در فوتبال ایران هر یک از بزرگان صاحب یک نام و یک لقبی هستند که از سوی تماشاگران با آنها صدا زده می‌شوند.
این نام گذاری و به عبارت بهتر لقب گذاری تنها مختص فوتبال ایران نیست و در سراسر جهان بزرگانی بوده‌اند که از سوی هوادارانشان لقبی به آنها داده شده است.
لقب ستاره‌های خارجی
گل دراین باره نوشت: اگر فکر کرده‌اید فقط ایرانی‌ها جوگیر می‌شوند و ستاره‌هایشان را راهی عرش می‌کنند، سخت در اشتباهید، زیرا پروژه اعطای لقب به سوپراستارهای مستطیل سبز، وسعت جهانی دارد. در انگلیس پل گاسکویین را «گازا» و وین رونی را به خاطر شباهت اخلاقی‌اش به گازا، «وازا» می‌نامند! در آلمان گرد مولر را «بمب افکن» می‌خواندند و به مهدی مهدوی‌کیا و وحید هاشمیان خودمان لقب‌های «موشک» و «هلی‌کوپتر» دادند. در آرژانتین مارتین پالرمو را پس از خراب کردن سه پنالتی در جریان یک مسابقه به کسب لقب «ال‌لوکو» به معنای دیوانه مفتخر کردند و لیونل مسی – بهترین بازیکن فعلی جهان- به خاطر جثه بسیار کوچکش لقب «کک» دریافت کرد، هر چند در اسپانیا او را «ال‌دیگو» و «مسیح» می‌خوانند!
عشق فروشی روی سکو!
سال‌هاست هواداران فوتبال روی سکوهای داغ استادیوم‌های ورزشی با هیجان و حلاوت ستاره‌های محبوبشان را فریاد می‌کنند و برایشان لقب اختراع می‌کنند. این قصه نه مال امروز و دیروز است که از دوران جباری‌ها و شیرزادگان‌ها و بهزادی‌ها آغاز شده و با پا طلایی‌ها و سر طلایی‌ها و سیم‌خاردارها به حیاتش ادامه داده است. با این وصف امروز اما انگار بوی گند مدرنتیه، سکوها را هم تسخیر کرده است و لقب‌ها و شعارها بیشتر از آنچه از قفسه سینه و موجود تپنده‌اش بیرون بجهند، از لابه‌لای تراول‌های رنگارنگ سربرمی‌آورند. شما هم حتما آوازه بازیکنان زیادی را شنیده‌اید که بیشتر از استحقاقشان روی سکوها تحویل گرفته می‌شوند تا محبوبیت را بخرند! ای امان که لقب هم فروشی شد...!
علی پروین سلطان بی‌بدیل فوتبال ایران
به روایتی می‌توان علی پروین را بزرگترین ستاره تاریخ فوتبال ایران قلمداد کرد. بازیکن و سرمربی سال‌های دور و نزدیک پرسپولیس و تیم‌ملی، چهره بسیار محبوبی که زمانی پرتعصب‌ترین هواداران فوتبال گرد او جمع شده بودند. پرسپولیسی‌ترین آدم تاریخ از اوایل دهه 60 لقب سلطان را از تماشاگران دریافت کرد و در اواسط همین دهه، هنگامی که به طور توامان مربی- بازیکن سرخپوشان بود، این عنوان به طور کامل روی اسم پروین نشست و هنوز هم حتی جوانترین نسل هواخواهان فوتبال ایران وی را با همین لقب می‌شناسند. با این همه جالب است بدانید پروین اولین سلطان فوتبال ما نبوده و سال‌ها قبل از او استقلالی‌ها از علی جباری با این عنوان یاد می‌کردند اما این آوازه پروین بود که سراسر کشور را تسخیر کرد!
ناصر حجازی
کاپلوی وطنی!
دومین دروازه‌بان قرن آسیا، ورژن استقلالی علی پروین برای هواداران پرشمار آبی‌های پایتخت بوده است! استقلالی‌ها علاقه بسیار زیادی به حجازی داشته‌اند و او تقریبا از پایگاه مردمی وسیعی هم اندازه پروین سود می‌برده است. بعد از آنکه ناصرخان دروازه‌بانی را کنار گذاشت و تصمیم گرفت مربیگری کند از سوی هواداران ضلع جنوبی ورزشگاه آزادی با لقب «حجازی کاپلو» مورد استقبال قرار گرفت. بیش از آنچه نتایج خوب حجازی با استقلالی‌ها پشتوانه اعطای چنین لقبی بوده باشد، تیپ و قیافه ناصرخان موجب می‌شد هواداران او را با سرمربی خوش‌پوش و شیک سال‌های دور تیم‌های میلان، رم و یوونتوس مقایسه کنند. حجازی کاپلو برعکس همتای پرسپولیسی‌اش هنوز هم مشغول سرمربیگری است.
علی کریمی
از ریوالدو تا جادوگر
علی کریمی یکی از بهترین فوتبالیست‌های تاریخ کشورمان بوده و با توجه به محبوبیت شگفت‌انگیزش، لقب‌های فراوانی را از آن خود کرده است. روزگاری به واسطه درخشش خیره‌کننده در مسابقات غرب آسیا، از کرمی با عنوان «مارادونای آریایی» در روزنامه‌های اردنی استقبال شد و روزگاری دیگر سران
AFC
او را «مارادونای آسیا» قلمداد کردند. از سوی هواداران نیز اولین لقبی که به کریمی تعلق گرفت عنوان «کریمی دنیلسون» بود که طعنه به روزهای اوج مهاجم ناگهان محو شده فوتبال برزیل داشت. پس از آن تکنیک خارق‌العاده کریمی با ریوالدو قیاس شد تا سکوهای آزادی «کریمی ریوالدو» را صدا بزنند و با این همه طی سال‌های اخیر همه محافل رسانه‌ای و مردمی فوتبال در ایران روی لقب «کریمی جادوگر» برای شماره هشت ایرانی به اجماع رسیدند.
امیر قلعه‌نویی
معروف‌ترین ژنرال
عموما رسم بر این است که یک تیم فوتبال به ارتشی جنگی تشبیه شود و بر همین اساس، در همه جای دنیا هافبک‌های همه کاره و بازیگردانان اصلی تیم‌های باشگاهی و ملی به ژنرال‌ها تشبیه می‌شده‌اند. در فوتبال ایران - مثلا پرویز قلیچ‌خانی، محمد صادقی، ایرج سلیمانی، سیروس قایقران و کریم باقری در برهه‌های گوناگون زمانی چنین عنوانی را به ارث بردند. برای کسب این لقب، نوعی کاریزما و اتوریته ذاتی، رکنی اساسی و بنیادین تلقی می‌شد. در سال‌های اخیر، امیر قلعه‌نویی توانست شش دانگ سند چنین لقبی را به خود بزند و برای خودش با چنین عنوانی جای خوبی در رسانه‌ها و میان مردم باز کند. او امروز محبوبترین مربی استقلال است که می‌کوشد راه‌های اسطوره شدن را تمرین کند!
علی دایی
شهریار فامیلی، سوءتفاهم تاریخی!
در مورد علی دایی اتفاق بسیار جالبی رخ داده است. بسیاری تصور می‌کنند که بعد از درخشش دایی در عرصه بین‌المللی و ملی، رسانه‌ها لقب «شهریار» را برای او برگزیدند تا وی را به اسطوره آذری‌زبان حوزه ادبیات معاصر کشورمان نسبت بدهند. با این حال شاید کمتر کسی بداند که شهریار لقب خانوادگی و محلی دایی بوده که در اوج گمنامی در اردبیل به وی اطلاق می‌شده است! در بین برادران دایی، گذشته از بزرگترین پسر به نام حافظ، بقیه لقب خانوادگی و به نوعی اسم دوم یا مستعار داشتند. محمد دایی با لقب کیکاووس، حسن دایی با لقب شهرزاد و حسین دایی با لقب بهزاد شناخته می‌شدند و در این میان علی دایی عنوان «شهریار» را برای خودش برگزیده بود و این مساله ارتباطی با درخشش‌های بعدی او نداشته است. دایی همچنین در برهه‌ای از بازیگری‌اش با لقب «دایی باتیستوتا» تشویق می‌شد.
احمدرضا عابدزاده
عقاب آسیا با ماست
یکی از مشهورترین القابی که در فوتبال ایران جا‌به‌جا شده مربوط به احمدرضا عابدزاده است که عنوان «عقاب آسیا» را از آن خود کرد. اولین مرتبه، مجله دنیای ورزش بعد از قهرمانی ایران در بازی‌های آسیایی 1990 پکن این عنوان را به عابدزاده داد. موضوع مربوط به بازی فینال بین ایران و کره‌شمالی شد که گلر جوان تیم ملی کشورمان از چهار پنالتی طوفان زرد، دو ضربه را مهار کرد و البته یک ضربه به اوت رفت. استقلالی‌ها در آن ایام در ترویج این لقب برای عابدزاده سنگ‌تمام گذاشتند و البته پرسپولیسی‌ها سال‌ها بعد با طراحی شعر جالب و مشهور «عقاب آسیا با ماست» این پروژه را نهایی کردند!
فرهاد مجیدی
کلینزمان جوان!
فرهاد مجیدی در روزهای اوج درخشش برای استقلالی‌ها، به محبوبیتی عجیب و دور از انتظار دست یافت. او که همین حالا هم از مشروعیت و مقبولیت جوانی‌اش روی سکوها بهره می‌برد، در دوران بلوغ خود در عرصه فوتبال، لقب «مجیدی کلینزمان» را از آن خود کرد، هر چند که این کلینزمان وطنی بیشتر عمرش را خرج عرب‌های همسایه کرد و حتی از تیم‌ملی هم دور ماند!
کریم باقری
واقعا کانتونا!
در عنفوان جوانی، هواداران پرسپولیس و تیم‌ملی در پاسداشت درخشش فوق تصور کریم باقری، او را با اسطوره شماره هفت منچستریونایتد مقایسه می‌کردند و با فریاد «باقری کانتونا» سکوهای آزادی را به لرزه درمی‌آوردند. کریم باقری که برای فوتبال ایران کم از کانتونا نداشت، برای همزاد‌پنداری بیشتر با تماشاگران، مدت‌های مدیدی یقه پیراهن خود را بالا می‌برد تا با تقلید از عادت همیشگی کانتونا، شباهت افزونتری با این ابرستاره پیدا کند. البته نباید ناگفته بماند که کریم در عرصه بازی‌های ملی بسیار وفادارتر از کانتونا نشان داد!
