در خيابان باغ، فصل بهار

شاعر : ملک الشعرا بهار

مي‌چميد آن گراز پست‌شعار در خيابان باغ، فصل بهار
بر سر شاخ گل مديح‌طراز بلبلي چند از قفاي گراز
مي‌سرودند شعرهاي لطيف گه به بحر طويل و گاه خفيف
اين چکامه سرودي، آن چامه در قفاي گراز خودکامه
وآن دگر لحن خسرواني داشت آن يکي نغمه‌ي مغاني داشت
مترنم به شيوه‌ي عشاق مرغکان گه به شاخه، گاه به ساق
گه به زير ستاک جستندي گه ز گلبن به خاک جستندي
شده سرخوش به نغمه‌ي قوال خوک نادان به عادت جهال
گوش واکردي و بخواباندي دم به تحسينشان بجنباندي
خبرگيهاي خود نشان دادي نيز گاهي سري تکان دادي
بي‌نياز از قبول و رد گراز مرغکان ليک فارغ از آن راز
که فقيران، گرسنگان بودند زآن به دنبال او روان بودند
تا خورد بيخ لاله و نسرين او دريدي به گاز خويش زمين
کرمهايي لطيف، زرد و سفيد و آمدي ز آن شيارهاش پديد
همه بر خوک چاشت مي‌کردند بلبلان رزق خويش مي‌خوردند
نه به حق، بل به نيش و ناخن تيز جاهلاني که گشته‌اند عزيز
تا که تدبير آب و دانه کنند پيششان مرغکان ترانه کنند
مرزها را نموده زير و زبر خوک نادان به لاله‌زار اندر
خرده‌هايي از آن فرو ريزد لقمه‌هايي کلان برانگيزد
وز پي کودکان هزينه کنند مرغکان خرده‌هاش چينه کنند
نغمه‌هاشان مديح محتشمان نغمه‌خوانان به بوي چينه چمان
وز کرامات خويش مي‌گيرند حمقا آن به ريش مي‌گيرند
غير افسوس و ريشخندي نيست ليک غافل که جز چرندي نيست