نویسندگان: نینانورگارد، بئاتریکس بوسه، روسیو مونتورو
برگردانندگان: احمد رضایی جمکرانی، مسعود فرهمند فر
 

اصطلاحاتی هستند که زبانشناس سوئیسی، فردینان دو سوسور در توصیف خود از نشانه باب کرد. طبق نظر سوسور، نشانه‌ها مستقیماً با سوژه‌های دنیای واقعی مطابقت نمی‌کنند. در عوض به نظر می‌رسد نشانه از دو مؤلفه تشکیل می‌شود که مانند دو روی یک برگ کاغذ تفکیک‌پذیر نیستند: دالّ و مدلول. دالّ واژه‌ای گفتاری یا نوشتاری - یا در مفهومی گسترده‌تر، تصویر، صدا، ژست و ....- است در حالی که مدلول مفهومی است که دالّ بیان می‌کند. بنابرای واژه‌ی «کتاب» نشانه‌ای است که از صداهای گفتار یا حروف نوشتاری تشکیل شده است که این واژه (دالّ) و نیز مفهوم یک کتاب را (مدلول) تشکیل می‌دهد.
به این ترتیب، سوسور با بیان تفاوت ظریف دیدگاه سنتی درباره‌ی نشانه، استدلال می‌کند که ارتباط میان دالّ و مدلول قراردادی است، به این معنا که ارتباط ذاتی میان این دو وجود ندارد. در واقع، واژه‌ی کتاب، «کتابیتی» از خود ندارد. چیزی مانند «کتابیت» در مورد واژه‌ی «کتاب» نداریم. این مطلب همچنین با این حقیقت آشکار می‌شود که دالّ این مفهوم، «کتاب» در فارسی است اما در انگلیسی «book» و در زبان‌های دیگر هم به همین ترتیب متفاوت است. ارتباط میان دالّ و مدلول را بیشتر قرارداد تعیین می‌کند تا انگیختگی به وسیله‌ی یک ارتباط طبیعی میان این دو. این معنا را قراردادها تعیین می‌کنند، به این معنا که جامعه‌ی زبانی برای نامیدن مفهومی به شیوه‌ای خاص اتفاق نظر داشته‌اند.
یک استثنا برای موارد مذکور، واژه‌های نام آوا، نظیر «کوکو» است که شکل نوشتاری و گفتاری‌شان یعنی دالّ آنها، آنچه را که به آن اشاره دارند تقلید می‌کند. از آنجا که واژه‌های نام آوا نسبتاً کم هستند سوسور عقیده دارد چنین واژه‌هایی بیشتر پدیده‌ای حاشیه‌ای هستند و بنابراین به این ادعا که نشانه‌ها و زبان‌ها، قراردادی‌اند، لطمه‌ای نمی‌زنند.
منبع مقاله :
نورگوا، نینا، (1394)، فرهنگ سبک‌شناسی، برگردان: احمد رضایی جمکرانی، مسعود فرهمندفر، تهران: انتشارات مروارید، چاپ اول