گوش دادن به دروغ اگر بدتر از دروغگوئی نباشد از آن کمتر نیست، زیرا چه بسا دروغگو تنها به خاطر وجود کسانی که به حرف وی توجه دارند، دروغ می گوید و صرف توجه به سخن وی موجبی برای تشویق او می باشد.

از امام صادق علیه السلام سؤال شد: آیا گوش دادن به سخن افسانه گو جایز است؟

حضرت در پاسخ فرمودند:

«لا، مَنْ اصْغی الی ناطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ فانْ کانَ النّاطِقُ عَنِ اللَّهِ فَقَدْ عَبَدَ اللَّهَ وَانْ کانَ النّاطِقُ عَنْ ابْلیسَ فَقَدْ عَبَدَ ابْلیسَ»[1]
[خیر، کسی که به گوینده ای گوش بسپارد بنده وی شده است، پس اگر گوینده از خدا بگوید بنده خدا و اگر از شیطان بگوید بنده شیطان شده است.]

قرآن کریم یکی از ویژگی های بهشت و نعمت های آن را، نبودن دروغ بیان کرده است:

«لا یسْمَعُونَ فِیها لَغْواً وَ لا کذَّاباً»[2]
[در بهشت نه سخن بیهوده ای می شنوند و نه دروغی.]

در سوره واقعه از کذب تعبیر به اثم شده است:

«لا یسْمَعُونَ فِیها لَغْواً وَ لا تَأْثِیماً»[3]
[در بهشت نه سخن بیهوده ای می شنوند و نه سخن آلوده به گناهی.]

همچنین آیه شریفه: «سَمَّاعُونَ لِلْکذِبِ أَکالُونَ لِلسُّحْتِ...»[4]
[آنها به سخن تو بسیار گوش میدهند تا تو را تکذیب کنند، آنها به دروغ گوش میدهند ومال حرام را به وفور میخورند.] دو گونه تفسیر شده است: اول آن که: یهود به کلام پیامبر بسیار گوش می دادند تا بلکه تناقض و یا هر دستاویز دیگری بیابند و به همان وسیله پیامبر را تکذیب کنند.

دوم آن که: یهود به دروغ های بزرگان خود گوش می دادند و حاضر به پذیرش حق نبودند. مطابق این تفسیر، این آیه گوش دادن به دروغ را نهی فرموده است.


پی نوشت ها:
[1] بحار الانوار- جلد 72- صفحه 264.
[2] نباء- 35.
[3] واقعه- 25.
[4] مائده- 42.

منبع: حوزه نت