شاعر: شکراله شیروانی «خندان«

یک چراغان داغ دل در سینه پنهان کرده‌‏ام
شور صد صحرا جنون گرد نمکدان
کرده‌‏ام کرده‌‏ام رنگین‌‏تر از گُل کارگاه سینه را
تا که تصویر تو را در دیده پنهان کرده‌‏ام
آن بهار آواره مُرغم، کز گلستان امید
همسفر گم کرده مأوا در بیابان کرده‏‌ام
آن‌قدر در ماتمت چون مرغ حق نالیده‌‏ام
تا ز غیرت گیسوی سنبل پریشان کرده‌‏ام
هر چه از غم دیده بودم پیش از این در سوگ تو
جمله را چون آینه بر طاق نسیان کرده‌‏ام
در فراقت ای گلاب ناب گلزار صفا
دامن از خون جگر رنگ گلستان کرده‌‏ام
ای نفس امداد جان‌ها چون نسیم پاک صبح
در فراقت خون دل را نذر مژگان کرده‌‏ام
ای امام ای اسوه عرفان و شرع مصطفی
در پی اجرای امرت دل به فرمان کرده‏‌ام
گرچه دستم همچو «خندان» کوته از دامان تست
مورم اما رو به درگاه سلیمان کرده‌‏ام