شاعر: حبیب‌‏الله کیهانی

ناگاه با عروج تو چون روبرو شدیم
در انزوای تلخ غریبی فرو شدیم
دنبال تو تمام زمان را ورق زدیم
با دست‌های خالی خود روبرو شدیم
هرچند با نبود تو عادت نکرده‌‏ایم
اما اسیر کشمکش آرزو شدیم
ماندیم در هوای تو هرچند بی‏‌گناه
آماج تیر مردم بی‏‌آبرو شدیم
گفتی‏ که‏ جنگ، محفل ‏مردان‏ عاشق ‏است
رفتیم و زیر سایه تو جنگجو شدیم
در جبهه با ملائکه بودیم همنشین
از جبهه آمدیم و چنین بی‌وضو شدیم
ما که تمام عمر حماسه سروده‌‏ایم
دیدی چگونه شاعرِ مرثیه‌‏گو شدیم؟