ابوالحسن مهذب الدين احمدبن منير (473-548ق) شاعر بزرگ عرب و از مفاخر ادباي شيعه. شعرش دقت تعبير و سلامت و جزالت الفاظ را با انسجام و لطافت معاني درهم آميخته است. در زادگاه خود طرابلس قرآن را از بر کرد و ادب و لغت عربي را فرا گرفت. سپس به دمشق منتقل شد و قصايد غرا در منقبت اميرالمؤمنين (عليه السلام) و ائمه‌ي اثني عشر (عليه السلام) و هجو و طعن دشمنان ايشان سرود که خشم شاميان متعصب را برانگيخت. امير دمشق بوري بن طغتکين ابن منير را مدتي به زندان انداخت و مي‌خواست زبانش را ببرد، ليکن به وساطت يوسف حاجب او را آزاد و از دمش تبعيد نمود. ابن منير چندي در بلاد شام و در بغداد بسر برد و پس از مرگ بوري به دمشق برگشت. اما اسماعيل پسر بوري هم مانند پدر سنيي متعصب بود و درصدد برآمد او را به دار آويزد که ناچار خود را از دمشق بيرون افکند و چندي در شهرهاي حماة و شيزر در شمال شام ماند. ابن منير از ديرباز مداح سلطان نورالدين محمود بن زنگي ملقب به ملک عادل پادشاه مصر و سوريه و موصل و يمن بود. از اينرو وقتي وي براي محاصره دمشق به شام آمد به او پيوست و بعد از برقراري صلح با او وارد دمشق گرديد بعد هم با سپاه آن پادشاه رهسپار حلب شد. اما اجلش در حلب برسيد و در هفتاد و پنج سالگي در آن شهر درگذشت. اشعار مناقب ابن منير در شام و عراق و مصر و ساير بلاد عربي رايج و موجب تقويت شيعيان بود. پدرش نيز سابقاً در بازار دمشق اشعار ابن عودي را در مدح حضرت علي (عليه السلام) و ساير امامان (عليه السلام) به آوازخوش مي‌خواند و شيعيان را خشنود مي‌ساخت. شعر ابن منير از بس روان و دلچسب و در بحور سبک سروده مي‌شد بزودي بر سر زبانها مي‌افتاد. داستان روابط دوستانه‌ي شاعر با شريف مرتضي نقيب الاشراف و قصيده‌ي رائيه‌ي نود و يک بيتي که خطاب به او سروده و از روي مطايبه تهديد کرده است که اگر بنده‌ي زيبارويش «تتر» را که پيش خود نگاه داشته رها نکند از تشيع دست برخواهد داشت در تاريخ ادب عرب مشهور و محتوي معتقدات شيعيان در آن عصر بوده است. مطلع اين قصيده چنين است:

عذبت طرفي بالسهر
و أذبت قلبي بالفکر

چشمم را با بي خوابي عذاب کردي و دلم را از انديشه‌هاي نگران کننده آب کردي. علامه اميني چهل بيت از اين قصيده را با نمونه‌هاي ديگري از اشعار ابن منير در جلد چهارم الغدير نقل کرده است. ديوان ابن منير مکرراً به چاپ رسيده است.
کتابنامه:
وفيات الاعيان، 49/1؛ الروضنين في اخبار الدولتين نوشته‌ي ابوشامه؛ ثمرات الاوراق، تقي الدين حموي، در حاشيه‌ي المسنطرف، 38/2؛ الغدير، 326/4؛ الاعلام، 245/1.
منبع مقاله :
گروه نويسندگان، (1391) دائرةالمعارف تشيع، تهران: حکمت، چاپ اول