پدیده «یا از آن استفاده کن یا آنرا از دست بده» در زنان نیز وجود دارد.
 

پیدایش تغییر در روابط روابط طولانی مدت در حالی که زوجین تازه ازدواج کرده می توانند از کمبود شدت تحریکات حسی میان خود ناراضی باشند، این امکان وجود دارد که زوجین با روابط طولانی مدت به سرعت به سمت روتین ها و کسالت های جنسی سوق داده شوند.
 تکیه بر لحظات و موقعیت های خود به خودی برای فعالیت جنسی سبب افزایش احتمال از دست رفتن ارجحیت و اولویت فعالیت جنسی می شود، با افزایش شدت مسئولیت های روزمره، این امکان وجود دارد که زوجین به صورت ناخوداگاه از گذراندن زمانی ارزشمند با یکدیگر غافل شوند و رابطه جنسی نسبت به کار و مسئولیت های خانوادگی در مرتبه دوم قرار گیرد. در این شرایط رابطه جنسی مورد غفلت واقع شده، به آسانی مختل شده یا به روز دیگری موکول گردیده و تنها تلاش های ناموفق برای ادامه خودانگیختگی برجای می ماند.
زوجین باید برای این جنبه از رابطه خود زمانی را اختصاص داده و برای آن اهمیتی برابر با سایر مسئولیت های زندگی خود قائل شوند.
در روابط طولانی مدت، زوجینی که مدیریت مناسبی برای اختصاص دادن زمان به فعالیت های جنسی ندارند، می توانند به آسانی دچار روزمرگی و اغلب ایجاد خستگی و حالت جنسی شوند. در حالی که تعداد زیادی از زوجین می توانند از طریق گفتگوی موفق تغییراتی را در نحوه ایجاد برانگیختگی حسی لازم برای تداوم زندگی جنسی رضایت بخش ایجاد کنند. برخی از زوجین برای توسعه تجارب جنسی خودشان نیازمند تشویق می باشند.
 
منبع : کتاب «بهداشت و سلامت جنسی از کودکی تا سالمندی»

نوشته:  مارگارت نوزبام
مترجمان:  مریم شیرمحمدی و ریحانه فیروزی