علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را
 


 

شاعر : شهريار
 


 

که به ماسوا فکندي همه سايه‌ي هما را   علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را
به علي شناختم به خدا قسم خدا را   دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين
چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را   به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را   مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ
که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را   برو اي گداي مسکين در خانه‌ي علي زن
چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا   بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من
که علم کند به عالم شهداي کربلا را   بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب
چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را   چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان
متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را   نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
که ز کوي او غباري به من آر توتيا را   بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت
چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را   به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را   چو تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان
که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را   چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم
به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را»   «همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا   ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب