تنها گذاشتن فرزند در خانه

برنامه ریزی کردن برای فرزندی که در خانه تنها می باشد، لازم و ضروری است.
 

چکیده: گاهی اوقات والدین مجبور می شوند فرزندشان را در خانه تنها بگذارند و از فرزند توقع دارند که این تنهایی را به راحتی بپذیرد در حالی که از احساس فرزند از تنهایی خبر ندارند. برای اینکه در این رابطه مشکل کمتری داشته باشید حتما مطلب زیر را مطالعه بفرمایید.

تعداد کلمات 884 / تخمین زمان مطالعه 4 دقیقه

بسیاری از نوجوانان اوقاتی از روز را تنها می گذرانند. معمولا نوجوانان می توانند تنها مانده و مراقب خودشان باشند، ولی بچه های کم سن و سال تر نمی توانند مدت طولانی تنها بمانند. اما گاهی والدین مجبورند فرزندشان را تنها بگذارند. والدین شاغل نمی توانند خودشان همیشه کنار فرزندشان باشند یا از کسی بخواهند مراقب او باشد؛ بنابراین مجبورند او را در خانه تنها بگذارند. آنها یا مجبورند احساس کنند فرزندشان در خانه حالش خوب است و یا این که هر روز وقتی او را در خانه تنها می گذارند احساس گناه و عذاب وجدان کنند. بچه ها نیز دوست ندارند زیاد تنها باشند و ترجیح میدهند وقتی از مدرسه به خانه برمی گردند کنار والدین شان باشند. بچه ای که در خانه تنها است احساس خستگی و بی حوصلگی می کند.

او صداهای عجیب و غریبی می شنود و می ترسد که مبادا برایش اتفاقی بیافتد. او حتی از گوشزدهای والدینش که به او می گویند نباید از خانه بیرون برود، نباید در را برای کسی باز کند و به کسی که به خانه ی آنها تلفن زده نگوید در خانه تنها است نیز می ترسد. بسیاری از بچه ها از ترس هایشان در تنهایی چیزی به شما نمی گویند، چون احساس می کنند که مجبورند با این شرایط کنار بیایند و می ترسند شما از شنیدن حرف های آنها ناراحت شوید. بچه ها احساس می کنند که والدینشان دوست ندارند به حرفهای آنها گوش کنند. بسیاری از پدر و مادرها از فرزندشان نمی پرسند که وقتی تنها هستند چه احساسی دارند. آنها ترجیح میدهند که در این باره حرفی گفته نشود تا از حرف های فرزندشان ناراحت نشوند. وقتی فرزند آنها به آنها می گوید که دوست ندارد تنها باشد، پدر یا مادر احساس می کنند فرزندشان خیلی خودخواه و مغرور است. آنها می گویند که از هر تلاشی برای فرزندشان دریغ نمی کنند. بنابراین این تنها کاری است که فرزندشان در قبال زحمات آنها می تواند انجام دهد. آنها به فرزندشان می گویند که تلویزیون تماشا کند، تکالیفش را انجام دهد و خودش را مشغول کند تا والدینش به خانه برگردند.
 

بهتر است زیاد فرزندتان را در خانه تنها نگذارید. اما اگر مجبور هستید سعی کنید از تنهایی او کم کنید. مثلا می توانید از دوست او بخواهید به خانه ی شما بیاید. یا از همسایه خودتان بخواهید هر روز به او سری بزند و چند دقیقه ای پیش او باشد. سعی کنید بعد از مدرسه برای او برنامه ریزی کنید تا در کلاسی شرکت کند. ببینید آیا فرزندتان می تواند بعد از مدرسه در آنجا بماند و به معلم یا مسئولین مدرسه یا کتاب خانه کمک کند.
اگر فرزندتان به سنی رسیده که می تواند مراقب خودش باشد، از دوستش بخواهید به خانه ی شما بیاید تا او احساس تنهایی نکند. در ضمن والدین دوستش نیز باید بدانند که شما خودتان در خانه نیستید و فرزندتان و دوستش تنها هستند. معمولا نوجوان دوست دارند به کارهای مورد علاقه ی خودشان مشغول شوند و احساس می کنند که والدینشان با آنها مخالفت نمی کنند. مثلا ممکن است مشغول آشپزی شوند و یا تصمیم بگیرند برای بازی کردن به بیرون از خانه بروند.

اگر نمی توانید بر کارهای فرزندتان نظارت کافی داشته باشید، از او بخواهید در خانه با کاردستی درست کردن، فیلم دیدن و یا گوش کردن به موسیقی و بازی کردن خودش را مشغول کند. برای او مقداری خوراکی بگذارید و هر وقت به خانه رسید، به او تلفن بزنید و بگویید که دوباره با او تماس می گیرید، تا تلفن را زیاد اشغال نگذارد. به او بگویید اگر با مشکلی روبه رو شد، به شما یا دوست و اقوام تان تلفن بزند. شماره تلفن دوستان او را نیز داشته باشید تا در صورت لزوم به آنها تلفن بزنید. شاید فکر کنید که اگر کاری به او بدهید تا در خانه انجام دهد، بهتر باشد. ولی او وقتی از مدرسه به خانه برمی گردد خسته است و ممکن است دوست نداشته باشد کاری انجام دهد. او به فرصتی برای استراحت کردن و انجام کارهای مورد علاقه ی خودش نیاز دارد.

اگر فرزندتان مجبور است بعد از مدرسه مدتی در خانه تنها بماند، وقتی شما به خانه رفتید سعی کنید با او ارتباط برقرار کرده و حرف بزنید. با او حرف بزنید و ببینید وقتی تنها است چه احساسی دارد. او را نصیحت نکنید. مثلا به او نگویید که منم جبورم سرکار بروم تا برای شما پول در بیاورم، او از شنیدن حرف های شما احساس شرمندگی می کند و نمی تواند با شما حرف بزند. به او اجازه دهید درباره تنهایی اش با شما حرف بزند. در این صورت هم مشکلات و استرس او کمتر می شود و هم شما خیالتان راحت تر می شود، که مشکلی برای او به وجود نخواهد آمد.
 
 
منبع: راهنمای کامل تربیت کودک (از تولد تا نوجوانی)
نویسنده: رابین گلدستاین
مترجم: شیرین یزدانی