سحر به بوي گلستان دمي شدم در باغ
شاعر : حافظ
که تا چو بلبل بيدل کنم علاج دماغ |
|
سحر به بوي گلستان دمي شدم در باغ |
که بود در شب تيره به روشني چو چراغ |
|
به جلوه گل سوري نگاه ميکردم |
که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ |
|
چنان به حسن و جواني خويشتن مغرور |
نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ |
|
گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم |
دهان گشاده شقايق چو مردم ايغاغ |
|
زبان کشيده چو تيغي به سرزنش سوسن |
يکي چو ساقي مستان به کف گرفته اياغ |
|
يکي چو باده پرستان صراحي اندر دست |
که حافظا نبود بر رسول غير بلاغ |
|
نشاط و عيش و جواني چو گل غنيمت دان |
|