خالق نقاش خیابان 48

داستان‌های کوتاه سالینجر نویسنده‌ی آمریکایی از تازگی و ویژگی بارز و بی نظیری برخوردار است.
زبان داستان‌های سالینجر، زبان محاوره‌ای و گفتاری است و ساده و طبیعی اما چنان از درستی و صحت خیره کننده‌ای برخوردار است که در میان نویسندگان امریکایی کمتر نظیر دارد. سادگی و عامیانه بودن و خصلت گفتاری زبانش، سبک خاص او را آفریده است و همان طور که گفته‌اند سبک داستان‌های او، خواننده را به یاد شیوه‌ی نگارش "مارک تواین" در رُمان "هکلبری فین" و سبک " رینگ لاردنر" و همینگوی و نویسندگان دیگر آمریکایی می اندازد.
سالینجر زحمتی به خود نمی دهد که درباره‌ی امور شرح و بسط بدهد و صحنه‌سازی کند. شخصیت‌های داستان ناگهان به صحنه می آیند، حرف می‌زنند و همین حرف زدن وجود و چهره‌ی آنها را محسوس می کند و میزان شعور یا عاطفه و مختصات اجتماعی خاص آنها را نمایان می‌سازد. تقریباً همه چیز در داستان گفت‌و‌گوهاست. در مورد سایر عناصر و مصالح داستان به حداقل قناعت می شود، حتی در مواقعی هم که داستان به زمان ماضی نوشته شده، جریان واقعه در زمان حال است.
کارهایش: «دلتنگی‌های نقاش خیابان چهل و هشتم» که مجموعه داستان است.
«ناطور دشت» رُمان- «برای اسمه با عشق و فلاکت» مجموعه داستان «فرانی وزویی» رُمان - «بخاران، ستون‌های سقف را بالا بگیرید...»