می‌دانید مصری‌ها چرا مردگان خود را مومیایی می‌کردند؟

مومیایی کردن؛ نگاه داشتن مرده در دنیا و یا آماده کردن برای جهان پس از مرگ
 

چکیده
مومیایی کردن یکی از کارهایی است که در بین اقوام مختلف به خصوص در میان مصریان رواج داشته است. قدیمی ترین مومیایی متعلق به 6000 سال قبل است. مومیایی کردن مصریان ریشه در اعتقاد زندگی پس از مرگ دارد. در مناطق مختلف دنیا برای مومیایی کردن روش های مختلفی وجود داشت. اکنون نیز در برخی از مناطق جهان و در میان برخی قبایل مومیایی کردن مرسوم است.

تعداد کلمات 809/ تخمین زمان مطالعه 4 دقیقه

هنگامی که فردی می‌میرد، بدن او کم‌کم فاسد شده و از بین می‌رود. دیگر اثری از پوست و گوشت او نمانده و زمانی فرا می‌رسد که فقط یک اسکلت تنها از او باقی می‌ماند. مومیایی، بدن مرده یک فرد یا یک حیوان است که با پارچه یا مواد دیگر که دور جسد پیچیده می‌شود، از آن بدن محافظت می‌کنند. مومیایی‌ها در سراسر جهان یافت می‌شوند اما بیشتر آنها در مصر هستند. با این حال، فرهنگ‌های دیگر در آمریکای جنوبی و آسیا نیز مردگان خود را به صورت مومیایی در می‌آوردند.
قدیمی‌ترین مومیایی یافت شده به 6000 سال قبل از مسیح می‌رسد. موزه بریتانیا در لندن در حال حاضر قدیمی‌ترین مومیایی مصری را که از 3400 پیش از میلاد مسیح است، نمایش می‌دهد. هاوارد کارتر، باستان شناس انگلیسی، بقایای توتانکامون(Tutankhamun) را در سال 1922 کشف کرد که احتمالا مشهورترین مومیایی جهان است.
امروز دانشمندان مومیایی‌ها را با تجهیزات ویژه و دستگاه‌های اشعه ایکس مطالعه می‌کنند. آنها بیشتر در حال کشف حقایقی راجع به بدن افراد باستانی و نحوه زندگی آنها هستند. آنها همچنین می‌توانند سرنخ‌هایی راجع به آنچه که می‌خوردند و یا اینکه چه نوع بیماری‌هایی داشتند، به دست بیاورند.
 

مومیایی‌شدگی(Mummification) گاهی نیز به دلیل آب و هوای به‌شدت سرد و یخبندان زیاد رخ می‌‌دهد. برخی از مومیایی‌ها در مناطق سرد جهان، از جمله کوه‌های آلپ و هیمالیا، یافت شده‌اند. آب نمک نیز به حفظ جسد کمک می کند. مومیایی ها در بیابان‌ها و در بوته‌های ذغال سنگ هم یافت می‌شوند.
 معروف‌ترین مومیایی طبیعی، اوتسی[1]  است که در سال 1991 در یخچال های مرزی اتریش و ایتالیا یافت شد.
 

جامعه مصریان، قرن‌ها مردگان خود را مومیایی می‌کردند. آنها معتقد بودند که باید بدن را برای زندگی بعد از مرگ حفظ کنند. روح مردگان با بدن خود در زندگی پس از مرگ دوباره متحد خواهد شد. در ابتدا، مردم مرده‌هایشان را در شن و ماسه داغ دفن می‌کردند، کمی بعد، آنها مقبره های خاصی را ساختند. این کار به خاطر این بوده که مصریان ‌می‌خواستند بستگان خود پس از مرگ راحت باشند و در آسایش زندگی کنند.
بعدها بدن مردگان خودشان را به وسیله پارچه‌ای بسته‌بندی و باندپیچی می‌کردند تا باکتری‌ها و مواد مضر دیگر را از بین ببرد. مومیایی‌کنندگان، در واقع آب و رطوبت بدن مرده را می‌کشیدند تا خشک شده و همه مایعات را در بدن مومیایی از بین می‌بردند. ماده ای به نام ناترون[2] برای پوشش همه بدن مورد استفاده قرار می‌گرفت. این ماده رطوبت را از پوست و گوشت خارج می‌کرد. اندام‌های داخلی از جمله مغز را بیرون می‌کشیدند و قلب معمولا در بدن باقی می‌ماند. مومیایی‌ها اغلب‌ یک ماسک بر صورت خود داشتند.
سپس مومیایی ها را داخل تابوتی که از چوب یا سنگ ساخته شده بود، می‌گذاشتند. بستگان مومیایی‌ها آنها را تزئین کرده و در زمین دفن می‌کردند. اندام‌های خارج شده را در داخل شیشه‌هایی گذاشته و در کنار مومیایی قرار می‌دادند. گاهی اوقات حیوانات نیز مومیایی شده و کنار صاحبانشان قرار می‌گرفتند.
مردم فقیر هیچ پولی برای چنین روش‌های پیچیده‌ای نداشتند. از سوی دیگر، مومیایی کردن فرعون‌ها و نجیب‌زاده‌ها کار خاص و دشواری بود. در مصر باستان 70 روز طول می‌کشید تا یک پروسه کامل مومیایی‌سازی به پایان برسد.
در امپراطوری اینکا[3]، مرده‌ها را با استفاده از نمک، مومیایی می‌کردند. در مناطق دیگر، آب و هوای خشک به حفظ مومیایی کمک بسیاری می‌کرد.
در برخی از جوامع امروزی، هنوز مومیایی کردن وجود دارد. مائو زدونگ و لنین رهبران معروف کمونیست بودند که مومیایی شده‌اند.
 

برگرفته از سایت: www.english-online.at
منبع: راسخون