سحر به بوي گلستان دمي شدم در باغ

شاعر : حافظ

که تا چو بلبل بي‌دل کنم علاج دماغ سحر به بوي گلستان دمي شدم در باغ
که بود در شب تيره به روشني چو چراغ به جلوه گل سوري نگاه مي‌کردم
که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ چنان به حسن و جواني خويشتن مغرور
نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم
دهان گشاده شقايق چو مردم ايغاغ زبان کشيده چو تيغي به سرزنش سوسن
يکي چو ساقي مستان به کف گرفته اياغ يکي چو باده پرستان صراحي اندر دست
که حافظا نبود بر رسول غير بلاغ نشاط و عيش و جواني چو گل غنيمت دان