در دهه‌های اخیر، اهمیت و محوریت استعاره در چیستی و چگونگی دانش ما، به طور گسترده‌ای مورد تصدیق قرار گرفته است. با این حال، نکته‌ای که کمتر مورد توجه قرار گرفته، آن است که

اجتماع فیلسوفان را به سختی می‌توان جایی دانست که قهرمانان میشل فوکو در آن یافت می‌شوند. با این حال، به خوبی می‌دانیم که برای یافتن خطرناک‌ترین دشمنان او، باید به مورخان رجوع نماییم. هدف

اکنون به اندازه‌ی کافی تجربه اندوخته‌ایم تا از توانایی‌ها و محدودیت‌های پژوهش‌های زمره‌شناسانه آگاهی یابیم. برخی اشتباهات و کاستی‌ها، پیامد ناگزیر پیشقدم شدن در مسیری تازه است، و با درس گرفتن

در چهل سال گذشته، زیست‌نگاری جمعی (به اصطلاح مورخان مدرن)، سیره‌سنجی جمعی (به اصطلاح دانشمندان علوم اجتماعی)، یا زمره‌شناسی (به اصطلاح مورخان باستان پژوه)، به یکی از

اهمیت فزاینده‌ی تاریخ روانی، نه تنها به دلیل میزان رو به فزونی آثار انتشار یافته در این حوزه، بلکه از طریق حجم مجادلاتی که برانگیخته است، شایان توجه به نظر می‌رسد.

تاریخ کمّی امروزه هم در اروپا و هم در ایالات متحده، سکه‌ی رایج بازار علم است. از دهه‌ی 1930 تاکنون به طور فزاینده‌ای از منابع کمّی و محاسبه و روش‌های کمّی سازی در پژوهش‌های تاریخی

یکی از نشانه‌های فکری زمان ما، بحران ژرفی است که آگاهی تاریخی نسل ما گرفتار آن شده است. در زمانه‌ی دو جنگ جهانی، پیدایش اشکال جدید حکومت‌های تمامیت‌خواه و تحول انقلابی در همه‌ی

روان‌شناسی دین- به ویژه به مثابه‌ی یک رشته‌ی دانشگاهی- از نگاه بسیاری هنوز چیزی عجیب و غریب به نظر می‌رسد و یا آن را غیرممکن می‌دانند. عموماً به دلیل پیش‌فرض‌های

تقریباً یک سده پیش، فردریش نیچه، آن فرزند خلف مکتب فقه‌اللغة آلمانی که سرمست تاریخ بود، علیه تورم لجام گسیخته‌ی تاریخ در زندگی عصر خویش داد سخن داد. من با بهره‌گیری از عنوان مطلب او

مطالعه‌ی جامعه‌شناختی تاریخ، به تازگی در جامعه‌شناسی آمریکایی جایی برای خود باز کرده است. اگرچه پژوهش تاریخی، در سنت جامعه‌شناسی اروپای سده‌ی نوزدهم جایگاه مهمی داشت،