گاهشمار زيست شناختي انسان

فلاسفه ی يوناني انسان ها را در مقام بخشي از جهان طبيعي به شمار آوردند

قرن ششم پيش از ميلاد

« لوكرتيوس » اين فرض را مطرح كرد كه اجداد انسان، حيوانات پست غارزي بوده اند

قرن اول پيش از ميلاد

تفاسير انجيلي غالب مي شود

قرن پنجم ميلادي

« توماس آكويناس » عقايد يوناني را با روايت انجيلي وفق مي دهد

قرن سيزدهم ميلادي

« وساليوس » نخستين توصيف مفصل و دقيق را از آناتومي انسان هاي مدرن فراهم آورد

1543

« فرانسيس بيكن » عناصر پايه و اساسي روش علمي را بنيان نهاد

1620

« كارلوس لينه » نخستين تاكسونومي جامع و فراگير موجودات زنده را راه اندازي كرد و نام دو اسمي Homo sapiens را براي انسان هاي مدرن برگزيد

1758

« جور جِز كووير » اصول ديرين شناسي علمي را پايه گذاري كرد

1800

« ژان باتيست لامارك » نخستين تعريف علمي را براي درخت حيات ارائه داد

1809

كشف نخستين فسيل انسان مدرن در « پاويلند » شبه جزيره ی « گوور » ، درست در غرب « سوانسي » ولز

1822-3

كشف فسيلي در « انجيس » بلژيك كه بعد معلوم شد جمجمه ی يك كودك نئاندرتال است.

1829

« چارلز لايل » نسخه اي علمي از منشأ زمين ارائه مي دهد

1830

كشف فسيلي در « فوربز كواري » در « گيبرالتر » كه بعدها به عنوان جمجمه يك نئاندرتال بالغ شناسايي شد

1848

كشف اسكلت نئاندرتال در « فلدهوفر »

1856

« آلفرد راسل والاس » و « چارلز داروين » مستقل از هم به اين نتيجه مي رسند كه تكامل بر پايه ی انتخاب طبيعي به بهترين نحو تفسير مي شود

1858

اسكلت « فلدهوفر » نمونه ی مرجع Homo neanderthalensis در نظر گرفته مي شود

1864

« مندل » نتايج آزمايش هاي خود را در زمينه ی وراثت صفات مستقل منتشر مي كند

1865

شواهد فسيلي انسان هاي مدرن در پناهگاه سنگي « كرو-مگنون » واقع در « لِس آيزيس » در « دوردوگن » فرانسه كشف مي شود

1868

« يوجين دوبويس » نخستين هومينين اوليه از آسيا را در « كِدونگ بروبوس » جاوه كشف مي كند؛ دوبويس يك طاق جمجمه را در « ترينيل » جاوه پيدا مي كند

1890-1

دوبويس طاق جمجمه ی « ترينيل » را نمونه ی مرجع Pithecanthropus erectus قرار مي دهد

1894

آرواره ی پاييني هومينين در « ماور » آلمان كشف مي شود

1907

آرواره ی « ماور » نمونه مرجع Homo heidelbergensis در نظر گرفته مي شود

1908

جمجمه ی كودك « تانگ » ، نخستين هومينين اوليه آفريقا قلمداد مي شود

1924

« ريموند دارت » جمجمه ی « تانگ » را نمونه مرجع Australopithecus africanus قرار مي دهد

1925

دندان هاي هومينين در ميان فسيل هاي به دست آمده از منطقه اي كه بعداً « چوكوتين » ناميده شد، تأييد مي شود

1926

« ديويدسون بلك » يكي از دندان هاي « چوكوتين » را نمونه مرجع براي گونه Sinanthropus pekinensis قرار مي دهد

1927

« رابرت بروم » ، نمونه ی « TM 1517 » را نمونه ی مرجع Paranthropus robustus معرفي مي كند.

1938

« فرانز ويدنريش » ithecanthropus erectus و Sinanthropus pekinensis را به گونه Homo erectus منتقل مي كند

1940

نمونه « OH 5 » به كمك « لوييس ليكي » و « ماري ليكي » كشف مي شود؛ لوييس ليكي نمونه « OH 5 » را نمونه مرجع Zinjanthropus boisei در نظر مي گيرد

1959

« لوييس ليكي » و همكاران « OH 7 » را نمونه ی مرجع Homo habilis قرار مي دهند

1964

« كاميل آرامبورگ » و « ايوس كوپِنز » نمونه « Omo 18.18 » را نمونه ی مرجع براي Paraustralopithecus aethiopicus معرفي مي كنند

1968

« كالين گرووز » و « وراتيسلاو مازاك » نمونه « KNM-ER 992 » را نمونه ی مرجع براي Homo ergaster قرار مي دهند

1975

« دون يوهانسون » و همكاران او نمونه ی « LH 4 » را نمونه ی مرجع براي گونه Australopithecus afarensis در نظر مي گيرند

1978

« والري آلسيكو » نمونه « KNM-ER 1470 » را نمونه مرجع براي گونه Pithecanthropus rusolfensis معرفي مي كنند

1986

« كالين گرووز » گونه ی Pithecanthropus rudolfensis را تحت عنوان گونه Homo rudolfensis به جنس Homo انتقال مي دهد

1989

« تيم وايت » و همكارانش نمونه ی « ARA-VP-6/1 » را نمونه ی مرجع براي گونه Australopithecus ramidus در نظر مي گيرند

1994

« تيم وايت » و همكارانش گونه ی Au.ramidus را به Ardipithecus ramidus منتقل مي كنند؛‌ « ميو ليكي » و همكاران او نمونه « KNM-KP 29281 » را نمونه ی مرجع Australopithecus anamensis معرفي مي كنند

1995

« مايكل برونت » و همكارانش نمونه ی « KT 12/H1 » را نمونه ی مرجع براي گونه Australopithecus bahrelghazali قرار مي دهند.

1996

« خوزه - ماريا برمودز دو كاسترو » و همكاران نمونه « ATD 6-5 » را نمونه ی مرجع براي Homo anrecessor در نظر مي گيرند.

1997

« برهان آسفاو » و همكاران او نمونه ی « BOU-VP-12/130 » را نمونه ی مرجع براي Australopithecus garhi معرفي مي كنند

1999

« بريجيت سنوت » و همكاران نمونه ی « BAR 100000 » را نمونه ی مرجع براي گونه Orrorin tugenensis و همچنين « مايكل برونت » و همكارانش نيز نمونه « TM 266-01 060-1 » را نمونه مرجع Sahelanthropus tchadensis قرار مي دهند.

2001

« يوهانس هِيل-سِلاسي » و همكاران نمونه ی « ALA-VP-2/10 » را نمونه ی مرجع براي گونه Ardipithecus kadabba معرفي مي كنند

2004

« پيتر براون » و همكاران نمونه « LB1 » را نمونه ی مرجع Homo floresiensis در نظر مي گيرند و نيز « سالي مك بريرتي » و « نينا جابلانسكي » نخستين فسيل هاي پانين را از « بارينگو » كنيا گزارش مي كنند.

2005