تصادف دلخراش امید با «وعده‌های انتخاباتی»

امید دادن به وسیله بازی با کلمات، آدرس غلط دادن به مردمی است که با هزار امید، به نماینده مورد نظرشان رأی می‌دهند. در شرایطی که دشمنان دین و انقلاب اسلامی، شبیخون همه جانبه‌ای علیه «امید مردم به نظام اسلامی» به راه انداخته‌اند جراحی سیاسی خط غیرانقلابی و ناکارآمد مسئولین نظام اسلامی ضروری به نظر می‌رسد. انتخابات مجلس شورای اسلامی می‌تواند، اولین قدم در این راه باشد.

شاخصه‌های مسئول امیدوار

برای اینکه مسئولی بتواند با استفاده صحیح از اختیارات قانونی خود موجب بر طرف شدن مشکلات و امیدآفرینی حقیقی در دلهای این جامعه ایمانی شود ابتدا باید خود، امیدوار باشد. از این رو ابتدا باید مسئول امیدوار را شناسایی کنیم.
 

امید به خدا

تنها امید و پشتیبان حقیقی موجودات، خالق آنهاست. این باور، بارها در قرآن کریم با بیان‌های مختلف تکرار شده است. داستان گرفتار شدن حضرت یونس علیه السلام، عبرت‌آموز است. بعد از آنکه او گمان کرد که خداوند بر او سخت نخواهد گرفت، در دل ماهی گرفتار شد و با آگاهی یافتن از اشتباه خود و توبه و انابه، عاقبت از غم و سختی رهایی یافت. قرآن کریم می‌فرماید: «و صاحب ماهى را[یاد کن‏] زمانى که خشمناک[از میان قومش‏] رفت و گمان کرد که ما [زندگى را] بر او تنگ نخواهیم گرفت، پس در تاریکى‌‏ها ندا داد که: معبودى جز تو نیست تو از هر عیب و نقصى منزّهى، همانا من از ستمکارانم. پس ندایش را اجابت کردیم و از اندوه نجاتش دادیم؛ و این‏گونه مؤمنان را نجات مى‌‏دهیم.»[1]

یکی از نکات این داستان قرآنی این است که گاهی دلیل سختی‌های زندگی مؤمنان، راه اشتباهی است که انتخاب کرده‌اند. سختی‌ها برای آن است که مؤمنان به خود آیند و از مسیر رفته، به دامان خدا بازگردند. مگر نه این است که امید به غیر خدا، راهی اشتباه بوده است؟! برای برطرف شدن غم و سختی‌ها باید راهی که به اشتباه پیموده‌ایم اصلاح کنیم.

امید به مؤمنین

با هر رأی، آمادگی خود را برای کمک به منتخب ملت اعلام می‌کنیم. مگر نه این است که خدای متعال نسبت به قدرت مؤمنین حساب و ارزش ویژه‌ای قائل است و می‌فرماید: «وَ إِنْ یُریدُوا أَنْ یَخْدَعُوکَ فَإِنَّ حَسْبَکَ اللَّهُ هُوَ الَّذی أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنین‏؛[2] و اگر بخواهند تو را بفریبند، [یارى‏] خدا براى تو بس است. هم او بود که تو را با یارى خود و مؤمنان نیرومند گردانید.»

امید به کمک مؤمنین، یعنی دل کندن و قطع امید از غیر مؤمنین و نگاه به درون جامعه اسلامی برای بهره بردن از الطاف بزرگی که خداوند متعال در نهاد تک تک ملّت غیور ایران اسلامی به ودیعه نهاده تا در هنگام نیاز، گره‌ها را باز کرده و بار دیگر پرچم اسلامی را بالاتر برند.

نماینده ترسو و نماینده ناامید، موجب القاء یأس و ناامیدی در قوای دیگر و عقب راندن قوای دیگر در هنگامه جنگ همه جانبه دشمن به خصوص در جنگ اقتصادی می‌شود. به خلاف آن، نماینده‌ای که دل در گرو وعده‌های دشمن نبسته و چشم به بازوان مردم خود دارد، قوه مجریه و دیگر قوا را برای دفع حملات دشمن و صد البته فتح مواضع دشمن، تجهیز و ترغیب می‌کند.
 

دو گانه «زوال» و «نصرت»

دو دلیل عمده برای امید این ملّت، نسبت به ادامه مسیر انقلابی که در پیش گرفته است وجود دارد. رهبر حکیم انقلاب اسلامی با اشاره به دلایل امیدواری ملّت ایران به آینده مسیر خود می‌فرمایند: «یکی از نقاط امید، فرسودگی جبهه‌ مقابل ما است... تمدّن غربی، تمدّن مادّی در مقابل ما قرار دارد و رو به فرسودگی است. این هم یکی از نقاط امیدبخش است؛ و بعد هم وعده‌ی تخلّف‌ناپذیر خدا که... «اِن تَنصُرُوا اللهَ یَنصُرکُم»[3] اگر شما نصرت کردید خدا را، یعنی به سمت تمدّن اسلام و جامعه اسلامی و تحقّق دین خدا پیش رفتید، خدا شما را یاری می‌کند.»[4] دوگانه زوال قدرت دشمنان و البته وعده الهی بر یاری مؤمنین، امیدواری قطعی در مسیر جهاد را نوید می‌دهد.
«امیدواری» هم مثل هر کالای باارزش دیگری، نسخه‌های تقلّبی فراوانی دارد. هنگام انتخابات بیم آن می‌رود که افرادی با وعده‌های غیرقابل تحقق و توهّم‌آلود سعی در ایجاد امید کاذب و جلب آراء مردم داشته باشند. 

شاخص‌های نماینده امیدوار کننده

نماینده‌ای می‌تواند برای مردمش امید حقیقی و رفع مشکلات را نوید دهد که ضمن برخورداری از خصوصیات ذکر شده شرایط خاص دیگری نیز داشته باشد.

انقلابی‌گری؛ نگاه به درون

گرچه با توجه به آیه‌ای که ذکر شد، ملّت قهرمان ایران اسلامی نبایست به وعده‌های پوشالی غیر خدا، اعتماد می‌کرد؛ امّا تجربه بزرگ برجام، بار دیگر ثابت کرد که تنها راه سعادت ملّت انقلابی ایران، ادامه دادن راه مقاومت و جهاد تا رسیدن به پیروزی کامل است و این مقصد، جز با تکیه بر توان داخلی و بازوی نیروی توانمند داخلی میسر نخواهد بود.
تا کی باید امکانات و قابلیّت‌های فراوان ملی و دورنی کشور را معطّل تصویب قانون‌های کفار و بیگانگان کرد؟ قرآن کریم با هشدار نسبت به اطاعت از کفار، خطاب به پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله می‌فرمایند: «وَ لا تُطِعِ الْکافِرینَ وَ الْمُنافِقینَ وَ دَعْ أَذاهُمْ وَ تَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَ کَفى‏ بِاللَّهِ وَکیلاً؛[5] و از کافران و منافقان اطاعت مکن، و به آزارهاى آنها اعتنا منما، و بر خدا توکّل کن، و همین بس که خدا حامى و مدافع(تو) است!» انقلابی‌گری یعنی اعتماد به ارزش‌های الهی و جهاد مؤمنانه برای برداشتن موانع این ارزش‌ها.

سناریوی تقلّب در امید

«امیدواری» هم مثل هر کالای باارزش دیگری، نسخه‌های تقلّبی فراوانی دارد. هنگام انتخابات بیم آن می‌رود که افرادی با وعده‌های غیرقابل تحقق و توهّم‌آلود سعی در ایجاد امید کاذب و جلب آراء مردم داشته باشند. چنین نامزدهایی هرگز نمی‌توانند گزینه مطلوب باشند. امام باقر علیه السلام ضمن هشدار نسبت به خطر امید کاذب می‌فرمایند: «إِیَّاکَ وَ الرَّجَاءَ الْکَاذِبَ فَإِنَّهُ یُوقِعُکَ فِی الْخَوْفِ الصَّادِق‏؛[6] از امید دروغین بپرهیز، که تو را گرفتار ترس حقیقى مى کند.» با توجه به وظایف و حوزه اختیارات قانونی نمایندگان مجلس و نیز توانمندی‌های فردی و البته امکانات و شرایط فعلی کشور، نباید فریب هر ادعا و وعده انتخاباتی را خورده و به امیدهای خیالی و دور از واقعیت دل خوش کنیم.
 

توبه اجتماعی از جنس انتخاب

راه توبه و بازگشت از بیراهه‌ی اعتماد به دشمنان، انتخاب کسانی است که فقط به خدا امید دارند و کدخدایان عالم را هیچ کاره می‌دانند. امیرالمؤمنین علیه السلام می‌فرمایند: «أُوصِیکُمْ بِخَمْسٍ لَوْ ضَرَبْتُمْ إِلَیْهَا آبَاطَ الْإِبِلِ لَکَانَتْ لِذَلِکَ أَهْلًا لَا یَرْجُوَنَّ أَحَدٌ مِنْکُمْ إِلَّا رَبَّه‏؛[7] شما را به پنج برنامه وصیت مى‌‏کنم که اگر براى یافتنش مشقت سفرى سخت را عهده‌‏دار شوید هر آینه سزاوار است: احدى از شما جز به پروردگارش امید نبندد و...»
برجام، سفری سخت بود که تحفه آن، کیمیای «ناامیدی از کدخدایان» است. نتیجه امیدبستن به وعده دشمن، فروریختن «کاخ خیالی رفاه» شد. امروز دیگر همه دنیا هم فریاد می‌زند که اعتماد به دنیای غرب، خطایی بزرگ است.
 
پی‌نوشت:
[1]. سوره انبیاء؛ آیه 88 ـ 89.
[2]. سوره انفال؛ آیه 62.
[3]. سوره محمّد؛ آیه 7.
[4]. بیانات در دیدار جمعی از دانشجویان؛ ۱۳۹۸/۰۳/۰۱.
[5]. سوره احزاب؛ آیه 48.
[6]. تحف العقول، النص، ص: 285.
[7]. نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 482.