مشکل عمده در طراحی راهبردهای مناسب آموزش علوم، مشخص نبودن ویژگی ساختارهای مفهومی دانش آموزان و همین طور چگونگی تغییر و بازسازی آنها‌‌ در جهت رسیدن به مفاهیم علمی است.

هدف اصلی در تعلیم و تربیت مبتنی بر سازه گرایی پرورش افرادی است که به توانایی خود در خلق دانش باور داشته باشند و برای دانش، موجودیتی عینی و خارج از خود لحاظ نکنند.

رویکرد اکتشافی در آموزش علوم متأثر از تلقى استقراگرایانه نسبت به علم است. این رویکرد، واکنشی نسبت به رویکرد انتقالی است که در آن بر انتقال علم از معلم به شاگرد تأکید می شود و جایی برای تجربه یا شرکت یادگیرنده...

از نظر سازه گرایی، معرفت بازنمایی جهان عینی مستقل از داننده نیست بلکه ناظر به ساختارهای مفهومی است که فاعل شناسا آنها‌‌ را کارآمد می داند.

دانشمندان مختلف مسلمان در عین حال که از روش تجربی و آزمایشگاهی به صورت گسترده استفاده کردند، گاه به صورت صریح به صورتبندی روش استقرایی و تجربی نیز پرداختند.

رویکرد ابطال گرایی، علم را به مثابه مجموعه‌ای از فرضیات می پندارد که به منظور توصیف و یا تبیین پدیده‌ ها به طور موقت پیشنهاد شده‌اند‌.

در نگاهی تاریخی به تحول دیدگا‌ه‌های فلسفی معاصر درباره علم ملاحظه می شود که فلسفه علم از نوعی عینیت گرایی به سوی گونه‌ای از ذهنیت گرایی حرکت کرده است.

فراهم آوردن شرایط خودارزیابی برای دانش آموز بسیار مهم است و در این زمینه نقش معلم و مدیریت مدرسه قابل توجه است.

در این مقاله، از منظری اخلاقی و ارزشی به رابطه معلم با شاگردان در جریان آموزش می پردازیم.

آموختن دانش تاریخی با حفظ آزادی دانش آموزان، فرایند یادگیری را استحکام و اعتبار بیشتر به دانش آموزان می بخشد.