ورود به دانشگاهها و مؤسسات آموزش عالی بدون برگزاری آزمون سراسری انجام میشود!

چکیده:
دانش آموزانی که از کشورهای دیگر به ایالات متحده وارد می شود ممکن است در خصوص نحوه تحصیل همکلاسی‌های آمریکایی خود دچار تعجب شوند. به علت تنوع منطقه‌ای تحصیلات در این کشور، نظام آموزش و پرورش، گیج کننده به نظر می‌رسد. افزون بر آن، ساختار و رویه تحصیل در دانشگاه‌ها نیز تا حدی با دیگر کشورها همچون نمونه بریتانیایی آن متفاوت است. چه فرایندی وجود دارد که دانش‌آموزان را مجبور به شرکت در آزمون‌های سراسری خسته کننده نمی‌کند؟ این نوشتار نگاه مختصری بر نظام تعلیم و ترتبیت در مدارس و دانشگاه‌های ایالات متحده را ارایه می‌نماید.

تعداد کلمات : 1538 / تخمین زمان مطالعه : 7 دقیقه

نویسنده: دکتر سوزان ای. هیوم، دانشیار گروه آموزشی جغرافیا در دانشگاه ایلینوی جنوبی ادواردزویل.
مترجم: حسین باقری

تحصیلات
در بدو امر نباید از این نکته غفلت نمود که در آمریکا نظام حکومتی فدرالی حاکم بوده و در طول تاریخ این کشور، حکومت محلی پرارزش شمرده شده است. از این سو نظام تعلیم و تربیت یا برنامه تحصیلی یکسانی در سراسر کشور یافت نمیشود. حکومت فدرالی، مدارس دولتی تأسیس نمیکند. هر یک از پنجاه ایالت آمریکا اداره آموزش و پرورش مختص به خود را دارد که دستورالعملهای مرتبط با مدارس را تدوین میکنند. مدارس دولتی نیز بودجه خود را از ایالت مخصوص به خود و همچنین مالیات بر املاک محلی دریافت میکنند. مؤسسات آموزشی و دانشگاههای دولتی، بودجه مورد نیاز را از ایالتی که در آن قرار گرفتهاند تأمین میکنند. هیئت مقننه هر ایالت، تعیین کننده میزان اعتبار مالیاتی اختصاص یافته به مؤسسات آموزشی و دانشگاههای دولتی میباشد. دانشآموزان پایههای 1 تا 12 از پرداخت شهریه معاف هستند. دانشجویان مؤسسات آموزشی و دانشگاهها ملزم به پرداخت شهریه هستند. البته ممکن است کمک هزینه تحصیلی یا وام دانشجویی دریافت کنند.
ناحیه آموزشی محلی هر ایالت، بیشترین کنترل را بر مدارس دولتی در آمریکا دارد. هر ناحیه آموزشی، به وسیله یک هیئت مدیره آموزشی مدیریت میشود. این هیئت مدیره، کمیتهای کوچک متشکل از افرادی است که جامعه محلی یا حکومت محلی آنها را انتخاب میکنند. این هیئت مدیره آموزشی، خط مشیهای کلی برای ناحیه آموزشی را ترسیم کرده و دستیابی به خط مشیهای ایالتی را تضمین میکند.
اساساً نواحی آموزشی به سه قسمت مدارس ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان تقسیم میشوند. مدارس ابتدایی متشکل از دانشآموزان پیشدبستانی و پایههای 1 تا 5 هستند. بیشتر کودکان از سن 5 سالگی وارد پیش دبستانی میشوند. در سن 6 سالگی پایه اول را شروع میکنند. پایههای 6 تا 8 در مدارس راهنمایی تدریس میشود و دبیرستانها شامل پایههای 9 تا 12 میباشند.ناحیه آموزشی محلی هر ایالت، بیشترین کنترل را بر مدارس دولتی در آمریکا دارد. هر ناحیه آموزشی، به وسیله یک هیئت مدیره آموزشی مدیریت میشود. این هیئت مدیره، کمیتهای کوچک متشکل از افرادی است که جامعه محلی یا حکومت محلی آنها را انتخاب میکنند. این هیئت مدیره آموزشی، خط مشیهای کلی برای ناحیه آموزشی را ترسیم کرده و دستیابی به خط مشیهای ایالتی را تضمین میکند.
دانشآموزان دبیرستانی ملزم هستند تا دورههای متنوعی را در خصوص زبان انگلیسی، ریاضیات، علوم و تعلیمات اجتماعی سپری کنند. همچنین ممکن است دورههای زبان خارجی یا تربیت بدنی را بگذرانند. دروس موسیقی، هنر و تئاتر از سایر دورههای احتمالی است. بسیاری از دبیرستانها، دورههای کارآموزی اشتغال برگزار میکنند. طول هر دوره، یک یا دو ترم میباشد. به طور کلی، سال تحصیلی از اواسط آگوست (اواخر مرداد ماه) شروع و در اوایل ژوئن (میانه خرداد ماه) به پایان میرسد.
در ایالات متحده تحصیل کردن برای دانشآموزان اجباری است. بسته به قانون هر ایالت این امر تا سن 16 لغایت 18 سالگی ادامه مییابد. بنا به آمار سال 2010، 87.1% از افراد بالای 25 سال، فارغ التحصیل دوره دبیرستان بودهاند. بیشتر دانش آموزان دبیرستانی در سن 17 یا 18 سالگی فارغ التحصیل میشوند. دانشآموز پس از قبولی در تمامی دورههای آموزشی، فارغ التحصیل خواهد شد. در پایان هر ترم به دانشآموز نمره تک تک دورهها ارایه خواهد شد. نمرهها به صورت A (عالی)، B (بالاتر از متوسط)، C (متوسط)، D (پایینتر از متوسط) و F (مردود) میباشند. دانشآموزی که در دورهای مردود شود، ملزم به شرکت مجدد در آن دوره خواهد بود.

بیشتر بخوانید : چالشهای اشتغال فارغ التحصیلان دانشگاهها

اداره آمار کارآفرینی گزارش داد که 66.2 % از فارغ التحصیلان دبیرستانی در سال 2012، در مؤسسات آموزشی در ماه اکتبر نامنویسی کردهاند. دانشآموزان میتوانند قبل از ورود به دوره چهار ساله دانشگاه، در دورهای دو ساله در مؤسسه آموزشی اجتماعی (که نام دیگر آن مؤسسه آموزشی دوره اول است) شرکت نمایند. در مؤسسه آموزشی اجتماعی، پذیرش آسانتر، شهریه کمتر و شرکت کنندگان در کلاس اغلب کمتر از دانشگاه است. دانشجویان مؤسسه آموزشی اجتماعی، مدرک فوق دیپلم دریافت کرده و به دوره واحدی دو ساله در دانشگاه وارد میشوند.
پذیرش در دانشگاه
اگرچه فرایند پذیرش در دانشگاههای آمریکا متفاوت است، بیشتر آنان بر اساس موازین زیر پذیرش مینمایند: نوع دوره سپری شده در دبیرستان، میانگین نمره پایه (GPA)، شرکت در فعالیتهای فوق برنامه، نمرات آزمونهای SAT و ACT، نوشتار ارایه شده و احتمالا مصاحبه.

اداره پذیرش دانشگاه، بررسی دقیق دورههای سپری شده به وسیله دانشآموز در دبیرستان را بر عهده دارد. همچنین این اداره این امر را که آیا این دورهها او را برای دورههای آموزشی مشکلتر آماده ساخته است یا خیر بررسی میکند. میانگین نمره پایه دانشآموز در دبیرستان نیز مورد بررسی قرار میگیرد. GPA رقمی کمی است که نمرات ثبت شده دانشآموز را نشان میدهد. هر نمره با امتیازهایی مشخص میشود: A مساوی است با 4 امتیاز، B مساوی است با 3 امتیاز، C مساوی است با 2 امتیاز، D مساوی است با 1 امتیاز و F بدون امتیاز است. نمره GPA با احتساب جمع بستن امتیازات به دست آمده در هر دوره و سپس تقسیم کردن مجموع بر تعداد دورهها تعیین میشود. به عنوان مثال،GPA با عدد 3 به معنی به دست آوردن میانگین B در تمامی دورهها است.
مسئولین پذیرش دانشگاه تمایل دارند فرم تقاضای دانشآموزانی از مقطع دبیرستان را پیش روی خود ببینند که در فعالیتهای فوق برنامه شرکت کرده اند؛ مانند انجمنهای آموزشگاهی، تیمهای ورزشی، مدیریت دانشآموزی و انجمنهای نیکوکاری. شرکت داوطلبانه در این نوع فعالیتها نشانگر این است که دانشآموزان، آموزههای پرارزش زندگی همانند کار گروهی، رهبری یا مسئولیتهای اجتماعی را فراگرفتهاند.
اکثر دانشآموزان در ایالات متحده در آخرین سال تحصیل در دبیرستان، در آزمون استدلال متنی SAT (که پیش از این به عنوان آزمون استعداد تحصیلی شناخته میشد) یا آزمون ACT (که پیش از این به عنوان آزمون مؤسسات آموزشی آمریکا شناخته میشد) شرکت میکنند. هر دانشگاه در پذیرش دانشجو نمره حداقلی برای یکی از این دو آزمون در نظر میگیرد. اینها آزمونهای استاندارد کمی میباشند. در SAT، مهارتهای خواندن نقادانه، ریاضیات و نوشتار و در ACT، انگلیسی، ریاضیات، خواندن، علوم استدلالی و یک نوشتار اختیاری، مواد آزمون هستند.
دانشگاهها غالبا در فرایند پذیرش، ارایه انشاء را ضروری میدانند. اداره پذیرش هر دانشگاه، اندازه و موضوع انشاء را مشخص میکند. ممکن است که به متقاضی اعلام شود که علاوه بر آن میبایست در مصاحبهای شخصی با یکی از نمایندگان اداره پذیرش شرکت کند.

در دانشگاه
دانشجویانی که در حال تحصیل برای دریافت مدرک کارشناسی هستند را «undergraduates» و دانشجویانی که در حال تحصیل برای دریافت مدارک کارشناسی ارشد یا دکتری هستند را «graduate students» مینامند. دانشجویان دوره کارشناسی در آمریکا میگویند که به «دانشکده» یا به «مؤسسه آموزشی» میروند. این بدین معناست که آنها در دانشگاه حضور مییابند. پرسش متداولی که یک دانشجو از دیگری میپرسد این است که «رشته شما چیست؟». این بدان معناست که «رشته تحصیلی شما چیست؟».
در بیشتر دانشگاهها، دروس عمومی برای دانشجویان دوره کارشناسی در نظر گرفته میشود. یعنی این که دانشجویان پیش از کسب تخصص در رشته تحصیلی خاصی ملزم هستند تا در دورههایی با عناوین تحصیلی متفاوت شرکت کنند. برنامههای دورههای کارشناسی ارشد، دکتری و تخصص (همانند داروسازی یا حقوق)، تخصصی و ویژه هستند.
در سطح دانشگاه، اکثر دورهها بیش از یک ترم طول نمیکشند. هر دوره، تعداد ساعت و واحدهای مشخصی دارد. در بیشتر موارد، بسته به زمان صرف شده کلاس در هر هفته، ساعتهای واحدهای آموزشی تعیین میگردند. بیشتر دورهها سه واحدی هستند. هر چند درسهای یک، دو، چهار و حتی پنج واحدی نیز وجود دارند. در برنامههای هر سطح تحصیلی، دانشجویان موظف هستند تا تعداد ساعت و واحدهای مشخصی را قبل از فارغ التحصیلی به اتمام برسانند. در بیشتر برنامههای تحصیلی کارشناسی در ایالات متحده، پایان نامه لحاظ نشده است.
پذیرش در دورههای بالاتر از کارشناسی وابسته به چندین معیار متفاوت میباشد که شامل اتمام واحدهای کارشناسی، نوع دوره کارشناسی و نمره GPA میباشد. همچنین دانشجویان میبایست انشائی را همراه با تقاضانامه خود ارایه دهند یا اینکه نمونهای نوشتاری را تسلیم نمایند. در بیشتر موارد، برنامههای آموزشی دوره کارشناسی ارشد، دانشجویان را ملزم میکند تا حداقل نمره در آزمون سنجش توانایی و معلومات فارغ التحصیلان (GRE) را کسب کنند. این آزمون شامل مهارتهای استدلال کلامی، استدلال کمی، تفکر نقادانه و نوشتار تحلیلی میباشد.
دانشجویان، دورههای تحصیلی را در سطح کارشناسی ارشد پی میگیرند. در بیشتر برنامههای درسی دوره ارشد، ارایه پایان نامه الزامی است. دانشجویان دوره دکتری، در دورههایی شرکت میکنند تا اینکه تعداد ساعت و واحدهای لازم را برای امتحانات تعیین صلاحیت پشت سر بگذرانند. این امتحانات معمولا ظرف چند روز و اغلب به هر دو صورت کتبی و شفاهی برگزار میگردد. پس از سپری کردن این امتحانات، دانشجویان صلاحیت لازم جهت آغاز نوشتن رساله خود را به دست میآورند. پیش از اعطاء مدرک، رساله نهایی شده داوطلب میبایست به صورت شفاهی در برابر کمیتهای از اساتید دانشگاه دفاع شود.
از آنجایی که ممکن است شرایط لازم برای دریافت مدرک بسیار پیچیده بوده و از دانشگاهی تا دانشگاه دیگر متفاوت باشد، دانشجویان موظف هستند تا با اساتید مشاور خود در دانشگاه و اداره آموزشی مشورت نموده و از کسب پیش نیازهای تحصیلی لازم اطمینان حاصل نمایند.

برگرفته از سایت: www.internationalstudentguidetotheusa.com