تغییرات سریع در استفاده از فناوری‌های اطلاعات و ارتباطی، داشتن برآوردهای سالانه روز آمد را ضروری ساخته است و سرشماری‌های جمعیتی (نفوس) ده ساله برای نیل به این هدف، کافی نیست. اکنون برخی از شاخص های عمده فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات بیش از پنج سال است که به روز نشده اند، یا دچار پایایی ضعیف و سری های زمانی ناقص (ناکامل) هستند. دفاتر سازمان ملل، شامل یونسکو، اخیرا برای بهبود دقت و قابلیت مقایسه بین المللی شاخص‌های آماری مربوط به فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی گام هایی برداشته اند، اما، این اقدامات برای به ثمر رسیدن، نیاز به زمان دارند.
 
به منظور ایجاد شاخص‌های چندبعدی جامع، تلاش‌هایی صورت گرفته است. برای مثال از سال ۲۰۰۱ «مجمع جهانی اقتصاد» به انتشار «شاخص آمادگی شبکه» برای ۱۲۷ کشور پرداخته است که معیارهایی برای پایش محیط اقتصادی، زیرساخت تکنولوژیک، و الگوهای استفاده کاربرد فراهم آورده است. به هر حال، با توجه به محدودیت‌های جدی مربوط به داده‌های ناقص» در بسیاری از کشورهای در حال توسعه و سوگیری های سیستماتیک ناشی از خروج این کشورها از تحلیل، سعی می شود از طریق تحلیل شاخص های مجزا، پوشش پائاتر و جامع تری فراهم آید.
 
بعلاوه، بر جمع آوری آمارهای مربوط به فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی که میزان دسترس پذیری محصولات تکنولوژیک را می سنجند در مقایسه با داده‌های پیچیده تر در مورد استفاده و تأثیر این فناوری ها، تأکید بیشتری می شود. در حالی که، محاسبه میزان دستگاه های رادیو، تلویزیون یا کامپیوترهای شخصی موجود در هر خانه، نسبتا آسان است، (اما) ارزیابی سطوح استفاده (برای مثال، آیا اینترنت در خانه، محل کار و یا جاهای دیگر مانند کتابخانه عمومی، رستوران یا مراکز تلفن محلی، موجود است؟) کار دشوار تری است. برخی از مردم، دارای وای فای  و اتصال های باندپهن سریع هستند؛ برخی دیگر، به وب سایت های خاص به صورت هفتگی یا ماهیانه دسترسی دارند. برخی نیز، ممکن است برای انجام پژوهش و تحصیل، ایمیل و اشتراک گذاری فایل، تراکنش های مالی، بازی آنلاین و سرگرمی، شدیدا به صورت روزانه از اینترنت استفاده کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است تنها، به فرستادن پیام متنی، آن هم به صورت گاه و بیگاه اکتفا کنند. آیا تمام این افراد به طور برابر «کاربر اینترنت» محسوب می گردند؟ ادغام فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی و توسعه سریع کارکردهای جدید این فناوری ها، سنجش و مقایسه را در طول زمان، دشوار ساخته است. برای مثال، یوتیوب در فوریه ۲۰۰۵ در یکی از پارکینگ های «منلو پارک» ابداع شد. درست چند سال بعد، در پیمایش پاییز ۲۰۰۷، تقریبا نیمی از کاربران اینترنت در آمریکا (۴۸٪) گزارش کردند که از یوتیوب یا دیگر وبسایت های اشتراک گذاری ویدئو، استفاده کرده اند. این رقم، در میان نسل جوان (افراد کمتر از ۳۰ سال) تا حدود سه چهارم بالا رفت. پایایی پیمایش‌های مربوط به دسترسی و استفاده از فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی با گذشت زمان بهبود یافته است، اما هنوز تا رسیدن به استانداردسازی این مقیاس ها، راه درازی در پیش داریم.
 
به واحد تحلیل نیز باید توجه داشت: برای مثال، بایگانی های رسمی، تعداد سیم کارتهای صادر شده توسط مخابرات برای مشترکین تلفن های همراه سلولی و یا تعداد تلفن های سلولی فروخته شده را ثبت می کنند. اما از این طریق نمی توان تعداد کل کاربران را محاسبه کرد؛ زیرا بسیاری از مردم ممکن است دارای چندین سیم کارت باشند، که آنها را برای اینکه در مناطق با کشورهای مختلف در دسترس باشند، با هم جابه جا کنند. یا ممکن گوشی های موبایل جداگانه برای استفاده در محل کار و خانه داشته باشند. ادغام بخش ها نیز، پیش بینی روندها را دشوار کرده است؛ برای مثال آمارهای رسمی به ثبت میزان فروش روزنامه‌ها و تیراژ آنها می پردازند. اما، این کار میلیونها خواننده آنلاین را در نظر نمی گیرد. تعداد دستگاه‌های تلویزیون در هر خانوار نیز، شاخص ضعیفی برای محاسبه تعداد بینندگان محسوب می گردد؛ نه فقط به دلیل فناوری‌های «از جا کندگی زمانی که مانند سی دی رام ها و تیوو، بلکه به دلیل تفاوت های سطح محلی در الگوهای اجتماعی تماشای تلویزیون و اندازه متوسط (تعداد نفرات) خانوارها.
 
با توجه به تمامی این شرایط، می توان گفت که داده‌های بین المللی، سودمندترین برآوردها را در مورد روندها در طول زمان و مقایسات بین کشورها و مناطق جهان، فراهم می آوردند. اما ما به منظور بررسی دقیق، می توانیم برآوردهایی که توسط سازمانهای بین المللی از روی آمارهای رسمی فراهم شده را با یافته های سطح ملی حاصل از گزارش فردی استفاده از رسانه‌ها مقایسه کنیم که در موج پنجم پیمایش جهانی ارزش‌ها در ۲۰۰۷ - ۲۰۰۵، موجود بودند. اگر برآوردهای هر دو منبع، قویا با هم همبستگی داشته باشند، اطمینان ما در مورد این برآوردها، افزایش خواهد یافت. برعکس، اگر (این دو منبع) با هم تفاوت اساسی داشته باشند، ما می بایست به دلایل احتمالی این تفاوت» بپردازیم.
 
آیا دسترسی به اینترنت تدریجا به قسمت عمده جمعیت کشورهای در حال توسعه، سرایت کرده است، یا نابرابری های ریشه دار همچنان استمرار دارند؟ طی دهه ۱۹۹۰ بسیاری از آنهایی که از «شکاف دیجیتال» آگاهی داشتند، با ضرورت توزیع کامپیوترهای شخصی و اتصالات باند پهن سیمی (DSL ) کابلی رو به رو شدند، به طوری که مردم بتوانند به اینترنت و ایمیل دسترسی داشته باشند. بر این اساس، آنان نیاز به منبع برق پایدار ، مهارت‌های کار با صفحه کلید، سواد کامپیوتری، زیرساخت تلفن زمینی و موارد مشابه را پیش بینی می کنند. اما سال های اخیر شاهد نوآوری‌های تکنولوژیک عمده ای در این حوزه بوده اند که برخی از موانع تکنولوژیک در دسترسی به اطلاعات در جوامع فقیر را کاهش داده و برخی از این موانع را کنار زده است.
 
منبع: جهانی شدن و تنوع فرهنگی، پیپا نوریس و رونالد اینگلهارت، ترجمه: عبدالله فاضلی و ساجده علامه،صص131-129، چاپ و نشر سپیدان، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۵