از امام صادق علیه السلام سؤال شد: آیا گوش دادن به سخن افسانه گو جایز است؟
حضرت در پاسخ فرمودند:
«لا، مَنْ اصْغی الی ناطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ فانْ کانَ النّاطِقُ عَنِ اللَّهِ فَقَدْ عَبَدَ اللَّهَ وَانْ کانَ النّاطِقُ عَنْ ابْلیسَ فَقَدْ عَبَدَ ابْلیسَ»[1]
[خیر، کسی که به گوینده ای گوش بسپارد بنده وی شده است، پس اگر گوینده از خدا بگوید بنده خدا و اگر از شیطان بگوید بنده شیطان شده است.]
قرآن کریم یکی از ویژگی های بهشت و نعمت های آن را، نبودن دروغ بیان کرده است:
«لا یسْمَعُونَ فِیها لَغْواً وَ لا کذَّاباً»[2]
[در بهشت نه سخن بیهوده ای می شنوند و نه دروغی.]
در سوره واقعه از کذب تعبیر به اثم شده است:
«لا یسْمَعُونَ فِیها لَغْواً وَ لا تَأْثِیماً»[3]
[در بهشت نه سخن بیهوده ای می شنوند و نه سخن آلوده به گناهی.]
همچنین آیه شریفه: «سَمَّاعُونَ لِلْکذِبِ أَکالُونَ لِلسُّحْتِ...»[4]
[آنها به سخن تو بسیار گوش میدهند تا تو را تکذیب کنند، آنها به دروغ گوش میدهند ومال حرام را به وفور میخورند.] دو گونه تفسیر شده است: اول آن که: یهود به کلام پیامبر بسیار گوش می دادند تا بلکه تناقض و یا هر دستاویز دیگری بیابند و به همان وسیله پیامبر را تکذیب کنند.
دوم آن که: یهود به دروغ های بزرگان خود گوش می دادند و حاضر به پذیرش حق نبودند. مطابق این تفسیر، این آیه گوش دادن به دروغ را نهی فرموده است.
پی نوشت ها:
[1] بحار الانوار- جلد 72- صفحه 264.
[2] نباء- 35.
[3] واقعه- 25.
[4] مائده- 42.
منبع: حوزه نت
