ورود به دانشگاه­ها و مؤسسات آموزش عالی بدون برگزاری آزمون سراسری انجام می­شود!
 
چکیده:
دانش آموزانی که از کشورهای دیگر به ایالات متحده وارد می شود ممکن است در خصوص نحوه تحصیل همکلاسی‌های آمریکایی خود دچار تعجب شوند. به علت تنوع منطقه‌ای تحصیلات در این کشور، نظام آموزش و پرورش، گیج کننده به نظر می‌رسد. افزون بر آن، ساختار و رویه تحصیل در دانشگاه‌ها نیز تا حدی با دیگر کشورها همچون نمونه بریتانیایی آن متفاوت است. چه فرایندی وجود دارد که دانش‌آموزان را مجبور به شرکت در آزمون‌های سراسری خسته کننده نمی‌کند؟ این نوشتار نگاه مختصری بر نظام تعلیم و ترتبیت در مدارس و دانشگاه‌های ایالات متحده را ارایه می‌نماید.

تعداد کلمات : 1538 / تخمین زمان مطالعه : 7 دقیقه
 
 
نویسنده: دکتر سوزان ای. هیوم، دانشیار گروه آموزشی جغرافیا در دانشگاه ایلینوی جنوبی ادواردزویل.
مترجم: حسین باقری

تحصیلات
در بدو امر نباید از این نکته غفلت نمود که در آمریکا نظام حکومتی فدرالی حاکم بوده و در طول تاریخ این کشور، حکومت محلی پرارزش شمرده شده است. از این سو نظام تعلیم و تربیت یا برنامه تحصیلی یکسانی در سراسر کشور یافت نمی­شود. حکومت فدرالی، مدارس دولتی تأسیس نمی­کند. هر یک از پنجاه ایالت آمریکا اداره آموزش و پرورش مختص به خود را دارد که دستورالعمل­های مرتبط با مدارس را تدوین می­کنند. مدارس دولتی نیز بودجه خود را از ایالت مخصوص به خود و همچنین مالیات­ بر املاک محلی دریافت می­کنند. مؤسسات آموزشی و دانشگاه­های دولتی، بودجه مورد نیاز را از ایالتی که در آن قرار گرفته­اند تأمین می­کنند. هیئت مقننه هر ایالت، تعیین کننده میزان اعتبار مالیاتی اختصاص یافته به مؤسسات آموزشی و دانشگاه­های دولتی می­باشد. دانش­آموزان پایه­های 1 تا 12 از پرداخت شهریه معاف هستند. دانشجویان مؤسسات آموزشی و دانشگاه­ها ملزم به پرداخت شهریه هستند. البته ممکن است کمک هزینه تحصیلی یا وام دانشجویی دریافت کنند.
ناحیه آموزشی محلی هر ایالت، بیشترین کنترل را بر مدارس دولتی در آمریکا دارد. هر ناحیه آموزشی، به وسیله یک هیئت مدیره آموزشی مدیریت می­شود. این هیئت مدیره، کمیته­ای کوچک متشکل از افرادی است که جامعه محلی یا حکومت محلی آنها را انتخاب می­کنند. این هیئت مدیره آموزشی، خط مشی­های کلی برای ناحیه آموزشی را ترسیم کرده و دست­یابی به خط مشی­های ایالتی را تضمین می­کند.
اساساً نواحی آموزشی به سه قسمت مدارس ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان تقسیم می­شوند. مدارس ابتدایی متشکل از دانش­آموزان پیش­دبستانی و پایه­های 1 تا 5 هستند. بیشتر کودکان از سن 5 سالگی وارد پیش دبستانی می­شوند. در سن 6 سالگی پایه اول را شروع می­کنند. پایه­های 6 تا 8 در مدارس راهنمایی تدریس می­شود و دبیرستان­ها شامل­ پایه­های 9 تا 12 می­باشند.ناحیه آموزشی محلی هر ایالت، بیشترین کنترل را بر مدارس دولتی در آمریکا دارد. هر ناحیه آموزشی، به وسیله یک هیئت مدیره آموزشی مدیریت می­شود. این هیئت مدیره، کمیته­ای کوچک متشکل از افرادی است که جامعه محلی یا حکومت محلی آنها را انتخاب می­کنند. این هیئت مدیره آموزشی، خط مشی­های کلی برای ناحیه آموزشی را ترسیم کرده و دست­یابی به خط مشی­های ایالتی را تضمین می­کند.
دانش­آموزان دبیرستانی ملزم هستند تا دوره­های متنوعی را در خصوص زبان انگلیسی، ریاضیات، علوم و تعلیمات اجتماعی سپری کنند. همچنین ممکن است دوره­های زبان خارجی یا تربیت بدنی را بگذرانند. دروس موسیقی، هنر و تئاتر از سایر دوره­های احتمالی است. بسیاری از دبیرستان­ها، دوره­های کارآموزی اشتغال برگزار می­کنند. طول هر دوره، یک یا دو ترم می­باشد. به طور کلی، سال تحصیلی از اواسط آگوست (اواخر مرداد ماه) شروع و در اوایل ژوئن (میانه خرداد ماه) به پایان می­رسد.
در ایالات متحده تحصیل کردن برای دانش­آموزان اجباری است. بسته به قانون هر ایالت این امر تا سن 16 لغایت 18 سالگی ادامه می­یابد. بنا به آمار سال 2010، 87.1% از افراد بالای 25 سال، فارغ التحصیل دوره دبیرستان بوده­اند. بیشتر دانش آموزان دبیرستانی در سن 17 یا 18 سالگی فارغ التحصیل می­شوند. دانش­آموز پس از قبولی در تمامی دوره­های آموزشی، فارغ التحصیل خواهد شد. در پایان هر ترم به دانش­آموز نمره تک تک دوره­ها ارایه خواهد شد. نمره­ها به صورت A (عالی)، B (بالاتر از متوسط)، C (متوسط)، D (پایین­تر از متوسط) و F (مردود) می­باشند. دانش­آموزی که در دوره­ای مردود شود، ملزم به شرکت مجدد در آن دوره خواهد بود.

بیشتر بخوانید : چالشهای اشتغال فارغ التحصیلان دانشگاهها


اداره آمار کارآفرینی گزارش داد که 66.2 % از فارغ التحصیلان دبیرستانی در سال 2012، در مؤسسات آموزشی در ماه اکتبر نام­نویسی کرده­اند. دانش­آموزان می­توانند قبل از ورود به دوره چهار ساله دانشگاه، در دوره­ای دو ساله در مؤسسه آموزشی اجتماعی (که نام دیگر آن مؤسسه آموزشی دوره اول است) شرکت نمایند. در مؤسسه آموزشی اجتماعی، پذیرش آسان­تر، شهریه کمتر و شرکت کنندگان در کلاس اغلب کمتر از دانشگاه است. دانشجویان مؤسسه آموزشی اجتماعی، مدرک فوق دیپلم دریافت کرده و به دوره واحدی دو ساله در دانشگاه وارد می­شوند.
پذیرش در دانشگاه
اگرچه فرایند پذیرش در دانشگاه­های آمریکا متفاوت است، بیشتر آنان بر اساس موازین زیر پذیرش می­نمایند: نوع دوره سپری شده در دبیرستان، میانگین نمره پایه (GPA)، شرکت در فعالیت­های فوق برنامه، نمرات آزمون­های SAT و ACT، نوشتار ارایه شده و احتمالا مصاحبه.
  • اداره پذیرش دانشگاه، بررسی دقیق دوره­های سپری شده به وسیله دانش­آموز در دبیرستان را بر عهده دارد. همچنین این اداره این امر را که آیا این دوره­ها او را برای دوره­های آموزشی مشکل­تر آماده ساخته است یا خیر بررسی می­کند. میانگین نمره پایه دانش­آموز در دبیرستان نیز مورد بررسی قرار می­گیرد. GPA رقمی کمی است که نمرات ثبت شده دانش­آموز را نشان می­دهد. هر نمره با امتیازهایی مشخص می­شود: A مساوی است با 4 امتیاز، B مساوی است با 3 امتیاز، C مساوی است با 2 امتیاز، D مساوی است با 1 امتیاز و F بدون امتیاز است. نمره GPA با احتساب جمع بستن امتیازات به دست آمده در هر دوره و سپس تقسیم کردن مجموع بر تعداد دوره­ها تعیین می­شود. به عنوان مثال،GPA  با عدد 3 به معنی به دست آوردن میانگین B در تمامی دوره­ها است.
  • مسئولین پذیرش دانشگاه تمایل دارند فرم تقاضای دانش­آموزانی از مقطع دبیرستان را پیش روی خود ببینند که در فعالیت­های فوق برنامه شرکت کرده اند؛ مانند انجمن­های آموزشگاهی، تیم­های ورزشی، مدیریت دانش­آموزی و انجمن­های نیکوکاری. شرکت داوطلبانه در این نوع فعالیت­ها نشانگر این است که دانش­آموزان، آموزه­های پرارزش زندگی همانند کار گروهی، رهبری یا مسئولیت­های اجتماعی را فراگرفته­اند.
  • اکثر دانش­آموزان در ایالات متحده در آخرین سال تحصیل در دبیرستان، در آزمون استدلال متنی SAT (که پیش از این به عنوان آزمون استعداد تحصیلی شناخته می­شد) یا آزمون ACT (که پیش از این به عنوان آزمون مؤسسات آموزشی آمریکا شناخته می­شد) شرکت می­کنند. هر دانشگاه در پذیرش دانشجو نمره حداقلی برای یکی از این دو آزمون در نظر می­گیرد. اینها آزمون­های استاندارد کمی می­باشند. در SAT، مهارت­های خواندن نقادانه، ریاضیات و نوشتار و در ACT، انگلیسی، ریاضیات، خواندن، علوم استدلالی و یک نوشتار اختیاری، مواد آزمون هستند.
  • دانشگاه­ها غالبا در فرایند پذیرش، ارایه انشاء را ضروری می­دانند. اداره پذیرش هر دانشگاه، اندازه و موضوع انشاء را مشخص می­کند. ممکن است که به متقاضی اعلام شود که علاوه بر آن می­بایست در مصاحبه­ای شخصی با یکی از نمایندگان اداره پذیرش شرکت کند.
در دانشگاه
دانشجویانی که در حال تحصیل برای دریافت مدرک کارشناسی هستند را «undergraduates» و دانشجویانی که در حال تحصیل برای دریافت مدارک کارشناسی ارشد یا دکتری هستند را «graduate students» می­نامند. دانشجویان دوره کارشناسی در آمریکا می­گویند که به «دانشکده» یا به «مؤسسه آموزشی» می­روند. این بدین معناست که آنها در دانشگاه حضور می­یابند. پرسش متداولی که یک دانشجو از دیگری می­پرسد این است که «رشته شما چیست؟». این بدان معناست که «رشته تحصیلی شما چیست؟».
در بیشتر دانشگاه­ها، دروس عمومی برای دانشجویان دوره کارشناسی در نظر گرفته می­شود. یعنی این که دانشجویان پیش از کسب تخصص در رشته تحصیلی خاصی ملزم هستند تا در دوره­هایی با عناوین تحصیلی متفاوت شرکت کنند. برنامه­های دوره­های کارشناسی ارشد، دکتری و تخصص (همانند داروسازی یا حقوق)، تخصصی و ویژه هستند.
در سطح دانشگاه، اکثر دوره­ها بیش از یک ترم طول نمی­کشند. هر دوره، تعداد ساعت و واحدهای مشخصی دارد. در بیشتر موارد، بسته به زمان صرف شده کلاس در هر هفته، ساعت­های واحدهای آموزشی تعیین می­گردند. بیشتر دوره­ها سه واحدی هستند. هر چند درس­های یک، دو، چهار و حتی پنج واحدی نیز وجود دارند. در برنامه­های هر سطح تحصیلی، دانشجویان موظف هستند تا تعداد ساعت­ و واحدهای مشخصی را قبل از فارغ التحصیلی به اتمام برسانند. در بیشتر برنامه­های تحصیلی کارشناسی در ایالات متحده، پایان نامه لحاظ نشده است.
پذیرش در دوره­های بالاتر از کارشناسی وابسته به چندین معیار متفاوت می­باشد که شامل اتمام واحدهای کارشناسی، نوع دوره کارشناسی و نمره GPA می­باشد. همچنین دانشجویان می­بایست انشائی را همراه با تقاضانامه خود ارایه دهند یا اینکه نمونه­ای نوشتاری را تسلیم نمایند. در بیشتر موارد، برنامه­های آموزشی دوره کارشناسی ارشد، دانشجویان را ملزم می­کند تا حداقل نمره در آزمون سنجش توانایی و معلومات فارغ التحصیلان (GRE) را کسب کنند. این آزمون شامل مهارت­های استدلال کلامی، استدلال کمی، تفکر نقادانه و نوشتار تحلیلی می­باشد.
دانشجویان، دوره­های تحصیلی را در سطح کارشناسی ارشد پی می­گیرند. در بیشتر برنامه­های درسی دوره ارشد، ارایه پایان نامه الزامی است. دانشجویان دوره دکتری، در دوره­هایی شرکت می­کنند تا اینکه تعداد ساعت و واحدهای لازم را برای امتحانات تعیین صلاحیت پشت سر بگذرانند. این امتحانات معمولا ظرف چند روز و اغلب به هر دو صورت کتبی و شفاهی برگزار می­گردد. پس از سپری کردن این امتحانات، دانشجویان صلاحیت لازم جهت آغاز نوشتن رساله خود را به دست می­آورند. پیش از اعطاء مدرک، رساله نهایی شده داوطلب می­بایست به صورت شفاهی در برابر کمیته­ای از اساتید دانشگاه دفاع شود.
از آنجایی که ممکن است شرایط لازم برای دریافت مدرک بسیار پیچیده بوده و از دانشگاهی تا دانشگاه دیگر متفاوت باشد، دانشجویان موظف هستند تا با اساتید مشاور خود در دانشگاه و اداره آموزشی مشورت نموده و از کسب پیش نیازهای تحصیلی لازم اطمینان حاصل نمایند.

برگرفته از سایت: www.internationalstudentguidetotheusa.com