کودکان ژاپنی به خاطر روش تربیت خاصی که دارند بی نظیر هستند. آن‌ها قانونمند و مودب هستند و رفتار دوستانه و محبت آمیزی دارند، به علاوه اجازه نمی‌دهند احساساتشان بر آن‌ها غلبه کند به همین دلیل است که به ندرت در فروشگاه‌ها و سوپرمارکت‌های ژاپن کودکی را در حال گریه کردن می‌بینید.


در ژاپن روابط مادر و فرزندی بسیار نزدیک است

در ژاپن روابط بین مادر و فرزند بسیار قوی است. مادر و فرزند کنار هم می‌خوابند و مادر هنگام بیرون رفتن همیشه کودک را همراه خود می‌برد. در گذشته مادران ژاپنی از پارچه‌ای برای بستن کودک به خود استفاده می‌کردند. ارتباط بین مادر و فرزند بسیار عاطفی است. مادر تمام کار‌هایی که کودک انجام می‌دهد را می‌پذیرد و به او به چشم یک کودک بدون نقص و کامل نگاه می‌کند.

یکی از قوانین اصلی آن‌ها این است که کودک تا پنج سالگی اجازه دارد هر کاری که دلش می‌خواهد انجام دهد. از نظر کشور‌های دیگر این کار افراط است، اما در واقع کودک با این روش تربیت درک می‌کند که بچه خوب و مقبولی است.
 
این قانون در فرهنگ ژاپن amae نام دارد. این واژه در هیچ زبانی واژه مترادف ندارد، اما می‌توان آن را به این شکل ترجمه کرد: «رویای یک شخص برای دوست داشته شدن» یا «دلبستگی» که ستون ارتباط بین مادر و فرزند است یعنی کودک می‌تواند به والدین و عشق و محبت آن‌ها تکیه کند و والدین سالخورده نیز در آینده از حمایت فرزندشان برخوردار می‌شوند.

در تحقیقی که دانشمندان آمریکایی و ژاپنی در رابطه با ارتباط بین روش تربیت تشویقی فرزند و رفتار فرزندان انجام شده است به این نتیجه رسیده اند که نگرش مثبت والدین نسبت به کودک، رفتار‌های مشکل ساز در کودک را کاهش می‌دهد.


سیستم تربیت فرزند در ژاپن

طبق سیستم تربیت فرزند در ژاپن «کودکان تا قبل از ۵ سالگی کامل، از ۵ تا ۱۵ سالگی مطیع، و در ۱۵ سالگی با والدین برابر هستند. اما بسیاری کشور‌ها این روش تربیت را اشتباه می‌دانند.

فلسفه و هدف این روش تربیت پرورش عضوی از جامعه‌ای است که در آن جامعه منافع شخصی مهم‌ترین چیز نیست. در واقع والدین ژاپنی شخصی را تربیت می‌کنند که بتواند هدفش را پیدا کند و در عین حال ارزش‌های خود را بی ارزش تلقی نکند.
 
در مرحله اول: والدین عشق بی انتهای خود را نثار کودک می‌کنند و از او مراقبت می‌کنند.

در مرحله دوم: عشق آن‌ها پایانی ندارد. کودک یاد می‌گیرد که با قوانین جامعه زندگی کند و هدفش را در دنیا پیدا کند. رابطه مادر و فرزند قوی است و کودک سعی می‌کند تمام تلاش خود را به کار ببرد تا والدینش را ناامید نکند.

در مرحله سوم: کودک عضو کاملی از جامعه می‌شود.


خانواده در درجه اول اهمیت قرار دارد

در ژاپن تربیت کودک به عهده مادر است و زمان بیشتری را با کودک می‌گذراند. ژاپنی‌ها معتقدند که کودک تا قبل از ۳ سالگی نباید به مهد کودک فرستاده شود. آن‌ها هیچوقت پرستار کودک استخدام نمی‌کنند و یا کودک را نزد پدربزرگ و مادربزرگ نمی‌فرستند. اما کودک زمان زیادی را با والدین و پدر و مادر بزرگ خود می‌گذرانند و رابطه آن‌ها با خانواده بسیار گرم و صمیمی است. در ژاپن خانواده‌ها از همدیگر حمایت می‌کنند.
 
در آزمایشی که روی مادر‌های ژاپنی و اروپایی انجام شده است از آن‌ها خواستند که یک اهرام بسازند. مادران ژاپنی ابتدا خودشان اهرام را ساختند سپس از کودک خواستند که اهرام را بسازد. اگر کودک اشتباه می‌کرد دوباره به او کمک می‌کردند که اهرام را بسازد. اما مادران اروپایی ابتدا به کودک روش ساختن اهرام را توضیح می‌دادند سپس از او می‌خواستند که امتحان کند.

مادران ژاپنی از قانون “مثل من انجام بده” پیروی می‌کنند. اما مادران اروپایی بدون نشان دادن نمونه از کودک می‌خواهند هر کاری را خودش انجام دهد. مادران ژاپنی کودک را مجبور نمی‌کنند هر کاری را مثل آن‌ها انجام دهد آن‌ها در واقع با نشان دادن نمونه روش کار را به او نشان می‌دهند.


توجه به احساسات

برای این که به کودک نشان دهیم چگونه در یک جامعه زندگی کند باید احترام به عواطف و احساسات دیگران را به او بیاموزیم. مادران ژاپنی به احساسات کودک احترام می‌گذارند و به آن‌ها یاد می‌دهند که احساسات دیگران را به خوبی درک کنند. به عنوان مثال وقتی کودک سعی دارد ماشین اسباب بازی خود را بشکند مادر می‌گوید: «ماشین بیچاره الان از ناراحتی گریه میکنه»، اما مادر اروپایی کودک را سرزنش کرده می‌گوید: «بسه این کار بدیه»
 
ژاپنی‌ها ادعا نمی‌کنند که روش آن‌ها بهترین است و امروزه ارزش‌های غربی تاثیر زیادی در رسم و رسومات قدیمی آن‌ها گذاشته است، اما یکسری ارزش‌ها مثل نگرش محبت آمیز و آرام بخش نسبت به کودک هرگز تغییر نخواهد کرد.


منبع: سایت برترینها