در سال های قبل از پیروزی انقلاب اگه چه
شاه در ظاهر می کوشید تا حرمت امام را نگه دارد، اما در پس این همه نیتی
دیگر وجود داشت که در مقاله روزنامه اطلاعات با عنوان "ایران و استعمار
سرخ و سیاه" بروز پیدا کرد و به این ترتیب سرحلقه به خیابان آمدن
انقلابیون و خروش ملت شکل گرفت و امروز گویی پس از سال ها از آن روز برملا
شدن نیت پنهان آشوبگران خیابانی کارکردی مشابه را رقم زده است.
اگر شعارهای ساختار شکنی چون "مرگ بر
دیکتاتور"، "نه غزه، لبنان، جانم فدای ایران"، "نه احمدی، نه موسوی، فقط
رژیم پهلوی" و... که هشدار انقلابیون و نگرانی سیاسیون را به دنبال داشت،
مورد بی اعتنایی رهبران معترض به انتخابات قرار گرفت، امروز اما به واسطه
روشن تر شدن مواضع انقلاب ستیز اغتشاشگران، دیگر حتی بانیان طرح "ادعای
تقلب گسترده" هم به صرافت افتاده اند، و این البته دیر اما قابل پیش بینی
بود.
از قیام 15 خرداد 42 که کشته ها بر جای
گذشت، چیزی حدود 14 سال می گذاشت و انتشار مقاله ای توهین آمیز در رزونامه
اطلاعاتِ آن روز، جرقه خروشی دوباره را فراهم کرد. خروشی که پی در پی کلید
خورد و کم کم بسترساز پیروزی نهضت شد. کارتر در آبان 56 به ایران آمده بود
و ایران را "جزیره ثبات منطقه" خوانده بود. پس از اطمینان شاه از پشتیبانی
شاه بود که دستور انتشار مقاله یا توهین آمیز برای تضعیف روحانیت داده شد.
روزنامه اطلاعات طی مقاله ای که با نام
مستعار "احمد رشیدی مطلق" منتشر شد، امام را شاعری عاشق پیشه و سیدی هندی
لقب داد. در این مقاله آمده بود:«تنها خميني با دولت و قوانين و انقلاب-که
همه با اسلام همراه است- با تحريک مالکين، به مخالفت برخاست! وگرنه همه
روحانيون ديگر با اين قوانين موافقند و احترامشان نيز محفوظ است.»
انتشار مقاله اهانت آمیز روزنامه اطلاعات
که به "داریوش همایون" نسبت داده می شد، کافی بود تا جرقه دوباره اعتراضات
مردمی و خروش ملی زده شود و به این ترتیب مردم قم 19 دی ماه 56 به خیابان
ها ریختند. مردم نمی توانستند توهین به امام و نسبت وابستگی به بیگانگان
دادن به او را تحمل کنند. امام در عین اینکه رهبر نهضت به شمار می آمد، در
زمره مراجع تراز اول شناخته می شد.
نمازهای جماعت و کلاس های درس به صحنه
اعتراض تبدیل شده بود و 19 دی ماه نیز تجلی اعتراض گسترده مردم قم بود.
این تظاهرات به درگیری با پلیس انجامید و طی آن 90 نفر به شهادت رسیدند و
تعداد زیادی هم مجروح شدند.
امام طی سخنانی کشتار مردم قم را محکوم
کرد. او در پیامی تصریح کرد:«نهضت اخير (قيام 19 دي قم) كه پرتوی از نهضت
15 خرداد است و شعاعش در سراسر كشور نورافكنده ، خود كوبندگي خاصي دارد كه
شاه را از خود بي خود كرده و او و دار و دسته چاقوكشش را به تلاش مذبوحانه
واداشته، جنايات 29 محرم امسال نقطه عطفي است به جنايات شاهانه دوازده
محرم آن سال. شاه خواست ضرب شستي به ملت مسلمان نشان دهد.»
در واقع توهین به امام سرفصلی جدید در
مبارزات انقلابیون شد. سکوت انقلابیون شکسته شد و مردم همراه موج انقلاب
بسیج شدند و به صحنه آمدند. تسلسل قیام هایی که از این پس رخ داد بیش از
پیش نهضت را در مسیر تحقق انقلاب اسلامی سرعت بخشید.
29 دی ماه و در چهلمین روز کشتار مردم
قم، تبریز به خروش آمد. آیت الله قاضی طباطبایی و یازده تن از علمای طراز
اول تبریز خواستار تعطیلی بازار و به صحنه آمدن مردم شده بودند. و این
گونه بود که فریاد "لااله الا الله" و "درود بر خمینی" در شهر طنین انداز
شد. تعداد شهدای 29 بهمن قم 6 نفر و تعداد زخمی ها 125 نفر در گزارشات
رسمی اعلام شد.
در پی این کشتار نوبت به مردم سایر شهرها
و استان ها رسید. اگر چه مردم استان های مختلف نظیر یزد، مشهد، کرمان،
جهرم، اصفهان و... به صحنه آمدند، اما اعتراضات مردم یزد توجه بیشتری را
به خود جلب کرد. این اعتراضات که در چهلم شهدای تبریز در تاریخ 9 فروردین
57 کلید خورد، تا 12 فروردین هم ادامه یافت. امام عید را در این سال تحریم
کرده بودند و مردم بیش از پیش برای اعتراض، بسیج می شدند.
در واقع اهانت آن روز کسانی که برای
کارتر فرش قرمز پهن کرده بودند به امام، رویشی دوباره در نهضت را کلید زد.
رویشی که کم کم زمینه های فرار شاه را فراهم آورد و انقلاب را به ثمر
رساند.
و امروز گویا از پس تمامی این سال ها
تاریخ در حال تکرار است. انگار قرار است باز سکوت مردم بشکند و جلوی بی
حرمتی های احتمالی ایام محرم را بگیرد. اگر آن روز که "مرگ بر دیکتاتور"
گفته می شد و "نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران" از سوی بانیان اغتشاش
توجیه می شد، کار خاتمه پیدا کرده بود، هیچ گاه نوبت به پاره کردن عکس
امام نمی رسید و امروز اگر بی حرمتی به ساحت امام هم تحمل شود، محرم از
آنچه رخ خواهد داد، باید خون گریه کرد.
