زندگی نامه‌ی مادر ترزا - بخش دوم

این مقاله، ادامه‌ی بخش اول است.
 
مادر ترزا که تازه شروع به کار کرده بود، هدف بعدی‌اش به رسمیت شناختن واتیکان برای نظم نوپای خود بود، و آن در 7 اکتبر 1950 اتفاق افتاد، زمانی که به او برای تشکیل یک جماعت یهودیان به نام مبلغین خیریه، دستور داده شد. به مسیحیان عنوان گروهی از 12 روح اختصاص داده شد و همکاری با یکدیگر را برای کمک به فقرای کلکته آغاز کردند. در سال 1952، به مادر ترزا اجازه داده شد که یک معبد رها شده را به خانه‌ای برای بیماران و افراد در حال مرگ تبدیل کند، که در اصل "خانه کالیگات برای مرگ" نامیده شده است، او آن را "خانه کالیگات قلب خالص" یا "نیرمل هیریدای" نامیده است. این به عنوان مکانی است که در آن فرد در حال مرگ می‌تواند در صلح و شرافت آخرین نفس‌های خود بکشد، و تلاش برای ارائه برخی از مراقبت‌های پزشکی، برای رفع درد و رنج بیماران کرده است. مادر ترزا یک بار گفت که اگرچه این افراد مانند حیوانات زندگی کرده‌اند، آنها می‌توانند جهان را به عنوان انسان ترک کنند، تا در عشق خداوند فرو روند. در این زمان، لیپروز در کلکته شایع بود و افرادی که از این بیماری رنج می‌بردند اغلب در خیابان‌ها رها می‌شدند. این افراد در زیر زمین زندگی می‌کردند و در می‌گذشتند و به خاطر این بیماری طرد می‌شدند. مادر ترزا یک مهمان خانه برای آنها به نام شتی نگار (شهر صلح) ساخت. نیرمالا شیشو بهاوان یا خانه کودکان در سال 1955 برای کودکان یتیم بی‌سرپرست افتتاح شد. تاسیس این خانه‌ها همچنان رشد کرد و کمک‌های مالی و داوطلبانه شروع به سرازیر شدن از سراسر کشور و حتی از خارج از کشور شد. مادر ترزا سپس مبلغین مؤسسات خیریه برادران را در سال 1963، پایه‌گذاری کرد. مأمورین خیریه و جنبش Corpus Christi برای کشیشان، را بعدأ در سال 1981 سازماندهی کرد. امروزه مبلغین خیریه به بیش از 5000 خواهر، 450 برادر و بیش از 600 مهمان خانه و 133 مدرسه در کشورهای مختلف می‌رسد.
 

خیریه در سراسر جهان

جریان عشق و خدمات بی حد و حصر مادر ترزا در سراسر جهان گسترش یافت و محدود به کلکته نشد. او با پیام صلح و عشق برای فقرا به سراسر جهان رفت. اولین خانه خیریه خارج از هند در سال 1965 در ونزوئلا تأسیس شد و سپس به طور پیوسته در طول سال‌های بعد در اروپای شرقی، سپس تا دهه 70 در ده‌ها کشور آسیایی، آفریقا و ایالات متحده تأسیس شد. یکی از شاهکارهای قابل توجه او، ایجاد آتش بس بین رژیم اشغالی قدس و فلسطین در زمان محاصره بیروت در سال 1982 بود تا 37 کودک که در بیمارستان بین دو ارتش به دام افتاده بودند را نجات دهد. او تا اواسط دهه 70 همچنین موضع سختگیرانه‌ای در مورد طلاق و سقط جنین اتخاذ کرد، و به هر دو نه گفت، و از مردم خواست تا بچه‌ها را به جای کشتن آنها بپذیرند. جریان عشق و خدمات بی حد و حصر مادر ترزا در سراسر جهان گسترش یافت. او به طور دائم برای قربانیان زلزله در ارمنستان مشغول به کار بود و پس از فاجعه چرنوبیل در اتحاد جماهیر شوروی برای کمک به شهروندان از شهرهای نزدیک آن جا بازدید کرد. هنگامی که ویروس ایدز شروع به رشد به عنوان بیماری همه‌گیر در سرتاسر جهان کرد، مادر ترزا برای افرادی که از این بیماری مرگ ‌بار رنج می‌بردند، آسایشگاهی را افتتاح کرد، که در سال 1971 در نیویورک شروع به کار کرد. در سال های 1970، مادر ترزا به شهرت جهانی دست یافت؛ این مستند توسط روزنامه نگار بریتانیایی و نویسنده مالکوم موگرید تحت عنوان "چیزی زیبا برای خدا" ساخته شده است. همچنین به عنوان یک کتاب منتشر شد و به یک کتاب پرفروش در سراسر جهان تبدیل شد و بیش از 300 هزار نسخه از آن فروخته شد. واتیکان نیز بارها و بارها از او با جوایزی مانند جایزه صلح پاپ در سال 1971 و جایزه "صلح و آزادی برای جهان" در سال 1976 تقدیر کرده است. مادر ترزا در سال 1979 جایزه نوبل صلح را دریافت کرد و با خضوع از کمیته خواست که جایزه پولی را به فقرای هند بدهد. هنگامی که از او پرسیده شد که چگونه مردم می‌توانند صلح جهانی را به ارمغان بیاورند، او گفت: به خانه بروند و خانواده‌شان را دوست داشته باشند. دولت هند در سال 1962 به مادر ترزا پادما بهوشان اعطا کرد و پس از آن، جایزه رامون ماگاسایسای فیلیپین، همچنین در سال 1962، به سفارش استرالیا در سال 1983، جایزه بین المللی لئو تولستوی از اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991 و جایزه یونسکو برای آموزش صلح در سال 1993به او اعطا شد. او همچنین شهروندیِ افتخاری ایالات متحده آمریکا در سال 1996 را داشت، که چهارمین نفری است که به این افتخار دست یافت.
 

مرگ و میراث

در اوایل دهه 1990 سلامتی مادر ترزا رو به نقصان رفت. او در آوریل 1996 دچار حمله قلبی شده بود و در همان ماه مجبور به انجام عمل جراحی قلب شد. او از عنوان رئیس مبلغان خیریه استعفا داد، اما خواهران مجددأ به ریاست او رای دادند. با این حال، حال او همچنان بدتر می‌شد و سرانجام او در تاریخ 5 سپتامبر 1997 از دنیا رفت. دولت هندوستان برگزاری مراسم تشییع جنازه او را به عهده داشت و او پیام‌های محبت آمیزی را از سراسر جهان را به خود جلب کرد. پس از مرگ او، واتیکان فرآیند تقدیس خود را آغاز کرد، که اعتقاد بر این است که موجب رفع برخی از نیازهای اولیه و رفتن به مرحله‌ای دیگر می‌شود. مادر ترزا در تاریخ 19 اکتبر 2003 توسط پاپ یوحنا پال دوم، تقدیس شد و به عنوان ترزای مقدس کلکته، نام گذاری شد. نام مادر ترزا در آثار مختلف و هنر و ادبیات سراسر جهان نیز آورده شده است. آلبانی‌ها روز 19 اکتبر را به عنوان روز مادر ترزا جشن می‌گیرند و به افتخار او نام فرودگاهشان را به نام وی گذاشتند. همچنین در هند نیز چندین مؤسسه یاد بود به اسم او نام گذاری شده است که از جمله آنها عبارتند از: دانشگاه زنان مادر ترزا در کودایی کانال، و مادر ترزا در تامیل نادو، مؤسسه تحقیقات بهداشت و درمان در پوندی چری.
 
مادر ترزا رسالت صلح و نجات برای فقرا را داشت، و شاید بزرگترین فرد بشر دوست قرن بیستم باشد. او در جهان فروتنی و عزت و احترام به دنیا درس می‌دهد و در واقع کار خود را با همان روحیه، توسط مبلغان خیریه هر روز در سرتاسر جهان ادامه می‌دهد.
 
منبع: نیلش پارخ - سایت بازل