فلسطین


مختصري پيرامون ويژگي‌هاي کشور فلسطين. اين کشور رقيب ماست براي کسب رتبه‌ي اول منطقه در سال 1404.در سال 1916ميلادي، دولت‌هاي‎ ‎بريتانيا‎ ‎و‎ ‎فرانسه‎ ‎در مذاکراتي پنهاني – با نظر مثبت‏‎ ‎روسيه‎ – ‎طرحي براي تقسيم ‏قلمرو حکومتي‎ ‎امپراتوري‎ ‎عثماني‎ ‎به مناطق ”تحت نفوذ” آماده کردند که بعدها به نام دو نماينده بريتانيايي‎ ‎و ‏فرانسوي به‎ ‎تفاهم‎ ‎نامه سايکس-پيکوت‎ ‎مشهور شد. اگرچه اين طرح هيچگاه به اجرا در‎ ‎نيامد، ‏اما مقدمه‌اي شد براي تقسيم نهايي سرزمين‌هاي مسلمان نشين عثماني ميان‎ ‎فرانسه و بريتانيا که سرانجام پس از ‏شکست اين امپراتوري در پايان جنگ جهاني اول به‎ ‎سال 1918 ميلادي رخ داد‏‎.‎
فِلِسطين‎ ‎ناحيه‌اي است در‎ ‎خاورميانه‎ ‎که ميان‎ ‎رود‎ ‎اردن‎ ‎و‎ ‎درياي‎ ‎مديترانه‎ ‎قرار گرفته است‎. ‎سازمان‎ ‎آزاديبخش فلسطين (‎ساف) در سال 1988 استقلال مناطق خودگردان فلسطين را اعلام کرد‏‎ ‎و هم‌اکنون 96 ‏کشور عضو‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎آن را به رسميت مي‌شناسند. علي رغم مخالفت‌هاي آمريکا و اسراييل، سازمان ملل‎ ‎اين کشور را به عنوان عضو سازمان پذيرفت ولي عضويت کامل به بعد از ديگر ناظرين‎ ‎موکول شد. اشغال ‏کرانه‌هاي باختري، با گذشت قريب به چهل سال از جنگ و به رغم نظر‎ ‎جامعه بين الملل همچنان ادامه دارد.
با پايان يافتن‎ ‎جنگ‎ ‎جهاني اول‎ ‎در سال 1918 ميلادي،‏‎ ‎جامعه‎ ‎ملل‎ که نهاد متقدم بر‎ ‎سازمان‎ ‎ملل متحد‎ ‎به شمار مي‌رود، امپراتوري شکست خورده عثماني را به مناطق تحت‎ ‎کنترل بريتانيا و ‏فرانسه تقسيم کرد. در اين ميان اداره سرزمين فلسطين (شامل‎ ‎نوار‎ ‎غزه، کرانه باختري‎ ‎رود‎ ‎اردن‎ ‎و کشورهاي‎ ‎اردن‎ ‎و‎ ‎اسراييل‎ ‎امروزي) به دولت بريتانيا درآمد. اين وضعيت از سال 1920 تا 1948 ميلادي، يعني سالي‏‎ ‎که ‏کشور‎ ‎اسراييل‎ ‎رسما اعلام موجوديت کرد، کم و بيش ادامه داشت‎.‎
دهه‌هاي 1920 و 1930 ميلادي شاهد درگيري‌هاي خشونت بار ميان‎ ‎عرب‌هاي فلسطيني و‎ ‎مهاجران‎ ‎يهودي‎ ‎بود. ‏با‎ ‎آغاز‎ ‎جنگ‎ ‎جهاني دوم‎ ‎در سال 1939 ميلادي و در پي‏‎ ‎هولوکاست،‎ ‎سرنوشت يهوديان براي افکار جهاني ‏اهميت ويژه‌اي يافت. پس از جنگ، در سال 1947‏‎ ‎ميلادي، پيشنهادي در مجمع عمومي سازمان ملل ارايه شد که ‏سرزمين فلسطين را به دو بخش‎ ‎تحت کنترل يهوديان و تحت کنترل کشورهاي عربي تقسيم مي‌کرد. شهر‎ ‎بيت‎ ‎المقدس‎ ‎نيز به منطفه‌اي بين المللي تبديل مي‌شد. چيزي نگذشت که با مخالفت قاطع‎ ‎اعراب، اين راه حل به ‏فراموشي سپرده شد‎.‎
با پايان گرفتن جنگ جهاني دوم و خروج نيروهاي بريتانيا از سرزمين فلسطين،‎ ‎درگيري ميان ساکنان عرب و ‏يهودي آن دوباره بالا گرفت. سال 1948 ميلادي يهوديان رسما‏‎ ‎تاسيس کشور اسراييل را اعلام کردند. در کوتاه ‏زماني نيروهاي نظامي کشورهاي عرب‎ ‎همجوار به سرزمين فلسطين سرازير شدند تا اولين جنگ تمام عيار ميان ‏اعراب و اسراييل‎ ‎شکل بگيرد. پس از هشت ماه با مداخله سازمان ملل و مشخص کردن يک مرز صلح، آتش بس‎ ‎برقرار شد. در نتيجه اين تحولات و مرزبندي‌ها، کرانه باختري رود اردن و نوار غزه به‎ ‎عنوان مناطق مستقل ‏جغرافيايي تعيين شدند‎.‎
در فاصله سال‌هاي 1948 تا 1967 ميلادي، کرانه باختري تحت کنترل کشور اردن‏‎ ‎بود و نوار غزه را ارتش ‏مصر اداره مي‌کرد. سال 1956‏‎ ‎جمال‎ ‎عبدالناصر‎ ‎رييس جمهور وقت‎ ‎مصر،‎ ‎کانال‎ ‎سوئز‎ ‎را ملي اعلام کرد. اين ‏اقدام با واکنش نظامي اسراييل، بريتانيا و فرانسه‎ ‎مواجه شد و صحراي سينا به اشغال نيروهاي اسراييل در آمد. ‏اين نيروها مدتي بعد عقب‎ ‎نشستند تا نيروهاي سازمان ملل در مرز مصر و اسراييل مستقر شوند. سال 1967، ‏تنش ميان‎ ‎دو کشور بالا گرفت؛ عبدالناصر خواستار خروج نيروهاي سازمان ملل شد؛ و گذرگاه آبي‎ ‎دهانه‎ ‎شرم‎ ‎الشيخ‎ ‎را بر کشتي‌هاي اسراييلي بست. جنگ قطعي مي‌نمود‎.‎
ژوئن سال 1967، اسراييل که تهديد را جدي تر از هميشه مي‌ديد، حمله‌اي‎ ‎پيشگيرانه عليه مصر، و متحدانش‎ ‎سوريه‎ ‎و‎ ‎اردن، ترتيب‎ ‎داد. حمله غافل‌گيرانه اسراييلي‌ها موجب شد بخش بزرگي از نيروي هوايي مصر که نقطه‎ ‎قوت نيروي نظامي اين کشور به شمار مي‌رفت، پيش از برخاستن از زمين نابود شود. در‎ ‎ادامه اين نبرد بسيار ‏کوتاه، که به‎ «‎جنگ‎ ‎شش روزه‎» ‎مشهور شد، ارتش اسراييل کرانه باختري‎ ‎رود‎ ‎اردن،‎ ‎نوار‎ ‎غزه،‎ ‎بلنديهاي‎ ‎جولان‎ ‎در سوريه و‎ ‎صحراي‎ ‎سينا‎ ‎را اشغال کرد. در کمتر از يک هفته، مساحت زمين‌هاي تحت کنترل اسراييل چند‎ ‎برابر ‏و نقشه سياسي‎ ‎خاورميانه‎ ‎دگرگون شده بود‎.‎
از آن زمان به بعد، مبناي همه مذاکرات فلسطينيان و اسراييلي‌ها را اصل‎ «‎صلح‎ ‎در برابر زمين‎» ‎تشکيل داده ‏است؛ اصلي که پس از جنگ شش روزه در سال 1967 بر اساس‏‎ ‎آن قرار شد اسراييل سرزمين‌هاي اشغالي را در ‏ازاي به رسميت شناخته شدن کشورش توسط‎ ‎همسايه‌هاي عرب بازپس دهد. از ميان سرزمين‌هاي اشغال شده در ‏سال 1967، صحراي سينا‎ ‎در قرارداد صلح 1979 به مصر بازگردانده شد؛ در سال 2005 نيروهاي اسراييل و‏‎ ‎شهرک‎ ‎نشين‌هاي يهودي‎ ‎از نوار غزه خارج شدند. اشغال سرزمين‌هاي ديگر، با گذشت قريب به‎ ‎چهل سال از ‏جنگ و به رغم نظر جامعه بين الملل همچنان ادامه دارد.
منبع:چشم انداز