پدرم عمل جراحی کرده و حالا در خانه مشغول استراحت است. شوق آمدن به مجلس روضه در چشمانش موج می­زند؛ اما تا مدتی باید استراحت مطلق داشته باشد. تصمیم می­ گیرم به جای او به خانه­ ی حاج­ آقابروم، هم برای سلامتی­ اش دعا کنم و هم آنچه را می­ شنوم یادداشت کنم و وقتی به خانه برگشتم برایش بخوانم.

یادداشت­ های شب اول را که می­ خواند، کلی اشک می­ ریزد و سر حال می ­آید. دلم می­ خواهد از خوش­حالی بال دربیاورم. یک بار دیگر یادداشت را برای خودم زمزمه می­ کنم:

«انسان اگر می‌خواهد از ماه محرم استفاده کامل کند، باید از یک سال گذشته­ ی خود مواظبت کرده باشد. 

ده روز اول محرم منحصر به امام حسین علیه ­السلام است. اگر انسان بتواند باید هیچ‌­کار غیرضروری نکند مگر کارهای مربوط به امام حسین علیه­ السلام.

انسان در ماه محرم باید خیلی بیش­تر از چشمانش مراقبت کند. فرموده‌اند: هر نگاه که شخص به نامحرم می ­اندازد،‌ تیری مسموم از تیرهای شیطان است. اگر آدم بتواند از چشمش مراقبت جدی کند، آن وقت می‌تواند برای امام حسین علیه­ السلام گریه کند. 

گاهی آدم گریه می‌کند، اما دلش نسوخته است. اگر دل بسوزد و گریه کند، آن وقت ارزش بیش­تری دارد! 

مرحوم استاد ما دستوری داشتند و می‌فرمودند: اگر شد بروید روضه ­های خلوت! گاهی ما دنبال جایی هستیم که روضه­ ی شلوغ و صدای خوش دارد و وقتی سینه می‌زنند تمام محله خبردار می‌شوند! 

از غذای­تان مواظبت کنید. انسان هرچه بیش­تر غذایش را مراقبت کند و غذای پاک و حلال بخورد، ‌در گریه کردن برای امام حسین علیه­ السلام توفیق بیش­تری دارد.»
 
 نویسنده: بیژن شهرامی
منابع:
1. آیت ­الله محمد­علی جاودان.
2. آیت ­الله حاج شیخ عبدالکریم حق ­شناس.
3. خبرگزاری فارس،24/8/1391.