برگردان: فرهاد رضايي
|
فلاسفه ی يوناني انسان ها را در مقام بخشي از جهان طبيعي به شمار آوردند |
قرن ششم پيش از ميلاد |
|
« لوكرتيوس » اين فرض را مطرح كرد كه اجداد انسان، حيوانات پست غارزي بوده اند |
قرن اول پيش از ميلاد |
|
تفاسير انجيلي غالب مي شود |
قرن پنجم ميلادي |
|
« توماس آكويناس » عقايد يوناني را با روايت انجيلي وفق مي دهد |
قرن سيزدهم ميلادي |
|
« وساليوس » نخستين توصيف مفصل و دقيق را از آناتومي انسان هاي مدرن فراهم آورد |
1543 |
|
« فرانسيس بيكن » عناصر پايه و اساسي روش علمي را بنيان نهاد |
1620 |
|
« كارلوس لينه » نخستين تاكسونومي جامع و فراگير موجودات زنده را راه اندازي كرد و نام دو اسمي Homo sapiens را براي انسان هاي مدرن برگزيد |
1758 |
|
« جور جِز كووير » اصول ديرين شناسي علمي را پايه گذاري كرد |
1800 |
|
« ژان باتيست لامارك » نخستين تعريف علمي را براي درخت حيات ارائه داد |
1809 |
|
كشف نخستين فسيل انسان مدرن در « پاويلند » شبه جزيره ی « گوور » ، درست در غرب « سوانسي » ولز |
1822-3 |
|
كشف فسيلي در « انجيس » بلژيك كه بعد معلوم شد جمجمه ی يك كودك نئاندرتال است. |
1829 |
|
« چارلز لايل » نسخه اي علمي از منشأ زمين ارائه مي دهد |
1830 |
|
كشف فسيلي در « فوربز كواري » در « گيبرالتر » كه بعدها به عنوان جمجمه يك نئاندرتال بالغ شناسايي شد |
1848 |
|
كشف اسكلت نئاندرتال در « فلدهوفر » |
1856 |
|
« آلفرد راسل والاس » و « چارلز داروين » مستقل از هم به اين نتيجه مي رسند كه تكامل بر پايه ی انتخاب طبيعي به بهترين نحو تفسير مي شود |
1858 |
|
اسكلت « فلدهوفر » نمونه ی مرجع Homo neanderthalensis در نظر گرفته مي شود |
1864 |
|
« مندل » نتايج آزمايش هاي خود را در زمينه ی وراثت صفات مستقل منتشر مي كند |
1865 |
|
شواهد فسيلي انسان هاي مدرن در پناهگاه سنگي « كرو-مگنون » واقع در « لِس آيزيس » در « دوردوگن » فرانسه كشف مي شود |
1868 |
|
« يوجين دوبويس » نخستين هومينين اوليه از آسيا را در « كِدونگ بروبوس » جاوه كشف مي كند؛ دوبويس يك طاق جمجمه را در « ترينيل » جاوه پيدا مي كند |
1890-1 |
|
دوبويس طاق جمجمه ی « ترينيل » را نمونه ی مرجع Pithecanthropus erectus قرار مي دهد |
1894 |
|
آرواره ی پاييني هومينين در « ماور » آلمان كشف مي شود |
1907 |
|
آرواره ی « ماور » نمونه مرجع Homo heidelbergensis در نظر گرفته مي شود |
1908 |
|
جمجمه ی كودك « تانگ » ، نخستين هومينين اوليه آفريقا قلمداد مي شود |
1924 |
|
« ريموند دارت » جمجمه ی « تانگ » را نمونه مرجع Australopithecus africanus قرار مي دهد |
1925 |
|
دندان هاي هومينين در ميان فسيل هاي به دست آمده از منطقه اي كه بعداً « چوكوتين » ناميده شد، تأييد مي شود |
1926 |
|
« ديويدسون بلك » يكي از دندان هاي « چوكوتين » را نمونه مرجع براي گونه Sinanthropus pekinensis قرار مي دهد |
1927 |
|
« رابرت بروم » ، نمونه ی « TM 1517 » را نمونه ی مرجع Paranthropus robustus معرفي مي كند. |
1938 |
|
« فرانز ويدنريش » ithecanthropus erectus و Sinanthropus pekinensis را به گونه Homo erectus منتقل مي كند |
1940 |
|
نمونه « OH 5 » به كمك « لوييس ليكي » و « ماري ليكي » كشف مي شود؛ لوييس ليكي نمونه « OH 5 » را نمونه مرجع Zinjanthropus boisei در نظر مي گيرد |
1959 |
|
« لوييس ليكي » و همكاران « OH 7 » را نمونه ی مرجع Homo habilis قرار مي دهند |
1964 |
|
« كاميل آرامبورگ » و « ايوس كوپِنز » نمونه « Omo 18.18 » را نمونه ی مرجع براي Paraustralopithecus aethiopicus معرفي مي كنند |
1968 |
|
« كالين گرووز » و « وراتيسلاو مازاك » نمونه « KNM-ER 992 » را نمونه ی مرجع براي Homo ergaster قرار مي دهند |
1975 |
|
« دون يوهانسون » و همكاران او نمونه ی « LH 4 » را نمونه ی مرجع براي گونه Australopithecus afarensis در نظر مي گيرند |
1978 |
|
« والري آلسيكو » نمونه « KNM-ER 1470 » را نمونه مرجع براي گونه Pithecanthropus rusolfensis معرفي مي كنند |
1986 |
|
« كالين گرووز » گونه ی Pithecanthropus rudolfensis را تحت عنوان گونه Homo rudolfensis به جنس Homo انتقال مي دهد |
1989 |
|
« تيم وايت » و همكارانش نمونه ی « ARA-VP-6/1 » را نمونه ی مرجع براي گونه Australopithecus ramidus در نظر مي گيرند |
1994 |
|
« تيم وايت » و همكارانش گونه ی Au.ramidus را به Ardipithecus ramidus منتقل مي كنند؛ « ميو ليكي » و همكاران او نمونه « KNM-KP 29281 » را نمونه ی مرجع Australopithecus anamensis معرفي مي كنند |
1995 |
|
« مايكل برونت » و همكارانش نمونه ی « KT 12/H1 » را نمونه ی مرجع براي گونه Australopithecus bahrelghazali قرار مي دهند. |
1996 |
|
« خوزه - ماريا برمودز دو كاسترو » و همكاران نمونه « ATD 6-5 » را نمونه ی مرجع براي Homo anrecessor در نظر مي گيرند. |
1997 |
|
« برهان آسفاو » و همكاران او نمونه ی « BOU-VP-12/130 » را نمونه ی مرجع براي Australopithecus garhi معرفي مي كنند |
1999 |
|
« بريجيت سنوت » و همكاران نمونه ی « BAR 100000 » را نمونه ی مرجع براي گونه Orrorin tugenensis و همچنين « مايكل برونت » و همكارانش نيز نمونه « TM 266-01 060-1 » را نمونه مرجع Sahelanthropus tchadensis قرار مي دهند. |
2001 |
|
« يوهانس هِيل-سِلاسي » و همكاران نمونه ی « ALA-VP-2/10 » را نمونه ی مرجع براي گونه Ardipithecus kadabba معرفي مي كنند |
2004 |
|
« پيتر براون » و همكاران نمونه « LB1 » را نمونه ی مرجع Homo floresiensis در نظر مي گيرند و نيز « سالي مك بريرتي » و « نينا جابلانسكي » نخستين فسيل هاي پانين را از « بارينگو » كنيا گزارش مي كنند. |
2005 |
وود، برنارد؛ (1391)، تكامل انسان، ترجمه ي فرهاد رضايي، تهران: نشر بصيرت، چاپ اول.
/ج
