آفـتـهـا و آسـیـبـهـای زبـان یـکـی از مـسـائل مـهمّی است که باید بطور جدّی به آن توجّه کرد و بـدزبـانـی یـکـی از عـمـده تـریـن آنهاست و نشانه پستی و انحطاط اخلاقی است. در لابه لای کلمات اولیای دین و آثار روانی، اجتماعی و عقوبت اخروی این صفت نکوهیده تصریح شده است. حضرت علی علیه السلام در این باره فرمود:

(اِیـّاک وَ مـا یـُسـْتـَهـْجـَنُ مـِنَ الْکـَلامِ، فـَاِنَّهُ یـَجـْلِسُ عـَلَیـْک اللِّئامَ وَ یـُنـَفِّرُ عـَنـْکـَ الْکرامَ)[1]
از سخن زشت و رکیک بپرهیز، زیرا زشتگویی، فرومایگان را در اطرافت نگاه می دارد و عناصر شریف و بزرگوار را از گردت پراکنده می کند.

مـتـاءسـفـانـه بـعـضـی از افـراد بـر اثـر مـعـاشـرت با اشخاص بدزبان و فحّاش، چنان به بدزبانی و دشنام گویی خو می گیرند، که حتّی در ملاقاتهای عادّی و در ضمن احوالپرسی، سخن خود را با لغات زشت می آمیزند. به اینان باید توجّه داد که تمام کلماتی که می گویند در نـامـه عـمـلشـان ثـبـت مـی شـود و در قـیـامـت مـورد بـازخـواسـت قـرار مـی گـیـرنـد. رسول خدا(ص ) فرمود:

(مَنْ لَمْ یحْسُبْ کلامَهُ مِنْ عَمَلِهِ کثُرَتْ خَطایاهُ وَ حَضَرَ عَذابُهُ)[2]
کـسـی کـه سـخـن خـود را جـزء اعمالش به حساب نیاورد (و بی پروا حرف بزند)، لغزشهایش بسیار و عذابش نزدیک شده است.


پی نوشت:
[1] شرح غرر الحکم ، ج 2 ، ص 314 .
[2] بحارالانوار ، ج 71 ، ص 304 .

منبع: حوزه نت